Nubya Garcia @ Ancienne Belgique (AB Box): De triomf na de odyssee

Vijf jaar geleden bestormde Nubya Garcia de hemel van de jazzwereld met de release van haar debuutalbum Source, dat meteen genomineerd werd voor de prestigieuze Mercury Prize. De Britse saxofoniste had eerder al grote indruk gemaakt met de ep Nubya’s 5ive en ook in 2024 scoorde ze een voltreffer, deze keer met Odyssey, dat op Concord werd uitgebracht. Het is dan ook met die plaat dat Garcia momenteel aan het touren is, en dat bracht haar gelukkig voor de derde keer in haar carrière naar de Ancienne Belgique.

De avond werd met bodies op gang getrapt door talent uit eigen land. Het Brusselse ensemble onder leiding van Alejandra Borzyk bracht een drie kwartier durende set, die startte met de sax van eerder genoemde, die geen volle noten speelde, maar een geluid voortbracht dat nog het best van al kon vergeleken worden met een kabbelende zee. Ze dropte vervolgens nog haar microfoon in het klankgat van haar saxofoon, om die er niet veel later weer uit te vissen. De band zette dat experimentele gehalte ook verder in haar sound, om vervolgens over te schakelen naar een iets dansbaardere sfeer, aangedreven door de basgitaar.

Het experiment nam naar het einde toe weer de bovenhand, met wat delaypedaalgegoochel van Borzyk en een door synths gedragen lied, waarbij de man op dat instrument opeens zijn stek verliet om wat koebel te gaan spelen bij de drummer. Met het onheilspellende en simultaan aangenaam donkere “i miss my spaceship” als afsluiter, illustreerde bodies vervolgens nog een laatste keer dat haar muzikale veelzijdigheid een van de redenen is dat de band niet in één hokje te plaatsen is. Kortom, een leuke set, die de AB al lekker deed warmdraaien voor de hoofdact.

Iets voor negen – en een dikke tien minuten na de voorziene aanvangstijd – was daar dan Nubya Garcia, bijgestaan door drummer, bassist en pianist. De saxofoniste kwam het podium op met een aangestoken wierookstok, die de vanillearoma’s al snel over de eerste rijen van de zaal verspreidde. Wie geen rozen kreeg voor Valentijn, had er misschien wel eentje kunnen krijgen van Garcia, wiens microfoonstandaard smaakvol door rozen werd omwenteld. Met “Dawn” opende ze ook met de opener van de plaat die ze kwam voorstellen, en daaruit bleek meteen ook wat we eigenlijk op plaat al konden vaststellen, namelijk dat het nog veel meer alle kanten op kan dan op Source. Ook de aandacht voor de band als collectief was noemenswaardig. Zo werd het drukkere “Solstice” op gang getrapt met een bassolo en werd veel ruimte gelaten voor het samenspel tussen bas, drums en keys. De korte muzikale afwezigheid van Garcia zelf zorgde er zo voor dat alles des te mooier in de plooi viel wanneer haar saxofoon er weer bij kwam.

Om de twee nummers stond de Britse het publiek te woord voor wat tekst en uitleg over zowel het album als de specifieke liederen. Zo vertelde ze over Odyssey dat ze een episch cinematografisch avontuur wou creëren en doorheen de avond konden we alleen maar meer en meer tot de conclusie komen dat dat haar aardig goed gelukt is. Ook haalde ze de warme herinneringen aan haar AB-passage van 2018 boven. Wat meestal een typisch praatje van een artiest tegenover het publiek is, was deze keer volledig doordacht en gemeend, want ook in interviews komt dat concert nog geregeld ter sprake. Zeven jaar geleden kregen ze weliswaar het prachtige “We Walk In Gold” niet te horen, dus we waren maar al te blij dat we er in 2025 bij waren. Op plaat neemt Georgia Anne Muldrow de vocalen van dat lied voor zich, maar zij werd afgelopen avond niet gemist in Brussel, integendeel zelfs. “We Walk In Gold” opende enkele minuten lang met enkel saxofoon en drums, waarna we een flinke bassolo voorgeschoteld kregen en het viertal lang rond hetzelfde thema bleef cirkelen en zo opbouwde naar een geweldig crescendo, waarvan dan finaal bekomen werd met datzelfde thema op enkel piano. De definitie van kippenvel kon zelfs de lading niet dekken en het gigantische applaus was oververdiend.

Van dat meeslepende geheel konden we daarna in alle rust bekomen met een uiterst dansbaar stuk, dat de goede vibes doorheen de zaal lanceerde. “Water’s Path”, dat op plaat helemaal geen saxofoon bevat, werd dan weer omgetoverd tot een fantastisch lied waarop diezelfde sax niet meer weg te denken was. Garcia deed ook nog een verkoopspraatje voor de vinylplaten die ze met zich had meegebracht, want sinds de Brexit inging is het natuurlijk een veel te groot gedoe om die Europa binnen te krijgen. Ze kondigde, zowat een uur na aanvang, aan dat het er bijna opzat, maar gelukkig had ze wel nog tijd voor een paar nummers, wat dan weer verstaan mocht worden als nog een halfuurtje muziek. “Odyssey” leek als een nachtkaarsje uit te doven met het eenzame saxofoonspel van Garcia, maar in één klap werd het ganse publiek weer wakker geschud bij het inkicken van de band.

Het absolute slot was dan weer weggelegd voor “Triumphance”, dat toepasselijk werd voorzien van wat motivationele spoken word van Garcia, al was dat toch een tikkeltje te simpel. Toch werd in schoonheid afgesloten, met een band die voor de laatste keer van de avond geweldig stond te musiceren.

Of Nubya Garcia ook deze AB-passage zo memorabel zal vinden als die van zeven jaar geleden, kunnen we niet voorspellen, maar dat het aanwezige publiek het zich nog lang zal herinneren is een absolute zekerheid.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!