Meerdere pagina’s in een encyclopedie zouden ondertussen kunnen gevuld worden met woorden en zinnen over alle postpunk die uit Nederland is gekomen het voorbije jaar. We zouden een hele opsomming kunnen geven, maar we willen ons nu richten op HOOFS, een stel noorderburen dat al verschillende verschroeiende singles heeft uitgebracht en twee ep’s die respectievelijk EP I en EP II heten. We wetten onze pen om verhaal te doen over de nieuwe single “Out Of Place”, een atypisch nummer voor HOOFS, een nummer dat tijd nodig had om te rijpen in onze geest de voorbije dagen. Voor een keer willen we langer stilstaan bij het schrijven over een lied omdat dit lied onze volledige aandacht heel erg verdient.
“Out Of Place” kregen we enkele dagen voor de release cadeau om al eens te beluisteren. We hadden moeite om de song te beschrijven omdat het zo heel anders klinkt dan de andere composities van de band. We schreven in ons kladboekje namen van bands zoals God Is An Astronaut, Mogwai en Sigur Rós omdat we hier eerder naar een anthem aan het luisteren waren. Zelden hebben we zo’n onheilspellende baslijn gehoord, een baspatroon dat klinkt alsof er iemand over onze schouders meekijkt. Op de gitaarsnaren wordt er met een plectrum gekrast wat het grimmige geluid alleen maar stevig versterkt. De stem van Ramón van Geytenbeek snijdt door merg en been en klinkt waarlijk bloedstollend. De song meandert een hele tijd door een grimmig moeras en we voelen de onverdraaglijke vloed van komen en eb van gaan. De laatste halve minuut is abnormaal cool gedaan met een versplinterende gitaarlick en wat lijkt op een laatste adem, een adem die beseft dat deze wereld kan verlaten worden.
Is je (on)sterfelijkheid recht evenredig aan je (on)geloof? Word je onsterfelijk wanneer je sporen achterlaat tijdens dit leven? Is die onsterfelijkheid het verder leven in de mensen die rondom je stonden? Of wacht je ergens en ontvang je later je geliefden met open armen, op een onbekende plaats verborgen voor diegenen waarvan het hart nog bloed rondpompt door de aders? We weten het niet, maar voelen wel dat Ramón van Geytenbeek zijn stempel heeft achtergelaten, zijn onuitwisbare zegelteken dat ervoor moet zorgen dat zijn naasten (leren) leven met het verdriet en het gemis. Bedankt voor de fantastische song, laat de stilte eindelijk opnieuw van jou worden en rust maar in vrede!
Beluister de singles van de week op onze Spotify.
