© Geert Braeckers
Vlak achter de Gentse Vlasmarkt runt Steven Thomassen al dertig jaar zijn boekingsagentschap Toutpartout. Wat ooit begon als een project en hobby in zijn slaapkamer, is uitgegroeid tot een van de grootste onafhankelijke spelers in het Europese livecircuit. Vanuit diezelfde locatie beheert hij ook Labelman en Guided By Records. Kortom, Thomassen ademt en leeft muziek in al haar vormen. Ter ere van dit jubileum brengt hij eind november een selectie van internationale en nationale acts naar de Gentse binnenstad. Dertig jaar Toutpartout wordt gevierd met een groots livefestijn, waar authenticiteit en doorzettingsvermogen centraal staan. Onder de optredende artiesten bevinden zich DIIV, Psychonaut, TAKH en Jessica Pratt. In zijn kantoor sprak de ‘Captain of The Ship’ met ons en gaf hij uitleg en achtergrond bij zijn jubileum en werkwijze.
Waar komt de naam van je boekingsbureau vandaan?
Toutpartout ontstond in Velm, een deelgemeente van Sint-Truiden. Mijn toenmalige vriendin Kristien zei dat ik zogezegd ‘alles en overal’ was en kwam spontaan met de naam ‘Toutpartout’. Ik dacht meteen: ‘Dat is de perfecte naam.’ Ik speelde zelf in een band en organiseerde lokale concerten in Sint-Truiden via de jongerenorganisatie De Koepel, een zeer geëngageerde groep waar onder anderen filmregisseur Michaël R. Roskam deel van uitmaakte. Wij stonden bekend als de ‘zwartjassen’ of new-wavers van Sint-Truiden. Iedereen van ons was op zijn eigen manier geëngageerd, en we werkten samen om iets op te bouwen op zowel sociocultureel als muzikaal vlak. We organiseerden festivals, schrijfwedstrijden, poëzieavonden… Alles als vrijwilligers en zonder vergoeding. Ik zat toen nog op school. Op een bepaald moment ging iedereen zijn eigen weg, en ik besloot zelf een bedrijf op te richten, wat nodig was om concerten te kunnen organiseren en bands te managen. Zo is Toutpartout ontstaan zoals het nu bestaat.
Waarom koos je er later voor om naar Gent te verhuizen?
Ik woonde eerst in Hasselt en verhuisde vervolgens naar Istanbul, waar ik een paar jaar heb gewoond. Na drie dagen in Istanbul besefte ik al dat, als ik ooit terug naar België zou verhuizen, Hasselt geen optie meer was. Dat hoofdstuk was afgesloten. Als Belgisch bedrijf was het praktischer om een nieuwe hub in België te hebben. Ik had hier in Gent al vrienden en werkcontacten. De keuze was dus snel gemaakt. Ik vond ook een huis met voldoende ruimte voor kantoren, en daar woon en werk ik nog steeds.
Waar je vroeger minder focus legde op het boeken van Belgische bands, zien we nu artiesten als Sylvie Kreusch, Brutus, Amenra en Portland sterk verbonden zijn aan Toutpartout. Hoe komt dat?
Na de beginperiode stopte ik met het boeken van Belgische artiesten, omdat het vaak een Vlaams verhaal bleef en snel een plafond bereikte. Veel Belgische bands vonden hier geen verdere groeimogelijkheden en raakten daardoor gefrustreerd. Toen ik later weer Belgische bands begon te ondersteunen, ging het om groepen die volgens mijn gevoel klaar waren voor een internationaal verhaal.
Ik kies bands die potentieel hebben om internationaal te touren, gebaseerd op hun muziek, hun label of hun eigen instelling. Dat geldt nu niet alleen voor Amenra, Sylvie Kreusch en Brutus, maar ook bijvoorbeeld voor Psychonaut. Een Europese ambitie hebben is belangrijk, maar er moeten ook mogelijkheden zijn. Ik werk liever niet met bands die enkel onder de kerktoren willen blijven. Belgische bands zien nu dat het mogelijk is om in steden als Parijs of Berlijn te spelen, en ik krijg meer aanvragen dan vroeger. Maar touren in Europa is zwaar: een maand van huis zijn, financieel break-even draaien, slapen in hostels… Dat schrikt sommigen af.
Even terug in de tijd: hoe vond en contacteerde je in de jaren negentig zonder het huidige internet buitenlandse bands?
Het internet heeft alles makkelijker gemaakt, maar goede contacten onderhouden blijft essentieel, zoals met labels en bevriende bands. Zo kwam Kurt Vile via Matador Records bij ons terecht.Vóór het internet werkten we met faxen of stuurden we cassettebandjes rond. Rond 1999 had ik al snel een e-mailadres, net toen de commercialisering van het internet begon. Ondertussen weten de juiste mensen wel wat ik doe, en nieuwe bands komen organisch bij me terecht.
Toutpartout is al dertig jaar onafhankelijk, en je hebt hiervoor recent erkenning gekregen van het muziekplatform IQ Magazine. In België leeft de perceptie dat de concertmarkt in handen is van Live Nation. Hoe heb je dit al die tijd volgehouden?
Het grote verschil is dat ik op Europees niveau werk. In elk land is er wel een tak van Live Nation, maar de Belgische afdeling richt zich qua boekingen op de Belgische markt. Mijn focus ligt veel meer op het Europese vasteland. Dat valt misschien minder op, maar het gebeurt wel. Daarnaast blijft de menselijke factor ontzettend belangrijk. De bands waarvan ik vroeger fan was en nu voor werk, dat blijft speciaal. Soms ben ik fan van een artiest waarmee ik niet werk, en dan kom ik die toevallig tegen op een festival; ik negeer ze dan soms een beetje, om niet geforceerd over te komen. Maar ik heb ook artiesten waarvoor ik werkte en fan van was, die onaangenaam bleken te zijn. Dat gebeurt ook.
Puur praktisch: slaap je eigenlijk nog wel goed, wetende dat je bands overal in Europa aan het optreden zijn?
In het begin maakte ik me zorgen als ik een band van A naar B stuurde. Ik hoorde het meteen als er iets misging, en dat maakte me zenuwachtig. Het niveau is tegenwoordig gelukkig hoger, maar er was een tijd dat een band van vijf in een busje van vijf personen zat, inclusief backline. Nu kan ik dat beter loslaten, maar vroeger hield dat me ’s nachts wel eens bezig.
Live spelen blijft een belangrijke bron van inkomsten. Hoe zorg jij ervoor dat jouw bands op de juiste plekken terechtkomen?
Beach House is volgende zomer een van de topacts op Primavera Sound in Barcelona. Dat is een weloverwogen beslissing, iets wat ik in het begin van hun carrière niet had verwacht—zij waarschijnlijk ook niet. Pas met Teen Dream maakten ze een zichtbare sprong vooruit. In de loop der tijd groeide hun fanbase gestaag, en de recensies bleven positief. Hoewel dat nu minder bepalend is voor mij, droegen reviews van platforms zoals Pitchfork met hun ‘Best New Music’-label toen wel bij, net zoals voor Kurt Vile. Primavera Sound onderscheidt zich door een brede programmatie: van de grootste popacts zoals Charli XCX tot undergroundacts die je om vier uur ’s nachts kunt ontdekken. Vroeger gingen ze daar zelfs nog verder in, wat een deel van hun oorspronkelijke publiek misschien heeft vervreemd.
Met bepaalde acts moet je daarom ook oppassen dat ze zich niet te snel ‘verbranden’. Het werk dat ik doe, laat alles op een gezonde en organische manier groeien. Dat zag je bijvoorbeeld ook met Brutus op Rock Werchter dit jaar. Veel mensen zeiden me dat ‘Brutus hier al veel eerder had moeten staan’, maar daar denk ik anders over. Misschien heeft het even geduurd, maar toen ze er stonden, stonden ze er ook echt. Ik geloof dat een band pas op zulke podia moet staan als ze er klaar voor zijn, in plaats van al na één single direct op Werchter te spelen. De bands waarmee ik werk, hebben doorgaans een gezonde ambitie, maar ze zijn niet zo berekend dat ze in een meerjarenplan vastleggen waar ze telkens hoger en beter moeten spelen. Sommige mensen zien mijn werk als een leuke hobby of denken dat het een gemakkelijke baan is, maar er komt veel bij kijken: organisatie, details en toewijding. Ik ben niet de enige die dit werk doet, en de concurrentie is vaak pittig, wat betekent dat ik steeds alert moet blijven.
En vond je dan nog de tijd om je label opnieuw op te richten?
Het is typisch het aard van het beestje: tijdens corona had ik ineens weer veel tijd, omdat er tijdelijk geen concerten waren. Ik wilde mijn label al lang opnieuw opstarten, en toen was het juiste moment daar. Nu is dat best veel werk, want het livecircuit draait weer op volle toeren. Daarom heb ik nu weer een aantal mensen vast in dienst om alles op te vangen. Stilzitten doe ik niet, nee. Alles loopt constant door elkaar heen, maar dat is ook het lastige aan smartphones. Mensen staan constant met elkaar in verbinding. Zelfs als ik een foto post op social media, zit ik meteen naar reacties te kijken. De smartphone is een handige tool, maar werkt ook verslavend.
In 2019 vierde je 25 jaar Toutpartout onder andere in de Charlatan. Dit jaar, het laatste weekend van november, vier je 30 jaar TPT met shows in de Vooruit én het Wintercircus. Je hebt twee avonden gevuld met acts die nu op je roster staan. Hoe kijken zij naar die line-up?
Elke act, van DIIV tot Jessica Pratt, weet precies waar ze staan en kent mij ook goed. Het idee was om bewust een mooie mix te maken. Ik denk dat er genoeg Psychonaut-fans zijn die nog nooit van Innerwoud hebben gehoord, maar die dat zeker gaan waarderen. Het idee was om zowel voor de hand liggende als niche-acts te programmeren, zodat bezoekers ook iets nieuws kunnen ontdekken. Ik zag Jessica Pratt een paar dagen geleden nog in Londen optreden. Dat was prachtig, en haar nieuwe plaat doet het goed. TAKH, die voor DIIV supporten, is een fantastische liveband. Ik voel altijd iets speciaals als ik ze live zie. De programmering is geen kwestie van nattevingerwerk. Het was qua planning wel even puzzelen, maar ik heb de tours van de bands die nu op de affiche staan daarop afgestemd.
Het dertigjarig jubileum van Toutpartout vindt plaats op vrijdag 29 en zaterdag 30 november in de Vooruit en het Wintercircus in Gent. Let op: Mdou Moctar heeft zijn Europese tournee geannuleerd. Innerwoud is zijn vervanger. Alle aanpassingen in het tijdschema en nog beschikbare tickets vind je hier.
