Als we spreken over Microwave, dan hebben we het niet over dat ene zoemende toestel in de keuken dat onze kant-en-klare maaltijden in luttele minuten opwarmt. Nee, het is een Amerikaans trio dat we aan je willen introduceren; eentje dat sonische golven wel degelijk boven de elektromagnetische verkiest. De formatie kwam zo’n twaalf jaar geleden tot stand in de staat Georgia. Kort na de oprichting kwam frontman Nathan Hardy met zijn bassist Tyler Hill en drummer Timothy Pittard al met een eerste ep, Nowhere Feels Like Home. Hun debuutalbum Stovall kwam er in 2014, maar het was Much Love dat twee jaar nadien voor een doorbraak zorgde. Tot op vandaag is die tweede langspeler nog steeds de meest geliefde. Vijf jaar na album drie, Death is a Warm Blanket, komt de rockband met het verse Let’s Start Degeneracy. Voor de release keert Microwave zich tot Pure Noise Records, ook gekend van samenwerkingen met Cloud Nothings, Senses Fail en Stick To Your Guns.
De oorsprong van Let’s Start Degeneracy vond gedeeltelijk plaats in Peru: Hardy en Pittard experimenteerden er met Zuid-Amerikaanse psychedelica. Uit het hallucinante effect van ayahuasca kwamen een aantal openbaringen voort, die in de songteksten zitten verwerkt. De titel van de langspeler werd daar ook aan gelinkt – dat die het acroniem ‘LSD’ spelt, is geen toeval. Het is een referentie naar het standpunt dat een politicus uit de jaren zeventig innam tegenover druggebruik. Naar eigen zeggen liet Hardy zich tijdens het schrijven leiden door het proces van leren loslaten, met vrijheid als resultaat. Zoals je ontdoen van zaken waaraan je verknocht bent geraakt en gedragswijzen waar je niks meer uit kan halen. Dit zonder je te laten opzuigen door angst, schuld en schaamte, maar door je eigen geluk en zelfzorg centraal te stellen.
Microwave laat zich geen regels opleggen, ook niet op muzikaal vlak. De band verzamelt op Let’s Start Degeneracy verschillende stijlen. Met de ambient popsound van “Portals” opent het trio zowaar het portaal naar hun eigen wereldje. De achtergrond wordt omkaderd door een geruis dat het nachtelijke geluid van zoemende insecten nabootst. Een etherische riff en engelachtige vrouwenstem dragen de song – het is dus niet Hardy die we horen zingen, maar zijn partner Blaire Robinson. Tussendoor klinken er ettelijke subtiele, drijvende klanken. In extenso komt het liedje over als een romantische hymne, maar getuigt het van heling en bevrijding. De songtekst verwijst meermaals naar religie, een thema dat in Microwaves eerdere werk niet zeldzaam is. De boodschap van “Portals” is voornamelijk dat zelfvernietiging niet de juiste weg naar verlossing is. Qua sound is het binnen Microwave-termen een ietwat onconventionele opener, maar het past eigenlijk verrassend genoeg best oké tussen het geheel. Datzelfde gevoel komt nog verschillende keren boven in enkele opvolgers.
“Circling the Drain”, dat twee jaar geleden al verscheen, bewaart aanvankelijk een soortgelijke tere sound van zijn voorgangers, maar doorbreekt die na iets minder dan anderhalve minuut. Hardy switcht moeiteloos van een zacht, warm timbre naar schrijnende tonen. De pijn die hij uitdraagt weegt zwaarder door: ‘You can dig for pity in the hearts of your peers / Or cover up yours eyes and make the world disappear / You can start a fire and everbody’s singing the same stale song / You gotta go along to get along’. Met die zinnen vertaalt hij een universeel gevoel waarin velen zich zullen herkennen. De weemoed druipt met dikke druppels van zijn stem af, een effect dat ook door de melancholische riff wordt bereikt. Voor het eerst op dit album worden de invloeden uit het emotijdperk duidelijker hoorbaar, maar leunt de song nog sterk tegen indierock aan. Dat Stereogum het eerder al vergeleek met “Say It Ain’t So” van Weezer, kunnen we beamen. Net als zij die een waanzinnige resem aan hits op haar naam heeft staan, schreef Microwave met “Circling the Drain” een zinderend nummer. Het meeslepende refrein is er zo eentje dat we uit volle borst mee willen krijsen. Het is ook daar dat het hoogtepunt van het lied zit; de gitaren nemen toe in volume en versterken de impact.
“Straw Hat” is dan weer wat luchtiger. De tristesse is nog wel voelbaar, maar de riffjes zorgen voor een ontspannen stemming. Hoewel die kort hun solomomentje krijgen, gebeurt dat op een manier die ze wat in bedwang houdt. De gelijkmatige drumbeat zorgt voor een constant ritme. Hardy speelt met de hogere, fragiele klanken in zijn stembereik. De variëteit aan stijlen waar we het eerder over hadden, is in vreemde eend in de bijt “Strangers” tot nog toe het grootst. Van wat we toch enigszins een patroon kunnen noemen, stapt Microwave met dit groovy schijfje daar volledig van af. Een aanstekelijk, laidback riffje zet de toon en Hardy’s vocals klinken al even verpoosd. De drums pikken een sneller tempo op, en zorgen zo voor het nodige cachet. Deze tune komt op een geheel andere manier onze oorgangen binnendringen, maar de coolness ervan doet wel exact waarvoor het bedoeld is. Ergens vertoont het een ogenschijnlijke, minieme gelijkenis met Radioheads “I Might Be Wrong”. Het is zo’n uitstekend nummertje om te draaien in de auto op een warme zomerdag. Met een zonnebril op leunen we casual achterover, één hand aan het stuur, terwijl onze andere arm uit het raam hangt en een verfrissend briesje door onze haren raast. “Concertito” brengt de tederheid van het begin terug. Het is een summier intermezzo van net iets langer dan een minuut. Op de voorgrond horen we een enkele, idyllische piano de aandacht opeisen, in duel met gezang in de verte dat ons nieuwsgierig maakt. De ruis van stromend water doet ons meteen vermoeden dat de bron van dat geluid een lopende douche is en het nummertje eigenlijk niet meer dan een spontane opname is.
Microwave gaf de spreekwoordelijke bittere pil op deze plaat een zoet nasmaakje. Let’s Start Degeneracy is een verzameling van bijeengeraapte momenten die de dubbelzinnigheid van het leven weerspiegelen. Een breed emotioneel spectrum ontluikt en resulteert in verhaal dat verschillende uitersten verkent, zoals de verlamming van depressie, maar ook de lichtvoetigheid van speelse onnozelheden. In essentie is dat geen nieuw of verhelderend perspectief, maar wel eentje waar we dankzij Microwaves kunsten wederom voor vielen.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Circling the Drain”, ons favoriete nummer van Let’s Start Degeneracy, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
