©CPU – Nathan Dobbelaere
Echt stil is het nooit rond Pennywise en dat mag je letterlijk nemen. De volumeknop staat steevast op 11 tijdens hun shows en ondanks dat de bandleden zachtjes richting de zestig gaan, houden ze er een stevige werkethiek op na. Het laatste album Never Gonna Die blaast dit jaar zes kaarsjes uit en nieuwe muziek ligt niet direct aan de horizon, maar je kan er je klok op gelijk zetten dat het viertal uit Hermosa Beach, Los Angeles jaarlijks enkele bezoekjes aan het Europese vaste land inplant in de agenda. Eergisteren stonden ze in La Sucrerie in Waver, een dag later was het podium van 013 een meer vertrouwde omgeving voor Pennywise.
Voor Pennywise aan de beurt was, mochten de punkers van Total Chaos het beste van zichzelf geven. De band had alles wat je je kan voorstellen bij punk in huis: de kapsels en de ruwe, vuile gitaarsound, maar ook de slogans tegen de overheid en politie. Zanger Rob Chaos stuurde de bende aan en brulde zich schor op elke song. Die hadden meestal een eenvoudige basis, maar kwamen steevast voorzien van een metalachtige gitaarsolo. Hierdoor kreeg de punk die ze ten berde brachten een ietwat steviger kantje. Hoe hard ze hun best deden, echt warm kreeg de al goed volgelopen zaal het er helaas niet van. Voor de Pennywise-fans was Total Chaos, met een anarchie teken in hun logo, misschien net iets té punk.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Dan voegde Get Dead iets meer variatie toe in de muziek. Zanger Sam King liep een beetje vreemd van links naar rechts over het podium, terwijl hij zijn teksten in sneltempo afratelde. We hebben zelf ook even gecheckt of er iets te zien was op het plafond, maar we konden niets zien wat King zo fascinerend vond dat hij een hele show lang omhoog keek. Muzikaal liet Get Dead er geen gras over groeien. De band uit de Bay Area wisselde punkrock af met een streepje ska en reggae. Er werd vooral gegrabbeld uit Dancing with the Curse en dat met wisselend succes. “Glitch” zorgde dat er her er der al eens een hoofd op en neer ging op het ritme en aan het einde van de set konden we zelfs een kleine moshpit bespeuren. Toch kon Get Dead ons niet volledig overtuigen. In een kleinere setting zouden beide voorprogramma’s wellicht veel beter tot hun recht komen.
Pennywise trapte de show af met “Peaceful Day”. De openingstrack van About Time deed exact wat van hen verwacht werd; de moshpits werden op gang getrokken, de vuisten gingen in de lucht en er werd luidkeels meegezongen. Wie ooit al eens naar een Pennywise-show geweest is, weet dat ze geen tijd te verspillen hebben. De razendsnelle gitaarakkoorden van Fletcher Dragge, de denderende drums van Bryon McMackin, de pompende basriffs van Randy Bradbury en natuurlijk de immers charismatische frontman Jim Lindberg die de teksten nog steeds afvuurt als vanouds. Ondanks dat de heren bijna de zestig aantikken, hoef je niet te verwachten dat ze het wat rustiger aan doen. “Straight Ahead” en “My Own Country” klonken nog steeds even snedig dan toen ze uitkwamen in de jaren negentig.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Er werd pas eventjes gas teruggenomen wanneer er stilgestaan werd bij de afscheidstour van stads- en generatiegenoten van NOFX. Diezelfde afscheidstour had een paar dagen voordien nog halt gehouden in Eindhoven. Met een lach, en geen traan deze keer, eerde Pennywise de band van Fat Mike door een medley te spelen die enkele van de grootste hits omvatte. Ook die andere punkrockgrootmacht Bad Religion werd gecoverd in het obligatoire covermomentje van de show. De nostalgie sloop net iets dichterbij en eventjes stonden we stil bij het feit dat ook Pennywise niet eeuwig de podia onveilig zal blijven maken. Ze zijn de stem van een generatie die weigert stil te zitten, maar die generatie fans wordt ook een dagje ouder.
Toch was daar weinig van te merken tijdens hits “Fuck Authority”, “No Reason Why” en “Society”, waar de moshpits net iets groter werden. Luidkeels werden de woorden één voor één meegebruld. Ook al zijn deze song meer dan twintig jaar oud, de boodschap over vrijheid, sociale rechtvaardigheid en het recht om jezelf te zijn, blijft tijdloos. Nooit trapte Pennywise in de val om te prediken over het politieke klimaat. De band besefte maar al te goed dat de aanwezige fans waarschijnlijk meer nood hadden aan een ’trip down memory lane’. Met “Live While You Can” werd uit het meeste recente album Never Gonna Die een hitje gebracht dat die boodschap perfect onderstreept; ‘I got a time bomb ticking in my head, ticking in my head’. Het leven duurt niet eeuwig, neem het moment en dat deden de aanwezigen massaal. Dat anderhalf uurtje in Tilburg stond bol van feelgood punkrock met een boodschap.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Na een verplichte cover van “Stand By Me” doofden plots de spots en leek de show gedaan. Geen Pennywise-show zonder “Bro Hymn”, dat weet zelfs het kleinste kind. Dat mag je zelfs letterlijk nemen, want het jongetje dat heel de avond op de eerste rij vroeg naar “Bro Hymn” werd op zijn wenken bediend. Het steengoeie, maar minder gekende “As Long As We Can” mocht de encore aftrappen. Klassieker “Pennywise” werd er nog vlug tussen gepropt, maar toen bassist Rand Bradbury het gekende baslijntje inzette, voelde je de energie door de zaal gaan. Het eerbetoon aan overleden vrienden en bassist Jason Matthew Thirsk is uitgegroeid tot één van de anthems van de laatste vijftig jaar. En dat jongetje? Die zag zijn droom uitkomen en werd op het podium gehesen door Jim Lindberg om hem te assisteren. Een nieuwe generatie fans is geboren. Pennywise is één van de weinige bands uit de gouden punkrockjaren die de tand des tijd goed lijkt te doorstaan. De urgentie en de kwaadheid is dan misschien net dat tikkeltje minder dan in de goeie ouwe tijd, aan passie en energie heeft ze nog niks ingeleverd.
Setlist:
Peaceful Day
The World
Violence
Straight Ahead
Same Old Story
My Own Country
What If I
Stickin’ My Eye / Bob / Kill All The White Man / The Brews (NOFX-medley)
Do What You Want (cover Bad Religion)
Fuck Authority
Broken
No Reason Why
Society
Live While You Can
Alien
Stand By Me (cover Ben E. King)
As Long As We Can
Pennywise
Bro Hymn
