Je voelt dat er iets niet klopt, maar je kunt niet benoemen wat. De plaats komt je bekend voor, maar elke deur leidt naar een kamer die je nog nooit hebt gezien. Je probeert op je stappen terug te gaan, maar je kunt je niet herinneren waar je vandaan komt. Emita Ox voelt als een koortsdroom. Morpheus toont zich in dit geval in de gedaante van drie jonge vrouwen uit New York. Gitarist/zanger Helena Straight en bassist Mikaela Oppenheimer werden als tieners fan van Radiohead en Nirvana. Prompt richtten ze Hello Mary op en rekruteerden Stella Wave als drummer. Hun eerste, gelijknamige album bundelde vorig jaar een reeks gesmaakte singles en markeerde het einde van hun beginperiode. Emita Ox, hun tweede plaat, is volgens het trio een betere afspiegeling van hun huidige muzikale identiteit, met een vollere productie en invloeden die verder reiken dan de alternatieve rock uit de jaren negentig.
De dromerige sfeer van Emita Ox ontvouwt zich meteen op de openingstrack “Float”. Zoals de titel suggereert, is de zang zweverig, maar de lage bastonen houden de voeten stevig op de grond. Het prettige gitaarriffje kan niet verhelpen dat er een verontrustend gevoel rond het nummer hangt. Wanneer de zang wegvalt, lijkt de golf van lawaai die volgt te bevestigen dat er iets flink loos is. In “Down My Life” behouden de leden van Hello Mary hun ambigue rol: willen ze de luisteraars redden van de chaos of hen er dieper in leiden? De moeilijk verstaanbare teksten dragen bij aan het mysterie rondom hun intenties. Hoewel de lieflijke zang haaks staat op de ritme- en toonwisselingen, hadden ze de vervreemding gerust nog wat verder mogen drijven.
Hello Mary laat zich kenmerken door de harmonieuze zang van Helena Straight en Stella Wave. Hun stemmen verraden hun jonge leeftijd. Ze zingen de noten vaak lang uitgerekt, waarbij ze hun stemmen door elkaar laten vlechten. Daardoor krijgt de muziek een bijna Ierse toets. Zo doet “Three” aan The Cranberries denken. “Knowing You” start bedeesd, maar het refrein sleept je helemaal mee. Dit nummer blijft ook het meest bij, samen met het opwindende “0%”. Op die laatste wijkt de zoete zang voor een kans op catharsis. Het duo schreeuwt de longen uit hun lijf, ondersteund door een overstuurde beat en centraal geplaatste drums.
Hello Mary zoekt regelmatig de chaos op door onvoorspelbare ritmes en knarsende distortion. Op “Heavy Sleeper” wiegt het drietal de luisteraars in slaap, waarna het hen op “Footstep Misstep” bruusk wakker schudt. Dit nummer klinkt gejaagd, alsof het op 1.2x snelheid wordt afgespeeld. De glitchy klanken die voorbij schuiven op het intermezzo “Hiyeahi” versterken het onbehagen. Deze korte track, die op zichzelf te abstract is, knoopt Emita Ox als een geheel aan elkaar. Het drietal heeft de mogelijkheden van de studio afgetast, wat bijvoorbeeld naar voren komt in slotnummer “Everything We Do”. Het speelse pianospel hierop reikt een stuk verder dan Hello Mary’s basisopstelling met gitaar, bas en drums.
Emita Ox legt de zoektocht vast die Hello Mary heeft ondernomen naar een meer uitgesproken, eigen geluid. De drie vrouwen zijn er in het bijzonder in geslaagd om een coherente sfeer te scheppen. Het album is één lange, verontrustende droom. De muzikanten vatten de schoonheid van de jeugd in betoverende samenzang, die ze vervolgens geweld aandoen met scherpe noise. Als ze zich vastbijten zoals in “0%” en “Down My Life”, dan komt er een geweldige intensiteit uit. Op andere momenten blijft Emita Ox nog iets te behouden, hoewel Hello Mary’s groei als band markant is.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Knowing You”, ons favoriete nummer van Emita Ox, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
