Antwerpen was op de dag voor Halloween het ontvangstcomité voor artiesten met een zwoele, zware stem. Zo stond in het Sportpaleis Nick Cave, hadden ze niet veel verder DEADLETTER en werd in De Rome Fink verwelkomd. Die laatste blijft natuurlijk het meest unieke verhaal vertellen als artiest waar hij eind de jaren negentig als techno-dj door de wereld ging om daarna volledig het roer om te gooien en emotionele singer-songwriterliedjes te gaan schrijven. Dat werkt ondertussen al meer dan twintig jaar en dat werd onlangs nog bewezen met Beauty In Your Wake als album. Het recept blijft al enkele platen hetzelfde: dromerige melancholie onder een warme stem die ons helemaal betovert. Dat wilde het Belgische publiek gerust nog eens verorberen en nadat hij zijn laatste passage in 2019 ook al De Roma aandeed, kwam hij fijntjes terug om de zaal uit te verkopen.
Voor het zover was, kregen we eerst nog de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Finnegan Tui te zien. Helemaal rechts van het podium posteerde hij zich bedeesd in een hoekje, maar eens we zijn stem te horen kregen, bleek dat volledig onterecht. Het had iets van onze eigen Tamino, maar ook Ben Howard was nooit ver weg (geen wonder dat hij die ook coverde doorheen de set). Dat hij altijd wel zichzelf voor verrassingen wil zetten, bewees hij door constant spontaan te zijn in hetgeen hij bracht. Zo kregen we plots ook heel wat autotune waardoor het leek alsof Bon Iver of James Blake op het podium stond en uiteindelijk zelfs een nummer met drum. Het zorgde er wel voor dat de zaal geboeid bleef luisteren, want erg rumoerig was het niet, wat bij een voorprogramma toch zelden gebeurt. Een pluim op de hoed van Finnegan Tui dus!
Fink liet niet veel langer op zich wachten en kwam een goede tien minuten later al het podium opgedraafd. Samen met ook Finnegan Tui in de band liet hij het enthousiasme in de zaal al snel de hoogte in gaan. Met “We Watch the Stars” werd het enige nummer uit zijn vorige plaat meteen voor de leeuwen gegooid en dat bleek de toon van de avond ook goed te zetten. Een melancholisch gitaartje, zachte opbouw en natuurlijk zijn sterke stem in de eerste vier minuten, daarna een explosie en wat meer tempo in de laatste vier minuten. Het mocht dus wat langer duren in het begin en dan was “Pilgrim” als tweede in de set ook nog zo’n kolos. De songs van Fink zijn doorgaans niet kort, maar door als eerste twee songs meteen nummers van net geen tien minuten te smijten, creëer je wel een bepaalde anticipatie. Die werd nog groter toen de explosie van “Pilgrim” op het eind volledig tot ontplooiing kwam.
Natuurlijk was deze show vooral bedoeld om nieuw werk te laten horen en daar ging Fink gezapig mee verder. Nadat hij door twee vrouwen een ‘ik hou van jou’ te horen kreeg, was er algemene hilariteit toen een zware mannenstem hetzelfde zei. Het toonde meteen ook de amicale sfeer die er ging tussen artiest en publiek. Waar de zaal tijdens de nummers vol concentratie probeerde te luisteren en de eerste persoon die iets zei een brute ‘sst’ van de persoon naast hem kreeg, zorgden ze tussen de songs door voor een dubbel zo luid applaus.
Het was ook Fink en zijn band niet ontgaan, want naast het vertellen van anekdotes over eerdere shows in België waar het zo rumoerig was, liet hij toch vallen dat het publiek vandaag heel respectvol was. Oude klassieker “Yesterday Was Hard on All of Us” liet nog wat herkenbaarheidsgejuich uit de zaal komen om nadien met “Warm Shadow” nog zo’n mooi nummer te brengen. Het was eigenlijk gewoon de show van het ene mooie nummer na het andere en dat was ook omdat Fink dat allemaal vol oprechte inleving bracht. Het is niet dat de songs zo verschillend zijn van elkaar, maar als we ze allemaal na elkaar live horen, worden we bedolven onder een warm en zacht dekentje waar we maar niet genoeg van kunnen krijgen.
En zo stoorde het ook niemand dat Fink twintig minuten langer speelde, nee, zo bleef de magie net nog een beetje langer hangen in de zaal. Het was duidelijk dat Fink tegen het einde van “Looking Too Closely” de zaal volledig veroverd had en dan was een staande ovatie zeker op zijn plaats. Dat hij daarna nog met zijn drietjes een eerste bis speelde om nadien volledig solo heel intiem te eindigen, pakte iedereen nog meer in. Hij kon zijn emoties zelf maar met moeite bedwingen en dat maakt van hem een echte artiest. Een pracht van een artiest en een pracht van een mens, Fink veroverde voor de zoveelste keer harten in De Roma.
Setlist:
We Watch the Stars
Pilgrim
What Would You Call Yourself
The Only Thing That Matters
Follow You Down
Yesterday Was Hard on All of Us
Warm Shadow
Berlin Sunrise
So We Find Ourselves
One Last Gift
Sort of Revolution
Looking Too Closely
Perfect Darkness
Walking in the Sun
