In 1983 werd in Bloomington in de Verenigde Staten van Amerika een jongetje geboren. Het kereltje kreeg de naam Andrew Heissler en was als kleuter nogal traag wanneer hij zijn kleertjes moest aantrekken. Zijn mama moest hem altijd een duwtje in de rug geven en na gedane arbeid kreeg hij een schouderklopje. Ze gaf haar zoontje de bijnaam ‘Pokey’. Pokey werd al vroeg ondergedompeld in de muziek door zijn ene grootvader, en in de literatuur en geschiedenis door zijn andere. Hij kreeg een banjo en gratis verhalen over de Amerikaanse burgeroorlog en de twee wereldoorlogen. Pokey combineerde graag de beide invloeden van zijn opa’s en begon meester te worden op de banjo. De self-made man kreeg ook nog een mandoline cadeau en hij behaalde een diploma secundair onderwijs. Pokey zoekt voor zichzelf een coole achternaam en komt terecht bij LaFarge. Hij begint de straten af te schuimen en speelt overal waar hij de kans krijgt.
LaFarge is een man van veel oorlogen én muziekstijlen. De singer-songwriter combineert old-time jazz met ragtime en ook met country, blues, bluegrass en nog meer Amerikaanse muziekstijlen. Er zit zelfs rumba en calypso in de songs verborgen. De man laat zich begeleiden door een kwintet van topmuzikanten: Kevin Carducci op de bas, Andrew Guterman achter de drums, Erik Miron aan de gitaar en de trompet, Hank Mehren aan de keyboards en het orgel, en Addie Hamilton ook aan de zang. De zangeres Addie Hamilton is in eigen land een gerespecteerde performer en ondertussen de muze en zelfs de echtgenote van Heissler, LaFarge dus. Sinds 2008 heeft Pokey LaFarge al acht studioalbums uitgebracht, tjokvol muziek die we voor het gemak even onder de noemer ‘americana’ zullen plaatsen.
Rhumba Country is de nieuwe release en herbergt tien frisse composities van LaFarge en zijn band. De plaat wordt uitgebracht door het vermaarde New West Records waar artiesten zoals John Hiatt, Kris Kristofferson, Buffalo Tom en nog veel meer ooit hun luisterwaar hebben laten tentoonspreiden. Het album begint met het liefdeslied “One You, One Me” dat al op het speelbord werd gezet als voorsmaakje op het eindwerk dat nu wordt voorgesteld. Een fantastische riedel op de piano, samenzang van de twee tortelduiven en een gezapig drumritme. Meer is er voor LaFarge niet nodig om de ultieme ballade te schenken aan het meisje van zijn dromen. “For A Night” en “Run Run Run” zijn songs die willen dat meisjes met lage witte sokjes en gelakte, zwarte plateauschoentjes een dansje uitvoeren met jongens die hun geld het liefst uitgeven aan een leren vestje en potten brillantine. Schuif de koppeltjes hierbij ook nog rolschaatsen met vier wieltjes aan de voeten, en plezier en vertier zijn verzekerd tot de eigenaar van de schaatsbaan de onvermijdelijke witte lichten weer laat aanfloepen.
LaFarge heeft zoals gezegd een heel amalgaam aan muziekstijlen waar hij meesterlijk mee musiceert. “Sister André” is het perfecte lied om een cocktail op te laten shaken in een vintage bar op een plaats zoals Coney Island. Amerikanen zijn gek op het flippen van hamburgers op de barbecue terwijl ze een Budweiser in de hand houden. De kinderen smelten graag marshmallows boven het vuur. Laat deze song dan de ideale soundtrack zijn voor deze fantastische besteding van de vrije tijd! Wanneer het Amerikaanse gezin nadien beslist om vanuit de zwoele grootstad de stranden op te zoeken aan de oost- of westkust van het eigen, reusachtige land is “So Long Chicago” het perfecte nummer om in de vakantiesfeer te geraken. Op deze song laat LaFarge alweer zien hoe tijdloos muziek echt kan zijn. Werkelijk elke luisteraar zou geloven dat dit nummer werd opgenomen in de jaren vijftig van The Platters, Pat Boone of Paul Anka.
Pokey LaFarge maakt muziek zoals Wes Anderson films in elkaar steekt. Het zijn steeds sprookjes die gehuld zijn in kleuren waarvan een mens niet eens wist dat ze bestonden. Het lijkt wel pastel waarop verschillende zonnetjes tegelijk hun straaltjes op laten schijnen. Het straffe aan de nieuwe plaat van de band is dat er alweer geen enkel nummer op staat dat in lekentaal als minder straf kan omschreven worden. Na de vakantie volgt “Home Home Home” waarop LaFarge de heimwee bezingt die hij voelt wanneer hij een tijdje uit zijn natuurlijke biotoop wordt gezet. De plaat begint bijna vorm te krijgen als een vakantie die begint met twee geliefden, die lekker voortkabbelt onder de brandende zon met een cocktail in de hand en die uiteindelijk weer doet verlangen naar het eigen bed dat ondertussen onbeslapen wacht op zijn eigenaars.
Wat maakt het album nu eigenlijk zo fantastisch? Ongetwijfeld het smeedwerk van LaFarge, zijn prachtige, jonge vrouw en de rest van de band. Dit zijn stuk voor stuk muzikanten met een originele, inventieve visie die ook nog eens alle instrumenten bespelen alsof het iets is dat je op vijf minuten leert. Dit zijn muzikanten die jarenlang geoefend hebben en dat ongetwijfeld nog steeds doen en die het gigantische, commerciële succes niet nodig hebben om de perfecte zomerplaat af te leveren. Het is een band van oude zielen die samen aan hetzelfde zeel trekken en durven teruggrijpen naar de Amerikaanse muzikale geschiedenis van de voorbije eeuw. LaFarge heeft dan ook nog eens het talent om heel poëtisch te schrijven, en dat met de eenvoudigste woorden en zinnen. Bij LaFarge wordt er goedkeurend geknikt over tijden die je zelf nooit hebt kunnen meemaken, maar die toch vertrouwd en alledaags aanvoelen. “You Make My Garden Grow” is het perfecte slotakkoord van een sprankelende plaat. De vogeltjes fluiten, de bloemetjes staan in bloei en de liefde overheerst alles.
Pokey LaFarge heeft beslist om een tour door Europa te doen om zijn nieuwste worp letterlijk en figuurlijk in de schijnwerpers te zetten. De singer-songwriter heeft in België alvast twee haltes. Op 29 november speelt de band in De Warande in Turnhout. Op 30 november staat Pokey LaFarge op het Tough Enough Festival in de Botanique in Brussel. Onze noorderburen zijn meer dan welkom om naar het zuiden af te reizen maar kunnen de band ook in eigen land aan het werk zien. Op 6 december kan dat in zaal Metropool in Hengelo, op 7 december in Mezz in Breda en op 8 december in Paradiso in Amsterdam. Een zomers optreden van een band die uit een teletijdmachine lijkt te komen en dat tijdens de winter in de Lage Landen. We beschouwen het als een prachtig cadeau met een ontzaglijke strik rond.
Facebook / Instagram / X (Twitter) / Website
Ontdek “So Long Chicago”, ons favoriete nummer van Rhumba Country in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
