Blondshell - If You Asked For A Picture (★★★★): Grunge met een glanslaagje

Het was een wat treurige aanblik: Sabrina Teitelbaum, beter bekend als Blondshell, die haar set begon voor een halfgevulde Lift-tent op Pukkelpop. Maar de aanwezigen zagen iets bijzonders en praten daar maanden later nog steeds over. In het afgelopen jaar groeide Blondshell uit tot een van de opvallendste namen binnen de indierock. Het afgelopen anderhalf jaar tourde Blondshell onafgebroken de wereld rond: ze speelde meer dan 150 shows, stond op grote festivals, opende voor Liz Phair en verkocht haar eigen headlineconcerten uit. Haar titelloze debuutalbum viel op door de scherpe teksten en eerlijke thematiek: verslaving, giftige relaties, woede en overleven. Muziek als zelfonderzoek, zonder filter. Op opvolger If You Asked For A Picture klinkt Teitelbaum nog steeds persoonlijk en direct, maar met meer ruimte voor reflectie en nuance. De scherpe randjes zijn er niet af, maar de blik is verruimd. En dat leidt wederom tot een prachtig album.

Albumopener “Thumbtack” is meteen een binnenkomer van weergaloze schoonheid. De melancholie druipt van de langzame akoestische instrumentatie, terwijl Blondshell zingt over een relatie met iemand die eigenlijk niet goed voor haar is: ‘You’re a thumbtack in my side / A dog bite’. De song ademt dezelfde breekbaarheid uit die ook boygenius zo typerend maakt. Maar daarna schakelt If You Asked For A Picture snel over. “Arms” knalt als een dynamische tegenhanger, met een grungesausje dat de akoestische gitaren ruilt voor een steviger geluid. Het nummer gaat in op het idee dat mannen vrouwen vaak zien als zorgende, moederachtige figuren. En Blondshell is daar niet van gediend: ‘I could never be your mom / No, you know you do it to yourself’. Het is een scherpe afrekening met genderstereotypen, krachtig ondersteund door de ronkende baslijnen die ze voor dit nummer deels baseerde op de sound van Queens of the Stone Ages Rated R.

Het thema ‘vrouw zijn’ wordt ook stevig aangesneden op de alternatieve rockbanger “What’s Fair”, waarin Teitelbaum de problematiek aangrijpt van de manier waarop vrouwenlichamen worden bekeken. Opgroeiend in de VS, waar slanke modellen overal de toon zetten – van magazines tot tv-reclames over snelle diëten – was het beeld van het ‘ideale lichaam’ constant aanwezig. Dit heeft volgens Blondshell diepgaande invloed op de relaties tussen moeders en dochters. Ze zingt dan ook: ‘But I know there’s nothing less perfect to a girl than a mom’. De teksten zijn zodoende niet alleen verhalen, maar weerspiegelingen op een complex leven, dat ze zonder terughoudendheid deelt. Dat het leven van Sabrina Teitelbaum allesbehalve eenvoudig is, komt duidelijk naar voren op het steeds intenser wordende “Event of a Fire”. In het shoegazey nummer zingt ze over het gevoel opgebrand te zijn – niet alleen door het constante tourleven, maar eerder door de zware eisen die het leven zelf stelt. Het nummer ademt vermoeidheid, zowel fysiek als mentaal, waarbij de rauwe sound de chaos van haar gedachten perfect vastlegt.

Het mooie aan If You Asked For A Picture is dat het qua thematiek en teksten ontzettend beladen is, maar muzikaal een heerlijk luchtig 90’s rocksausje bevat. Dat maakt het album net wat makkelijker verteerbaar. Waar “Toy” bijvoorbeeld gaat over het ervaren van OCD, laat de muziek je er toch met gemak in meebewegen – het liedje waait als het ware zo je ene oor in en het andere uit. Het is de perfecte mix van diepgang en nonchalance, wat het album geschikt maakt voor zowel een intense luisterbeurt als voor wat luchtiger achtergrondgeluid. En nog beter: het is ideaal festivalmateriaal. De energieke nummers als “He Wants Me” en “T&A” zouden op een zonovergoten weide bij een liveoptreden precies de juiste vibe neerzetten. “He Wants Me” voelt misschien wel als het absolute hoogtepunt van het album. Na één keer luisteren heeft het al de kracht om zich te nestelen als een moderne indierockklassieker, met een refrein dat meteen blijft hangen.

If You Asked For A Picture bevestigt wat we live al zagen: Blondshell is niet zomaar een indierockbelofte, maar een artiest met een uitgesproken stem, scherpe pen en een feilloos gevoel voor contrast. Ze durft haar pijn en verwarring onder een vergrootglas te leggen, zonder dat het zwaar op de maag ligt. Juist doordat de teksten confronterend zijn, maar de muziek meeslepend en toegankelijk blijft, is dit album er een dat je zowel op je koptelefoon als op een festivalweide wilt horen. Een groeiplaat met blijvende impact.

Facebook / Instagram / Website