Dave Matthews Band @ Vorst Nationaal: Kleiner dan ooit

Het was alweer negen jaar geleden dat Dave Matthews Band nog in België speelde. Na lang wachten, maakte de Amerikaanse jamband nog eens de overtocht naar het Europese vasteland en daarbij werd net zoals in 2015 ook weer Vorst Nationaal aangedaan. De groep bracht sindsdien twee nieuwe studioalbums uit, waarvan de recentste van vorig jaar dateert. Toch werd de tour niet aan Walk Around The Moon geweid, want Dave Matthews Band, kortweg DMB, staat nog steeds bekend om zijn constant wisselende setlists. Dat was ook zo in Vorst Nationaal, dat net iets voller was dan dat het leeg was.

De relatief lege zaal moet een speciaal zicht geweest zijn voor Matthews, die een twintigtal jaar geleden nog voor meer dan honderdtwintigduizend man speelde in Central Park. De zanger liet het niet meteen aan zijn hart komen en opende sterk met “Pantala Naga Pampa”, dat door zijn zwoele ritmes en opzwepende blazers al meteen voor wat enthousiast dansende mensen zorgde. Meteen daarna was hij dat publiek alweer voor een stuk kwijt tijdens het trage “Rapunzel”, dat, ondanks dat het wel mooi was, niet iedereen kon boeien.

Er viel wat te zeggen over het publiek, dat bij tragere nummers toch wel erg vaak aan het praten sloeg. We zouden het nog eens over ’the dutch dissease’ kunnen hebben, maar naast een aanzienlijke groep Nederlanders waren er ook vooral verrassend veel Amerikanen aanwezig, en die zijn blijkbaar net zo praatziek. Ze hadden het daarom niet minder naar hun zin, integendeel, maar voor het gros van de avond werd de Dave Matthews Band behandeld als iets waar je wel heel graag bij wilt zijn, zonder er je onverdeelde aandacht aan te schenken.

Het hielp daarbij ook niet dat er telkens een net iets te lange pauze tussen de eerste nummers zat, waardoor de band steeds weer helemaal opnieuw moest beginnen aan het opbouwen naar het euforische gevoel dat je bij een aaneenschakeling van sterke nummers kan overvallen. Die uiterst kwalitatieve songs waren er ook nagenoeg voortdurend en dat leverde bij “The Idea of You”, dat dan wel prachtig aansloot op “Stolen Away on the 55th and 3rd”, een hoop meeschreeuwende fans op. Helaas oversteeg dat dan weer het volume van de band als je er ook maar enigszins bij in de buurt stond; van overcompenseren gesproken.

Ook alleen wist Matthews doorheen de avond enkele keren zijn mannetje te staan, zo ook tijdens de intro van “#27”, dat hij heel broos en teder helemaal alleen inleidde, om daarna weer all-in te gaan met de band. Er valt al sinds de begindagen van de band wat te zeggen voor het stemgeluid van de zanger, waar je – zoals bijvoorbeeld ook bij Eddie Vedder het geval is – ofwel helemaal weg van bent ofwel maar moeilijk kunt uitstaan. Laat ons staven dat we zonder meer tot de eerste groep behoren, maar de falset waarmee hij “Seven” opende, is er toch eentje die we liefst van al zo weinig mogelijk horen.

Er sloop na al een uurtje gespeeld te hebben ook wat sleur in de set en de muziek zelf. De lichtshow bleef even spectaculair – je ziet dat de band jarenlang in grotere zalen stond – en de sound van de band nog even gigantisch en bombastisch, maar het opwindende bleef even zoek, wat zich ook liet kenmerken door wat meer verloop in het publiek. Een set van meer dan tweeënhalf uur voortdurend boeiend houden, is natuurlijk ook een haast onoverkomelijke opgave en dat de minst indrukwekkende nummers halverwege werden geplaatst is ook logisch, want iedereen wil met wat knallers kunnen openen en eindigen.

En dat was ook wat Dave Matthews Band naar het einde toe deed. Het zware geschut werd bovengehaald met extra lange jams die door virtuositeit van de bandleden ferm wisten te imponeren. Van de blazers tijdens de eerste jam van “Typical Situation”, tot de knappe gitaarsolo tijdens de tweede jam; het kon zonder moeite bekoren. Reken daar nog eens “Two Step”, de afsluiter van de reguliere set, bij en je zit helemaal goed. Er werd met een hele drukke en bombastische instrumentatie opgebouwd naar een werkelijk waar overweldigend muzikaal crescendo, dat zonder meer het hoogtepunt van de set was.

Als toegift – waar we trouwens minutenlang op moesten wachten – kregen we nog “Dreamgirl”, dat Matthews helemaal alleen bracht, maar de klepper van de toegift bleek voor het absolute slot bewaard te zijn. Voor “So Right” nam de zanger voor het eerst een elektrische gitaar ter hande, maar het was vooral een laatste keer zijn vocale kunnen en zijn brede stembereik dat hij in de verf zette, ondersteund door finaal overstag gaande blazers.

Een terugkeer door de grote poort naar ons Belgenlandje mag het optreden van Dave Matthews Band in Vorst Nationaal niet meteen genoemd worden. De band maakte wel indruk, al was het op een bepaald moment niet onderhoudend genoeg, maar de optelsom van een halflege zaal, een niet bijster aandachtig publiek en de wat ongemakkelijke momenten tussen bepaalde nummers zorgde ervoor dat het concert niet in alle opzichten groots was. Gelukkig was de sound van de band dat wel, en dat blijft natuurlijk het voornaamste. Toch was Dave Matthews Band ook kleiner dan ooit in Vorst Nationaal, niet enkel omdat het in Amerika veel grotere zalen aandoet, of toch op zijn minst aandeed, maar ook omdat het daar wel altijd voor een volgepakte zaal staat.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Pantala Naga Pampa
Rapunzel
Stolen Away on 55th and 3rd
Idea of You
Walk Around the Moon
Stay or Leave (Dave Matthews)
Madman’s Eyes
So Musch to Say
Anyone Seen the Bridge
Too Much
#27
Seven
So Damn Lucky (Dave Matthews)
Straight Shot
Drive In Drive Out
Typical Situation
Dancing Nancies
Warehouse
Two Step