Zijn naam is Klein, zijn droom is groot en zijn negende album is eindelijk hier. Meer dan een jaar lang hing het in de lucht dat Joost Klein met een langspeler bezig was, maar daar was alles wel mee gezegd. De Fries trad hier en daar op, dropte zo nu en dan een nieuwe track en hield zich vooral stil, tot hij afgelopen week op Valentijnsdag plots opdook met de cryptische boodschap ‘Unity’ en de datum 21 februari. Spannend, want met Joost weet je het nooit en dit kon wel weer eens een list zijn om jan en alleman om de tuin te leiden. Niets bleek echter minder waar en het album Unity was vandaag vanaf middernacht een feit, waardoor we opnieuw een nieuw hoofdstuk aan het eigenzinnige muzikale universum van de jongeheer uit Friesland kunnen voegen.
Eigenzinnig, dat is Joost zeker. Veel trekt hij zich niet aan van kritiek en hij doet wat hij zelf wil, een houding die hij ook op zijn nieuwe plaat aanneemt. Op Unity gaat Joost zonder schroom genres als happy hardcore, eurodance en pop af, om ze vervolgens één voor één door elkaar te gooien. Grenzen zijn er om te vervagen en Joost doet dat dan ook met volle overtuiging, waarbij hij pompende beats contrasteert met poppy teksten die soms nog verrassend rauw kunnen zijn. Waar de ene track klinkt als een op hol geslagen rave-anthem, schuilt er in de andere een onverwachte melancholie, verpakt in bombastische synths, opzwepende melodieën en een kar vol nostalgie.
Op Unity doet Joost vooral waar hij goed in is en dat is het maken van een partyplaat van A tot Z, waar tracks als “Luchtballon” en “Filthy Dog” schoolvoorbeelden van zijn. De eerste drijft op een stuiterende eurodancebeat en een refrein dat zich direct in je hoofd nestelt, terwijl de tweede met een gabbertempo en chaotische vocalen het gaspedaal nog wat dieper intrapt. Toch is er wel een scherp randje aan Unity te bespeuren, want zelfs in de meest uitzinnige tracks sijpelen persoonlijke thema’s door. Op “Internetcafé 24/7” reflecteert Joost tussen de hyperactieve beats door op zijn eigen mentale staat. Voor de buitenwereld is het allemaal rooskleurig, maar tussen de regels door schetst Klein een ander beeld. Wel is dat beeld hier en daar lastig te volgen, want het tempo blijft hoog en de beat dendert onophoudelijk voort, waardoor stilstaan en aandachtig luisteren al snel onmogelijk wordt.
Het grote thema van de plaat is uiteraard het turbulente avontuur van de deelname aan het Eurovisiesongfestival, zijn diskwalificatie en de daaropvolgende problemen met de organisatie. Met “Europapa” benadrukt de Fries de hoogtepunten van zijn campagne, terwijl hij op het punkerige “Why Not” met rake teksten als ‘Once there was a boy, and he had a dream. But then, one day, his dream was taken away’ een duidelijke sneer uitdeelt aan het adres van de European Broadcast Union. Wat ons betreft was de kous daarmee af en mocht de strijdbijl tussen de twee begraven worden. Voor Joost was dit echter nog niet voldoende en op “United By Music” gaf hij er nog een letterlijke middelvinger achteraan in de vorm van ‘Fuck the EBU’, iets dat voor ons niet per se nodig was. We snappen dat de diskwalificatie pijn deed en hij het wil verwerken, maar om keer op keer dezelfde fuck you in het openbaar te geven gaat er voor ons wat over.
Aan gastrollen heeft de plaat geen gebrek en artiesten stonden rijen dik om een nummertje mee te doen. Tommy Cash, de Estlandse deelnemer aan de komende editie van het songfestival, rapt enkele woordjes mee op het eerder aangehaalde “United By Music”, terwijl op het inmiddels al twee jaar oude “Friesenjung” Ski Aggu zijn kunsten toont. Ook voor happyhardcorelegende H. P. Baxxter is er een plekje ingecalculeerd. Het gezicht achter Scooter mag op “1” zijn wereldberoemde stem laten klinken, en de twee creëren een track die je ook van het duo zou verwachten: een overdosis energie, stuiterende beats en een tekst die je onmogelijk uit je hoofd krijgt. Niet gek, de tekst kwam immers ooit al voorbij op “We Are Young” van fun. en werd daarmee ook meteen een grote hit, waardoor de upbeatversie op Unity nog meer indruk maakt.
Toch is het vooral de samenwerking met Spinvis die het meest doeltreffend uitpakt. De twee vormen een sterk duo en nemen op “Discozwemmen” samen een duik tijdens een surrealistische zwempartij in een emmer vol tranen, waarbij de energie van Joost en de kenmerkende dromerige stijl van Erik de Jong verrassend goed in elkaar overvloeien. De productie is sfeervol en gelaagd, met subtiele elektronica die de melancholie versterkt zonder het speelse karakter te verliezen, terwijl het tegelijkertijd een zeldzaam moment van rust biedt op de plaat. Wel een rust volgens de begrippen van Joost, want nog altijd zijn de nodige beats te vinden en blijft de track, ondanks die melancholische ondertoon, best dansbaar.
Met Unity blijft Joost trouw aan zichzelf: onvoorspelbaar, energiek en compromisloos. Zijn negende album is een explosie van geluid, waarin hij zowel feestviert als reflecteert op de turbulentie van het afgelopen jaar. En hoewel zijn drang om statements te maken hier en daar iets te ver doorslaat, is de plaat wel het ultieme bewijs dat hij vooral doet wat hij zelf wil. Love it or hate it, Joost blijft Joost en blijft vastbesloten om zijn eigen koers te blijven varen, hoe woelig de zee ook mag zijn.
Ontdek “Discozwemmen”, ons favoriete nummer van Unity, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
