I Prevail @ Ancienne Belgique (AB): Consistente wervelwind

We hoeven de mannen van I Prevail waarschijnlijk niet meer voor te stellen aan zij die wel vaker naar hardere muziek luisteren. Voor degenen die wat minder bevlogen zijn met hardere metal kunnen we de Amerikanen het best voorstellen als een wervelwind binnen hun scene. Ze combineren elementen van post-hardcore, metal en rapmetal en leveren zo een mooie mix van verschillende invloeden af die we best categoriseren onder het subgenre ‘metalcore’. De groep werd tien jaar geleden bekend door een cover van “Blank Space”, origineel door Taylor Swift, en bracht nadien nog één ep en drie langspeelplaten uit. De bekendste van die vier blijft waarschijnlijk Trauma uit 2019, waarop onder andere de singles “Bow Down”, “Hurricane” en “Gasoline” terug te vinden zijn. Twee jaar geleden bracht de groep True Power uit; een album dat de consistentie waar I Prevail tot dan voor bekendstond nogmaals vastbeitelde. Waar het zestal bij onze noorderburen voor een uitverkochte AFAS Live opteerde, kozen ze in ons land voor een tweedaagse in de Ancienne Belgique. Gisterenavond speelden ze hun eerste show.

De avond werd stuntelig op gang getrapt door Kid Bookie, in het echte leven bekend als Tyronne Buddy-Lee Ike Hill. Waar de artiest ons initieel nog kon bekoren met een aanstekelijke stagepresence en bindteksten die ons moesten voorbereiden op de beste supportact die we in ons leven hadden gezien, begonnen we ons na slechts drie nummers al enorm te vervelen. Kid Bookie mocht zich dan wel profileren als een echte rockster, vanaf het moment dat we echt op zijn muziek begonnen te letten ging het snel bergaf. De man kon rappen, hij beschikte zelfs over een aardige scream, maar laten we zeggen dat we bij de gezongen stukjes toch wat ongemakkelijk probeerden weg te kijken. De gehypete bindteksten van weleer begonnen ons weldra ook serieus tegen te steken – smijt alle cliché’s op een hoop and call it a day. Daarbij leek het meer te draaien om marketing en socialemediapresence dan echt interessante muziek brengen: de drummer had een GoPro op zijn borst, er liep een fotograaf met een andere GoPro op een stok om het vrij statische publiek te filmen, om nog maar te zwijgen van de gigantische QR-codes die op de backdrop geprojecteerd stonden en zijn ondersteunende bandleden die recht uit Guitar Hero leken te komen. Waar die QR-codes naartoe leidden, kunnen we niet met zekerheid zeggen, want we waren na zo’n inhoudelijk zwakke set niet aangespoord om het te ontdekken. Toch nog een mooie laatste noot: na de set deelde zowat de hele band accessoires uit aan een gezin met twee kinderen dat aan de rail stond. Spijtig genoeg scoorden ze dus pas ná hun set punten.

Gelukkig werd de draad twintig minuten nadien wel opgepikt door de muzikanten van Set It Off. De groep timmerde al twee jaar aan een carrière voordat er van I Prevail zelfs sprake was, wat nogmaals in de verf zet hoe groot I Prevail in hun scene is. We hadden dan ook best hoge verwachtingen van deze supportact en die wisten ze enorm goed in te lossen. Het tuimelkruid dat zich tijdens het eerste voorprogramma had opgestapeld, verdween in minder dan drie minuten als sneeuw voor de zon. Het werd ook al snel duidelijk dat meerdere mensen zaten te wachten totdat deze groep nog eens naar België zou komen, want enkele toeschouwers hadden merch van de band aan. Nummers werden luidop meegezongen, er werd stevig in het rond gesprongen en zelfs in die mate dat bij het vierde nummer “Evil People” al de eerste moshpit van de avond werd geopend. Het feit dat frontman Cody Carson uitgegroeid is tot een volksmenner van jewelste, moeten we er niet bij vertellen. De groep wist overigens aangenaam te verrassen met een cover van Linkin Park, meerbepaald “Points of Authority”. Waar de avond eerst nog übersaai ingezet werd, zette Set It Off een performance neer die nog moeilijk te overtreffen zou zijn.

‘Moeilijk gaat ook’, gaat het gezegde. Dat moesten we de mannen van I Prevail alvast niet uitleggen, zo bleek. Met een onheilspellend introfilmpje werd de set van de band uit Michigan in stijl ingewijd. Vlak daarna betraden slechts vijf muzikanten het podium van ’s lands best klinkende muziektempel. Brian Burkheiser, die bij de band normaal gezien de clean vocals voor zijn rekening neemt, moet namelijk nog revalideren na een stemblessure. Geen paniek: Dylan Bowman, ritmegitarist en backing vocalist van dienst zou voor deze avond de clean vocals voor zich nemen. En dat deed hij goed, heel goed zelfs. De man bleek meermaals over een serieus impressionante stem te beschikken en werd niet nerveus bij de gedachte om op bepaalde ogenblikken zelfs als tweede frontman te fungeren. De geschreeuwde stukken werden zoals gewoonlijk gebracht door Eric Vanlerberghe, die ons aanspoorde om wat harder mee te zingen. Niet dat dat dus per se nodig was, met iemand zoals Bowman in je band. Toch hopen we dat Burkheiser snel recupereert en terug zijn plaats kan innemen: we zouden liegen als zijn aanwezigheid niet gemist was.

De set van I Prevail kende een consistentie die vele andere bands het zwijgen zouden opleggen. We kregen van het laatste album, dat vijftien nummers telt, maar liefst negen voorgeschoteld. De band heeft waarschijnlijk goed nagedacht over hun set, want de selectie nummers waar de groep voor koos, zorgde voor veel dynamiek en power. Openen deden ze met het krachtige “There’s Fear in Letting Go”, waar Vanlerberghe voor een eerste keer zijn straffe stem kon laten gelden. Singles “Body Bag” en “Bad Things” konden natuurlijk ook niet ontbreken en zorgden voor kleine hoogtepuntjes in de set. Voor het eerst in een aantal jaar zat “Blank Space” trouwens terug in de set, waardoor zelfs de ruigste toeschouwers in ons bijzijn hun innerlijke Swiftie naar boven konden halen. Dat nummer was de aanleiding om wat ouder materiaal af te stoffen: “DOA” werd luidkeels meegeschreeuwd. We zagen niet alleen een klassevolle performance gisterenavond, maar ook een band die oprecht plezier had met wat ze deden. Ze stelden zich enorm dankbaar op om voor ons te mogen spelen en die liefdevolle vibe galmde voor hun hele set door de kamer.

In die geest konden we even ademhalen bij het wat zachtere – alles is relatief – “Breaking Down”, waarbij Vanlerberghe even een moment nam om het belang van een goede mentale gezondheid te benadrukken: ‘look around, you’re not alone’ kwam zichtbaar binnen bij een groot deel van het publiek. Het was dan ook het eerste moment van de avond dat de moshpit wat wegging. Om de concertbeleving nog wat beter te maken, verliet de groep op bepaalde momenten het podium om op de backdrop een apocalyptische videoboodschap te projecteren die perfect had gepast binnen een aflevering van Black Mirror. Zo ook bij “FWYTYK”, dat na die mental health speech terug de versnelling wat hoger schakelde. De beste nummers hield I Prevail voor laatst. De set werd glansrijk afgesloten met “Hurricane”: veruit hun meest radiovriendelijke nummer. Toch zou de groep zichzelf geen eer aandoen als ze hun laatste indruk zo braafjes zouden houden. In de bisronde hadden ze nog twee bommen van jewelste voor ons in petto. Het machtige “Gasoline” volgde een kolkend “Bow Down” op, waarbij de moshpit nog maar eens aangestoken kon worden en het optreden een absolute climax bereikte.

I Prevail speelde op hun eerste show in de AB de zaal volledig plat en bezorgde iedereen in de moshpit meerdere blauwe plekken. I Prevail liet geen enkele steek vallen, ondanks de afwezigheid van zanger Brian Burkheiser, en bewees nogmaals dat ze het in zich hebben om een publiek letterlijk te doen neerbuigen. Wie de band nog wil zien, kan een van de laatste tickets voor hun optreden vanavond proberen bemachtigen.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

There’s Fear in Letting Go
Body Bag
Self-Destruction
Bad Things
Blank Space (Taylor Swift cover)
Visceral
DOA
Deep End
Breaking Down
FWYTYK
Judgement Day
Choke
Hurricane

Encore:
Bow Down
Gasoline