Wanneer we zien dat een release uitkomt op het Londense label Speedy Wunderground, veren we altijd even recht. Helemaal als het de eerste volwaardige plaat is van Moreish Idols, een van de meest veelbelovende bands uit de stal van producer Dan Carey. Niet voor niets werkte hij al samen met namen als Fontaines D.C., Wet Leg, Squid en Black Country, New Road: geen klein bier dus. De verwachtingen voor het debuut van Moreish Idols waren torenhoog en de vooruitgeschoven singles gaven alvast geen reden tot twijfel. De vraag blijft of de band uit Falmouth dezelfde carrière zal maken als enkele van hun labelgenoten, maar met debuutplaat All In The Game is de toon in ieder geval gezet.
Het vijftal, dat naar Londen verhuisde om de alom bekende muzikale droom te verwezenlijken, opent All In The Game met “Ambergrin”. Een heerlijk nummer, met een loom jazzy randje. We horen er een vleugje Squid en zelfs een toets Blur in terug. Al snel wordt duidelijk dat het postpunkgeluid vrijwel volledig verdwenen is op het debuutalbum. En eerlijk gezegd, dat is een uitstekende keuze. Het postpunkgenre wordt al door talloze bands verkent en het levert hier een reeks beeldschone, veelzijdige nummers op. Neem bijvoorbeeld het titelnummer “All In The Game”: een saxofoongedreven popsong die een beetje leunt naar jazzy dreampop en qua songstructuur zelfs wat doet denken aan Radiohead.
Experimenteren doet Moreish Idols ook volop: het beklijvende, artrockachtige “ACID” is een van de beste nummers op een toch al sterke plaat. Het is duidelijk dat de band inspiratie heeft opgedaan bij acts als Pavement, maar ze geven het een eigen frisse draai. Het afwisselende karakter van All In The Game is een van de grootste pluspunten. Zo gaan we van het heerlijk kabbelende “Out Of Sight” naar het zomerse “Tiny Flies”, zonder dat het aanvoelt alsof de plaat alle kanten op slingert. Het blijft verrassend en gebalanceerd, met telkens een nieuwe dimensie die zich opent. Ietwat steviger rocken doen we met “Dream Pixel”, al vliegt het nergens echt uit de bocht. Met vier en een halve minuut is het de langste track op het album, en het laatste deel klinkt alsof het rechtstreeks is opgenomen tijdens de eerste jamsessie in de studio. En dat is knap, want ondanks dat de plaat piekfijn geproduceerd is, wordt het nergens te gepolijst.
Moreish Idols bewaakt de balans en overtuigt het meest wanneer het in een lagere versnelling opereert, dat merk je onder andere op “Sundog”, dat wederom wat jazzinvloeden met zich meedraagt. Je merkt aan alles dat er veel zorg in de productie is gestoken, met hier en daar subtiele, verfijnde ideeën van Dan Carey die in de plaat zijn verwerkt. Zo is afsluiter “Time Wasting” eigenlijk het tweede deel van opener “Ambergrin”. Carey stelde voor om de nummers los van elkaar te trekken en in te zetten als eerste en laatste track, waardoor het album na elke luisterbeurt weer als een ronde cirkel voelt.
Moreish Idols levert met All In The Game een debuutplaat af die even speels als doordacht is. De band springt moeiteloos van broeierige jazzinvloeden naar artrock en zomerse melodieën, zonder zichzelf te verliezen in chaos. Alles voelt fris, ongeforceerd en bovenal eigen. Of ze dezelfde status zullen bereiken als hun labelgenoten is nog koffiedik kijken, maar één ding is zeker: deze plaat zet ze op de kaart en het lijkt ons sterk dat dit het laatste is wat we van Moreish Idols gaan horen.
Ontdek “ACID”, ons favoriete nummer van All In The Game, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
