Vraag aan een One Direction-fan of ze nog weten waar ze waren op 25 maart 2015, en de kans is vrij groot dat ze volmondig ‘ja’ antwoorden. Niet om een leuke reden: die dag is namelijk een gitzwarte dag in de geschiedenis van de Britse boyband. Voor degenen die niet bekend zijn met One Direction-lore: Zayn Malik kondigde toen zijn abrupte vertrek uit de band aan. Het werd hem namelijk te veel: een rigoureus tourschema, ieder jaar een nieuw album uitbrengen, leven onder een vergrootglas. Hij wilde ‘een normale 22-jarige jongen’ zijn, weg van de spotlights en alle aandacht.
Desondanks besloot Malik als ZAYN in 2016 zijn solodebuut te maken met Mind Of Mine: een sterke, sexy pop/r&b-plaat waarmee hij zijn boyband-imago van zich afschudde. Hij belandde weer in het mediacircus, dit keer zonder zijn vier, meer extraverte bandleden, en het werd hem opnieuw te veel. In de jaren die volgden trad de Brit daarom vrijwel nooit op, bracht Icarus Falls (2018) en Nobody Is Listening (2021) uit zonder bombarie, en settelde op een boerderij in the middle of nowhere in Pennsylvania. Hier werkte hij aan zijn sociale angststoornis, eetstoornis en depressie, vond hij zingeving in het boerenleven en vaderschap en ontdekte hij wat voor muzikant hij nou écht wilde zijn. Dat werd Room Under The Stairs, waarop hij de r&b-invloeden verruilt voor een soulvolle mix van country en folk in het straatje van Paolo Nutini.
ZAYN’s vierde langspeler is met gemak zijn beste tot nu toe. Weg met het fuckboy-gehalte van Mind Of Mine, de langdradigheid van Icarus Falls (de plaat telde maar liefst 29 nummers!), het gebrek aan cohesie op Nobody Is Listening en de collabs van zijn vorige albums. Room Under The Stairs is volwassen, compact en samenhangend, met een spaarzamere productie die Malik’s stem, emotie en songwriting genoeg ademruimte geeft.
Nadat hij jarenlang geworsteld heeft met zichzelf en de verwachtingen die de wereld van hem heeft, lijkt de Brit zichzelf eindelijk te hebben gevonden. Malik past zichzelf niet meer aan en leeft nu echt voor zichzelf, niet voor anderen. Hij geeft geen moer om beroemdheid (“The Time”) en speelt geen spelletjes meer (“Concrete Kisses”). Malik doet het vanaf nu helemaal op zijn manier en voorwaarden, en vraagt zijn dochtertje op het soulvolle “Grateful” hetzelfde te doen. Bevalt dat niet, die keuze om voor zichzelf te leven? Nou, dan niet. Op het rauwe “What I Am” zingt hij onder begeleiding van slechts een akoestische gitaar: ‘Just take me for what I am, cause this is where I am staying, my two feet are in the sand’.
Helaas gaat onvoorwaardelijk voor jezelf kiezen soms ook gepaard met eenzaamheid en isolatie. Luister maar naar het goudeerlijke “Alienated”, waarop de zanger opbiecht hoe vervreemd hij zich voelt van de wereld en anderen, of “Fuchsia Sea”. Deze heeft wat meer van de r&b-vibes van Mind Of Mine, en hier bekent hij helemaal klaar te zijn met de pijn en leegte die hij voelt. Malik wil gewoon gelukkig zijn, al is het maar voor heel eventjes. ‘Please give me one more day of happiness,’ smeekt hij op het blues-y “Birds On A Cloud”, dat heel erg doet denken aan Van Morrison’s hit “Brown Eyed Girl”, ‘I need it, I need it.’
Maar de Engelse zanger weet inmiddels dat er veel meer is dan eenzaamheid en verdriet. Pijnlijke herinneringen zijn niet per se iets slechts. Nee, juist een reminder dat hij leeft. Dit stelt die op het countryliedje “False Starts”, maar het is ook de grote boodschap van “How It Feels”. Dit is een melancholisch nummer waar Malik’s ontzettend mooie stem wordt begeleid door dromerige toetsen. Hij zoekt de schoonheid van het leven in zijn dochtertje, zoals hij stelt op “Grateful”, maar ook in de liefde, waar hij over filosofeert op het zwoele “Something In The Water” en “Stardust”. Die tweede is een sprankelende ode aan verliefdheid met lieflijk getokkel om bij weg te zwijmelen, en vormt het muzikale hart van Room Under The Stairs. Met “Stardust” herinnert Malik zichzelf én de luisteraar dat het leven, ondanks de tegenslagen, soms kan voelen alsof je wordt ondergedompeld in sterrenstof. Een lieve, hoopvolle boodschap.
Kleine jongens worden groot, blijkt op Room Under The Stairs. ZAYN is niet meer de mysterieuze jongen uit One Direction, of de fuckboy die hij in het begin van zijn solocarrière leek te zijn. Niks meer daarvan. Malik is nu écht volwassen, bereid om eerlijk te zijn over zijn problemen, klaar om zijn demonen te confronteren en zelfverzekerd genoeg om voor zichzelf te kiezen. Het resultaat? Een ijzersterke, introspectieve plaat waarop ZAYN het niet alleen lekker op zijn manier doet, maar ook de bitterzoete realiteit van helen laat zien.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
Ontdek “Stardust”, ons favoriete nummer van Room Under The Stairs in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
