Als de naam Naomi Aguilera geen belletje doet rinkelen, is dat normaal. De Belgisch-Spaanse zangeres debuteerde dit jaar en heeft slechts drie singles op haar naam staan. Toch werkt ze al langer in de muziekwereld, want met haar organisatie La Forestière ondersteunt ze opkomend Brussels talent. Nu treedt Aguilera zelf in de spotlights en stelt ze zichzelf voor met haar debuut-ep Mosaïques.
Met Mosaïques leren we niet enkel Naomi Aguilera als zangeres kennen, maar ook de persoon erachter. Ze heeft Belgisch-Spaanse roots en het merendeel van de nummers zingt ze in het Frans, maar de zangeres laat ook haar Spaanse kennis horen. In het zachtere “Corazón” is het nog een mix van de twee, terwijl Aguilera het daaropvolgende “Luna” volledig in het Spaans doet. Niet enkel de taal krijgen we te horen, maar door gebruik te maken van een zachte folkgitaar wanen we ons in het zonnige land. Zo zorgt de artiest ervoor dat we haar dualiteit ook voelen, al is ze niet enkel taalkundig gezien van vele markten thuis.
Qua genre bevindt Aguilera zich grotendeels in r&b-sferen. Toch kleurt ze niet netjes binnen de lijnen. Waar nummers als “Appel” en “Soleil” eerder zwoel aanvoelen en ons zo meer doen focussen op de inhoud, laten “EGO” en “Démences” al snel onze heupen bewegen. Het bewijst dat de zangeres van vele markten thuis is, al voelt het nog steeds als één geheel aan en niet als een chaotische mix van genres. Er zit een logica achter de volgorde en ze bouwt telkens op naar een grotere sound, om daarna weer te kalmeren en zo zelfs rustpuntjes onderweg te creëren. Die balans zorgt ervoor dat Aguilera ons nooit kwijtraakt en telkens laat uitkijken naar het volgende lied. “EGO” is daarbij dan wel een uitschieter, in de zin dat het te lang duurt voor wat het biedt. Het is leuk en ligt makkelijk in het oor, maar sleept te lang aan waardoor we even onze aandacht verliezen.
Het is jammer dat die song uit de boot valt qua sound en we waardoor niet meer focussen op de inhoud, want Naomi Aguilera is wel een enorm sterke songwriter. De titel Mosaïques is dan ook goed gekozen, aangezien de nummers fragmenten en gedachten vormen uit haar leven. Terwijl het muzikaal dan wel een geheel vormt, varieert de inhoud enorm. De zangeres haalt bijvoorbeeld haar ongeremde seksualiteit aan in “Libre”, maar zingt evengoed over de steun die ze biedt aan een vriendin die het mentaal moeilijk heeft. Daarbij valt ze ook niet in het web van metaforen en zorgt ze ervoor dat haar teksten begrijpbaar zijn, zoals het wondermooie ‘J’aimerais prendre ta peine pour la mienne / Effacer toute la haine’. Het zorgt ervoor dat Aguilera herkenbaar is en wij vermoeden dat ze ook zal aanslaan bij een breed publiek, net dankzij die strakke songwriting.
Uiteindelijk sluit de Belgisch-Spaanse haar verhaal af met “Feuilles Mortes”, een zacht en dromerig lied dat op een hoopvolle noot afsluit. Naomi Aguilera levert alvast een geslaagde debuut-ep af die haar talenten op meerdere niveaus uitlicht. Ze slaagt erin haar identiteit om te zetten in muziek, zet teksten neer die relevant en herkenbaar zijn en verkent de grenzen van het r&b-genre zonder een kakafonie neer te zetten. Mosaïques is een geslaagd verhaal en we kijken aandachtig naar haar toekomst in de muziekwereld.
Ontdek “Libre”, ons favoriete nummer van Mosaïques, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
