Echte hiphop is nog niet dood. Dat bewijst nikmoody keer op keer. De rapper uit Long Island, New York, grijpt verhalen uit het echte leven en verkondigt die in de vorm van keiharde bars. Zijn beats bevatten soms moderne invloeden van verschillende genres, maar het zijn toch vooral die oldskool drums en samples die steeds terugkomen. Bovendien is hij trots op zijn Italiaanse roots, en dat is op het nieuwe album arrivederci enorm merkbaar. ‘Tot we elkaar weer ontmoeten’, dat is de vertaling van de leuze die voor hem veel betekent. We kregen de kans om met nikmoody over zijn album te praten, alsook zijn inspiratie uit Peaky Blinders en favoriete livemomenten.
Laten we beginnen bij jouw album arrivederci. Qua tekst is dat heel wat om te verteren. Welke bars denk je dat over het hoofd van vele luisteraars zijn gevlogen?
Dat zijn er heel wat! Leuke vraag in een tijd waarbij niet iedereen noodzakelijk meer elke bar gaat proberen te begrijpen. Eentje die mij nu te binnen schiet is op het nummer “real soprano”, daar zeg ik ‘Matter fact, why you judging ‘cause I’m Sicilian / I’ll be rapping verses like my hand in a Pringles can’. (maakt een ondersteboven Italiaans handgebaar) Eigenlijk heb ik een muziekvideo nodig bij dit nummer, om het gebaar te kunnen tonen zodat luisteraars het meteen snappen. Er zijn nog wel wat van dat soort ludieke bars op het album.
Die Italiaanse invloed horen we op dit album nog meer terug dan anders. Natuurlijk zit het in jouw bloed, maar wat betekent het voor jou om Italië te representeren in de New Yorkse scene?
De Italiaanse referenties komen vanzelf, want het toont wie ik ben. Mijn grootvader kwam nog naar New York met paard en kar. Ik vertel verhalen over mijn leven, dus het is niet dat ik mijn roots in mijn muziek probeer te forceren. Trouwens, Italië is in de hiphopscene aanweziger dan je denkt. Kijk maar naar andere artiesten zoals Yo Gotti, die ook Italiaanse roots heeft. Referenties naar maffiacultuur en en dat soort dingen, die hoor je vaak terug in hiphop. Het klopt dat ik met dit album nog iets verder ga om mijn Italiaanse cultuur erin te steken, zeker ook op visueel vlak.
Visueel zijn er ook veel gelijkenissen met de Netflix-serie Peaky Blinders. Herken je jezelf een beetje in sommige personages?
Peaky Blinders is niet mijn favoriete serie ooit, maar Thomas Shelby is zeker wel mijn favoriete personage. Ik denk dat iedereen die de serie gezien heeft, toch een beetje zoals hem wil zijn. Hij wordt op een heel menselijke manier afgebeeld. In dat soort actieseries zijn de personages meestal helden. Hier worden ook de pijn en trauma’s getoond die Thomas Shelby krijgt door al dat geweld.
Het voelt de laatste tijd een beetje alsof veel rappers de nieuwste trends steeds achtervolgen. Jij blijft rotsvast geloven in jouw oldskool geluid, met échte bars en vaak ook boom bap-beats. Is het nooit verleidelijk om eens iets compleet anders uit te proberen?
Zeker wel. Ik neem ook inspiratie uit andere genres. Ik heb al nummers gemaakt met invloeden van pop en zelfs metal. Uiteindelijk blijf ik wel een verhalenverteller. Ik kan details van andere genres in mijn muziek steken, maar het nostalgische element van rauwe hiphop komt altijd terug.
Daar achter jou zie ik een albumhoes van Nirvana hangen. Hoe kan je je als rapper laten inspireren door zo’n artiest of band in een compleet ander genre?
Kurt Cobain is iemand naar wie ik echt opkeek. Hij was niet de beste zanger, hij was niet de beste gitarist, hij was eigenlijk niet de allerbeste in iets. Toch was hij de legendarische Kurt Cobain. Toen ik voor de eerste keer het album KIDS SEE GHOSTS van Kid Cudi en Kanye West hoorde, kwam een gitaarrif me bekend voor. Ik was ervan overtuigd dat het origineel een riff van Kurt Cobain was. Ik deed wat opzoekwerk en het bleek ook zo te zijn. Dat je een stukje gitaar kan schrijven dat zo uniek is dat je het zelfs in een andere context herkent, dat vind ik echt speciaal. Ik neem dus vooral inspiratie uit de uniciteit van Cobain.
In januari 2024 ontmoetten we elkaar bij jouw show in Brooklyn. Wat heb je geleerd sinds toen? Het lijkt erop dat 2024 een enorm belangrijk jaar was voor jou.
Dat is dubbel. 2024 was zeer zeker het grootste jaar ooit voor mij als artiest. Ik deed On The Radar en mijn Train Cypher ging redelijk viraal. Op persoonlijk vlak was het echter een jaar waarin ik het mentaal niet makkelijk had. Ik stond voor heel wat moeilijke keuzes. Ik heb meer dan ooit beseft dat als je omhoog wil klimmen, je niet iedereen meer op je rug kan blijven dragen. Mijn producer Blvff had laatst een mooi gezegde om dit te verwoorden. Hij zei: ‘Dit album is er eentje voor de mensen die gebleven zijn’. Zo is dat ook. Ik heb mensen rondom mij die in mij zijn blijven geloven in moeilijke momenten en ik heb geleerd om mijn aandacht en moeite aan hen te geven. Niet meer aan de mensen van wie ik niets terugkrijg op mentaal vlak. Soms moet je mensen laten gaan. Dat betekent niet dat je letterlijk moet zeggen dat je de vriendschap beëindigt. Soms ga je gewoon elk je eigen weg en dat is oké.
Je kreeg inderdaad een plekje op On The Radar, een platform met veel invloed in de hiphopindustrie. Hoe kwam dat tot stand?
Dat kwam doordat veel mensen mijn naam keer op keer lieten vallen bij hun organisatie. Uiteindelijk konden ze mij dus niet meer negeren. Opnieuw zijn het dus die mensen rondom mij die mij wel steunen, die een grote invloed hebben op mijn carrière. Die video op On The Radar heeft mij bovendien veel nieuwe kansen gegeven. Het creëerde veel momentum, waardoor ik enkele nieuwe features en shows kon regelen die anders misschien niet mogelijk waren geweest.
Vorige week deed je een show om de release van je album te vieren. Je hebt daarbuiten ook al heel wat podiumervaring. Wat is jouw favoriete live-ervaring tot dusver?
Die releaseshow was eigenlijk een van mijn favoriete ervaringen. Deze keer had ik namelijk voor het eerst de controle over de podiumbelichting. Ik kon een spotlight op mezelf zetten, of bepaalde lichten laten veranderen op maat van de muziek. Doordat de belichting van voor op mij scheen, zag ik het publiek ook niet. Het leek voor mij dus alsof ik alleen aan het optreden was zonder toeschouwers, waardoor ik volledig tot mezelf kwam. Daarbuiten is mijn favoriete ervaring die in een jazzclub genaamd New Blue. Ik speelde met een liveband en dat is toch altijd iets speciaals. Ik wil dat zeker opnieuw doen. De enige reden waarom ik nu niet met band heb gespeeld, is omdat ik vind dat je daar goed voor moet repeteren om er iets speciaals van te maken. Als je het doet, dan moet je dat goed doen. Anders mist het zijn effect en kan je beter gewoon met een dj optreden. Die tijd om goed te repeteren had ik deze keer niet, maar ik wil het in de toekomst zeker vaker gaan doen.
De grote vraag wanneer je een album uitbrengt; wat is de volgende stap voor nikmoody?
Aan nieuwe muziek blijven werken! Albums om specifieker te zijn. Ik geloof nog in albums, ondanks dat mensen mij zeggen dat ik singles moet uitbrengen om viraal te gaan. Ik verkies de connectie met echte mensen boven internetsucces. Een stabiele fanbase bouw je op door jezelf te zijn en je persoonlijkheid te tonen. Ik doe dat aan de hand van albums.
Facebook / Instagram / Website
