Chelsea Lee, haar man Spencer Ernst en diens tweelingbroer Max Ernst timmeren al enkele jaren aan de weg naar succes. Oorspronkelijk begonnen de tweelingbroers Ernst al in 2011 muziek te maken als folkrockduo The Walking Sticks. Ze kregen niet veel later versterking van zangeres/levenspartner/schoonzus Lee en geleidelijk aan evolueerde het geluid meer richting alternatieve pop en dreampop. In 2016 vormde het trio zich definitief om tot popformatie SHAED. Met Just Wanna See (2016) en MELT (2018) brachten ze twee eps met beheerste, alternatieve pop. Van die laatste ep sprong single “Trampoline” in het oor bij voormalig lid van One Direction ZAYN. Hij was zo onder de indruk van het nummer dat hij er op stond om enkele verzen in te zingen voor een heruitgave. De herwerkte versie werd in 2019 uitgebracht als single, en leverde SHAED een dikke hit op.
Na het succes van “Trampoline” stond in de zomer van 2020 een grote tour met festivaloptredens op het programma. Daar is om welbekende redenen niets van in huis gekomen, en de familie Ernst/Lee kwam thuis vast te zitten. Het gaf hen de kans om in alle rust te werken aan een eerste langspeler. De nummers die ze voordien tijdens het touren hadden voorbereid werden weer overboord gegooid en er werd met een schone lei gestart aan nieuw materiaal. Het resultaat van hun arbeid is High Dive, een vrij introvert popalbum dat voortbouwt op het momentum en de sobere productie van hitsingle “Trampoline” (die hier in de versie met ZAYN ook is terug te vinden).
De meeste nummers op High Dive zijn gebouwd rond een eenvoudige beat, synths en strijkers. Op single “Part Time Psycho” horen we op het einde nog een verdwaalde elektrische gitaar, en op het zomerse “High Dive” zorgt een piano nog voor een heel klein shotje reggae, maar verder schildert de groep voornamelijk met dezelfde kleuren. Het album bevat bovendien geen drukke muur van geluid, er wordt ruimte gelaten tussen de verschillende instrumenten zodat alle losse geluiden duidelijk hoorbaar blijven. Hierdoor springt de beperkte selectie instrumenten extra in het oor.
De hese stem van Chelsea Lee staat overal centraal. Met haar warme timbre weet ze een rustige sfeer te scheppen. Alle eer komt haar toe in de single “Once Upon A Time”, de obligate ballade in het midden van het album. Lee draagt hier met haar unieke keelgeluid een grootse melodie, de strijkers doen denken aan orkestrale singles uit de jaren vijftig. Ook in “Colorful” blinkt ze uit als stemacrobate. Hier roept de groep dan weer vage herinneringen op aan The xx.
Ondanks de frisse productie en de sterke stem van Lee smaken de nummers die SHAED serveert niet altijd even pittig. Opener en recentste single “Dizzy” geeft bijvoorbeeld nieuwe inzichten in het concept dertien in een dozijn. Met zijn slepende beat, gezwollen strijkers en repetitief refrein vormt het een vreemde singlekeuze en bovendien een saai nummer om een plaat mee te openen. Ook de laatste drie nummers van het album weten met hun middelmatige melodieën de aandacht onvoldoende vast te houden. Ook al duren de nummers slechts drie minuten, vonden wij het van tijd tot tijd moeilijk om niet naar onze horloge te kijken.
Op sommige momenten streeft de groep iets te nadrukkelijk het hitsucces na. “I Know Nothing” is met zijn vlakke beat en schreeuwerig refrein een schaamteloos flauw popnummer en klinkt als een lightversie van Tones & I. Ook in single “No Other Way” maakt het trio van hetzelfde laken een confectiepak. Zelfs producer Ariel Rechtshaid, die eerder al achter de knoppen stond bij HAIM, Vampire Weekend, Adele en Carly Rae Jepsen, slaagt er niet in om het nummer boven de middelmaat te trekken. Gelukkig is er nog “Osaka” dat met een repetitieve retrosynth toch nog een speels popnummer toevoegt aan High Dive.
De albumtitel verwijst naar klifduiken, een sport die synoniem staat voor spanning en avontuur. SHAED weet deze gevoelens op hun debuutalbum echter nog onvoldoende op te roepen. Wij horen in High Dive op zijn best een behoorlijk album van een trio dat nadrukkelijk op zoek is naar een eigen geluid, maar zich hierbij soms verliest in middelmatigheid. De groep blijft wat vastzitten in het midden tussen de pure pop van pakweg Clean Bandit en het meer alternatieve geluid van Christine & The Queens. Hopelijk maken ze voor hun volgende platen meer vastberaden keuzes, want het potentieel is in elk geval aanwezig.
Facebook / Instagram / Website
