© Katya Brook
The Veils zijn al een tijdje aan het werk en hebben ons in de loop der jaren al zes albums voorgeschoteld. Je zou denken dat zo’n indrukwekkende catalogus ze naar grotere podia zou hebben gebracht, maar niets is minder waar. De Britse/Nieuw-Zeelandse band blijft voorlopig trouw aan intiemere zalen zoals Trix, met een maximumcapaciteit van rond de duizend fans. Toch blijven ze krachtige nummers uitbrengen, en hun liveperformance – vooral dankzij de aanwezigheid van frontman Finn Andrews – is iets dat op je bucketlist moet staan.
Wie vaker naar The Veils luistert, herkent snel hun stijl, waarin vaak een vleugje duisternis verweven zit. Ook in het nieuwste nummer wordt die sfeer meteen voelbaar. Een zachte pianosolo opent het lied en wordt al snel vergezeld door Finns stem, die direct een gevoelige snaar raakt. Vervolgens vallen andere instrumenten in, die samen een gelaagd geheel opbouwen dat nieuwsgierigheid wekt. Door het hele nummer heen blijf je uitkijken naar een ontlading, en hoewel het slot je een vleug van voldoening geeft met mysterieuze en melodieuze klanken, blijft er toch een bepaalde openheid die je verlangen naar meer alleen maar versterkt. Het voelt alsof het verhaal nog niet helemaal verteld is. Kortom, dit nummer voelt als een omhelzing waar je nog even in wilt blijven hangen.
The Veils komt op 25 januari 2025 hun nieuwe album Asphodels, dat op 24 januari uitkomt, voorstellen in Trix.
Facebook / Instagram / Website
Beluister de singles van de week op onze Spotify
