Toen de Britse band Polar in 2012 hun debuutalbum Iron Lungs uitbracht, leek de weg naar de grote, gouden bergen al zo goed als geplaveid. Die eerste plaat stond bol van de agressie, werd binnen het genre de hemel ingeprezen om zijn mokerharde riffs en kreeg lovende recensies van critici van over de hele wereld, waardoor de groep zich direct wist te vestigen als een van de meest veelbelovende nieuwe krachten binnen de corescene. Een status die later net iets te hoog gegrepen bleek, want in plaats van dichterbij die gouden bergen te komen, ging de band middels minder geslaagde albums zoals No Cure No Saviour, Nova en Everywhere, Everything met rasse schreden achteruit en zo zijn die eerder bijna grijpbare gouden bergen nu puntjes in de verte geworden.
Ook op het nieuwe Five Arrows lijkt de groep niet dichter bij die status te komen. Waar hun vroegere werk, zoals de debuutplaat en in zekere zin ook de tweede, Shadowed by Vultures, nog enige muzikale creativiteit bood, klinkt dit album meer als een bodemloze grindbak die alle nummers volstort met een oneindige stroom aan geluiden. Het is vol, vaak te vol, en op geen enkel moment kunnen we ons vastgrijpen aan een idee of is er een melodie te spotten die beklijft. “A New Mentality” is een constante stroom aan geluiden en ook “House of Cards” gaat door de grote hoeveelheid door elkaar lopende lijnen op in de massa. Het lijkt wel alsof Polar te veel wil, waardoor er geen enkele track uitspringt of blijft hangen. Alles voelt overweldigend, maar niet op de goede manier, en het album is op geen enkel moment echt een vooruitgang ten opzichte van de eerdere langspelers.
Wat waarschijnlijk ook niet helpt, is dat de band onderhand meer leden heeft versleten dan we op twee handen kunnen tellen. Ook in het maakproces van Five Arrows kende de band een rumoerige tijd. Frontman Adam Woodford zag al zijn bandleden vertrekken en trok in één klap vier nieuwe aan, maar dat heeft helaas ook zijn weerslag op de samenhang van hun muziek. Ondanks dat de vorige platen ook wissels kenden, was er telkens nog een gevoel van chemie en straalden de muzikanten een collectieve visie uit. Op Five Arrows is dat allesbehalve het geval, en de plaat voelt meer aan als een project van loutere individuen, die op hun beurt allemaal hun eigen agenda probeerden door te drukken. Het is allemaal iets te fragmentarisch: er zijn zeker stukjes aanwezig, maar de puzzel is verre van compleet.
Wat echter het meest teleurstelt, is het gebrek aan memorabele momenten. Zelfs bij herhaalde luisterbeurten blijft weinig hangen, en dat is een redelijk groot probleem voor een band die ooit bekendstond om zijn scherpte en vermogen om de luisteraar mee te sleuren in hun energie. Five Arrows probeert hard te zijn, probeert groots te zijn, maar mist daardoor het soort focus en subtiliteit dat nodig is om echt te beklijven. In tegenstelling tot wat de naam van dit werk doet vermoeden, zijn de pijlen die het vuurt van slap hout en zijn haar punten verre van scherp. Elk nummer lijkt inwisselbaar, en tegen het einde van de plaat ontstaat een gevoel van luistermoeheid, alsof de band zelf ook de draad kwijt is. Toch heeft de groep met “Swimming With Sharks” een lichtpuntje te pakken en weet het door de algemene sound wel licht solide te zijn, maar helaas maakt één zwaluw de lente niet en blijft het bij dit ene nummer.
Als Five Arrows iets duidelijk maakt, is het dat Polar zichzelf opnieuw moet uitvinden. Het moet terug naar de basis, terug naar de tijd dat het zijn succes makkelijk binnenhaalde. Met dit album hebben ze de plank flink misgeslagen, maar misschien kan het dienen als een wake-upcall om weer op scherp te komen. De punten te slijpen, voordat de grote, gouden bergen compleet uit beeld zijn. De band heeft al eens bewezen dat de potentie aanwezig is en dat het wel degelijk in staat is om in positieve zin te verrassen, maar dat dient nu nog in uitvoering te raken.
Ontdek “Swimming with Sharks”, ons favoriete nummer van Five Arrows, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
