Er was vorige zomer geen ontkomen aan Luke Combs in Amerika. Met zijn cover van Tracy Chapmans “Fast Car” teisterde hij elk radiostation. De teller op Spotify staat ondertussen op net iets meer plays dan een half miljard, en dit is dan nog niet eens de man zijn meest gestreamde song. Onnodig om te zeggen dat Luke Combs over de grote plas een megaster is. Eentje die op zijn eentje stadions vult. In Europa slaat het succes iets minder aan. Niet geheel onlogisch aangezien dat het countrygenre heel sterk vasthangt met het land van de cowboys. Toch siert het dat hij ook zijn Europese fans niet in de kou laat staan. Zo stond hij eind vorig jaar nog met een megalomane productie in de AB. Het succesverhaal van “Fast Car” kreeg nog een zilver randje tijdens de Grammy Awards. Combs bracht een hartverwarmende versie samen met Chapman. De twee zorgden samen voor hét hoogtepunt van de avond.
Waar zijn vorige twee albums, Growin’ Up en Gettin’ Old, verhalen vertelden over opgroeien en de verschillende fasen van het leven, richt Fathers & Sons zich op een heel specifiek aspect van Combs’ leven: zijn reis als vader. Het resultaat is een intieme, introspectieve en diepgaande plaat die de luisteraars een unieke inkijk geeft in zijn gedachten en gevoelens. Eén van de sterkste punten van Fathers & Sons is de lyrische diepgang. Combs slaagt erin om verhalen te vertellen vanuit verschillende perspectieven, wat een fascinerende gelaagdheid aan het album toevoegt.
In nummers als “Front Door Famous” deelt hij de conflicterende gevoelens die komen kijken bij het moeten achterlaten van zijn kinderen tijdens tourperiodes. Deze hyperpersoonlijke benadering zorgt ervoor dat luisteraars zich gemakkelijk kunnen verplaatsen in zijn schoenen. Het is precies deze gedetailleerde benadering die het album onderscheidt van generieke, oppervlakkige nummers. Waar Combs voorheen bekend stond om zijn energieke, zorgeloze ‘good old boy’ lifestyle-liedjes, kiest hij op dit album voor een meer contemplatieve benadering. Het is opvallend dat elektrische gitaren en volledige drumkits volledig afwezig zijn op Fathers & Sons. In plaats daarvan worden de nummers gedragen door viool, steel brushes en een handvol snaarinstrumenten, wat resulteert in het meest traditioneel georiënteerde project van Combs tot nu toe. Deze stripped-down benadering legt zijn diepgaande overpeinzingen bloot over hoe hij wil dat zijn kinderen hem zien, wat zorgt voor een oprechte en eerlijke weergave van zijn gevoelens.
Een opmerkelijke song is “Little Country Boys”. Ondanks het feit dat het narratief gezien misschien wat oppervlakkig aanvoelt, heeft het een aanstekelijk, vloeiend refrein dat moeilijk uit je hoofd te krijgen is. Het lied beschrijft de favoriete bezigheden van een kind opgegroeid op het Amerikaanse platteland, zoals het schieten met een luchtbuks, rijden op een tractor en spelen in de modder. Hoewel het wat cliché kan overkomen, wordt het verhalende gebrek gecompenseerd door de charme en nostalgie waarmee Combs deze herinneringen benadert. Het is duidelijk dat hij niet alleen over zijn eigen kinderen zingt, maar ook reflecteert op zijn eigen jeugd. Een ander hoogtepunt is “Huntin’ by Yourself”, een zoet verhaal over een vader die zijn jonge zoon meeneemt op jacht. Ondanks de mislukte jacht door de luidruchtige opwinding van het kind, legt Combs de onschatbare waarde van deze vader-zoonmomenten vast. De ingetogen gitaren en Combs’ rauwe vocalen versterken de intimiteit van dit lied.
Het productieproces van Fathers & Sons was een hechte samenwerking tussen Combs en zijn vaste team, waaronder Chip Mathews en Jonathan Singleton. Deze consistentie heeft geresulteerd in een album met een stevig samenhangend geluid en een sterke artistieke identiteit. De serene en ingetogen productie sluit naadloos aan bij de dankbare en introspectieve aard van de tracks. De keuze voor een rustige, akoestische aanpak benadrukt de songwriting en de oprechte emotie die in elk nummer te vinden is. Zo sluit het album af met nummers die de reflectieve en emotionele toon behouden. “All I Ever Do Is Leave” raakt aan de Eagles met een zeldzame gitaarsolo en een emotionele vioolsolo voegen een extra laag van gevoeligheid toe aan het lied. “Plant a Seed”, misschien wel het meest commerciële nummer van de plaat, benadrukt het belang van een blijvende erfenis van liefde en het levenspad dat men volgt.
Toch kent dit album ook zijn zwakke punten. Het meest opvallende minpunt is dat veel songs in elkaar over lijken te vloeien zonder echt op zichzelf te staan. Hoewel Fathers & Sons slechts twaalf nummers bevat, is de kans groot dat sommige nummers door de kieren glippen en niet de erkenning krijgen die ze verdienen. De consistente, akoestische productie creëert weliswaar een coherente sfeer, maar verhindert tegelijkertijd dat individuele tracks zich onderscheiden. Dit kan de indruk wekken dat Combs meer aandacht heeft besteed aan de algehele atmosfeer van het album dan aan de unieke flair van elk afzonderlijk nummer.
Ondanks deze zwakte is Fathers & Sons een logische en begrijpelijke stap in Combs’ carrière. Na een jaar vol prijzen en hitsingles, is het een gewaagde keuze om de commerciële momentum even te parkeren voor een passieproject. Toch is het volkomen logisch waarom hij dat heeft gedaan. De nummers op dit album weerspiegelen precies waar hij zich momenteel in zijn leven bevindt; een blik op de albumhoes zegt zelfs nog meer dan de titel. Met Fathers & Sons biedt Luke Combs zijn fans een nieuwe kans om hem te waarderen als een wijze songwriter die zijn plek in de wereld vindt. Hij bewijst opnieuw waarom hij zo’n speciale artiest is in het hedendaagse countrylandschap.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Man He Sees In Me”, ons favoriete nummer van Fathers & Sons, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
