© CPU – Ine Van Baelen
Jokke wist ons vorige week al te bekoren met zijn debuutplaat Verzamelwoede. Toch blijft hij vrij onbekend voor de grote menigte. Jonas ‘Jokke’ Van Langendonck is een Leuvense singer-songwriter die als voertaal het Nederlands uitkoos. Op zich geen al te vreemde keuze, gezien de populariteit die de muziek in onze moedertaal de laatste jaren geniet: Yong Yello, Brihang en Willem Ardui zijn daar slechts enkele voorbeelden van. Tot een aantal jaar geleden ging de jonge artiest nog door het leven als rapper en eindigde hij zo als finalist van De Nieuwe Lichting, maar spijtig genoeg kaapten BLUAI, ILA en Shaka Shams dat jaar de grote prijzen voor zijn neus weg. Niet getreurd: een jaar later tekende hij bij Warner en vanaf vorige week konden volop zijn debuut streamen. Met dat eerste album onder de arm wist Jokke ons gisteren in Het Depot in Leuven alvast van onze sokken te blazen.
Stipt om negen uur betrad Jonas Van Langendonck na zijn bandleden het podium zoals alleen hij dat kan: wild gesticulerend met een brede glimlach waarbij zijn parelwitte tanden de inmiddels vele opgestoken gsm’s reflecteerden als fluorescerende strips op het achterste spatbord van een fiets. Het was slechts een voorteken van wat er hier het komende anderhalf uur zou gaan gebeuren. We zagen een zanger, een rapper en een acrobaat. We zagen een man in een diep dal springen om er vervolgens terug blootsvoets uit te dansen. We zagen hoe een man zijn jeugdliefde terugvond in de ogen van een toeschouwer en we werden bij de keel gegrepen door de ziel van een persoon die eigenlijk tussen het publiek had moeten staan. En toch was er de hele avond slechts één man aan het woord.
© CPU – Ine Van Baelen
Beginnen deed Van Langendonck met “Zwart en witte was”, trouwens ook het eerste nummer van Verzamelwoede. Dit nummer was al meteen de eerste meezinger van de avond. In principe had Jokke ons een heel optreden lang gewoon kunnen dirigeren zonder nog maar een woord zelf te zingen, want het publiek schreeuwde elke letter van zijn teksten luidkeels mee. Niet alleen bij de liedjes die al vooraf werden uitgebracht was dit zo, maar zelfs bij de nieuwste nummers van het album die pas een week lang beschikbaar zijn. Enorm indrukwekkend. We merkten dus wel dat de liedjes waar Jokke mee voor de dag komt bijzonder goed resoneren met zijn publiek. Vooral toen hij terugkeerde naar zijn roots als Vlaamse rapper met het nummer “Tegen beter weten in”, dat naadloos overliep in “Samen slapen”, ging een groot deel van het publiek in vijfde versnelling. Hoewel de zanger een paar maanden geleden nog in een interview aangaf niet meer helemaal achter de liedjes van tijdens zijn rapfase te staan – het gevolg van een artiest die duidelijk enorm is geëvolueerd – leek hij wel bijzonder comfortabel met zijn oudere werk. Misschien is dat ook omdat zijn liveband het nummer in een moderner, frisser jasje stak. Ook in de bisronde verraste hij ons nog eens met “Leven om te leven”, waar het naar eigen zeggen ‘allemaal mee begon’. Jokke bewees dus van vele markten thuis te zijn.
Er heerste een enorm respectvolle sfeer in de zaal: tijdens nummers werd er meegezongen, tijdens bindteksten luisterde iedereen met aandacht naar wat hij te vertellen had. Vooral tijdens “Verdwijnen is slechts een idee” kwam dit goed naar boven: Jokke schreef het nummer voor een meisje uit zijn dorp dat op vreselijke wijze om het leven kwam. We konden in Het Depot een speld horen vallen. Het nummer kwam ergens halverwege in de set tevoorschijn, en werd solo gebracht met akoestische gitaar en mondharmonica, wat voor een heel fragiele vibe in de kamer zorgde. Na een nummer zoals “Jozefientje”, dat toch wel een van de meest catchy Nederlandstalige nummers is van de laatste paar jaar, zorgde het akoestische, breekbare gitaarspel bij “Verdwijnen is slechts een idee” voor een groot contrast. Bij “Jozefientje” promoveerde Jokke trouwens een dame uit het publiek tot zijn Jozefientje en kwam hij tussen ons staan om haar zijn liedje voor te dragen. Na dat nummer was het dus tijd om samen met Jokke in een dal te springen: “Verdwijnen” werd snel opgevolgd door het hopeloze “Help”, waar Jokke een van zijn meest intense performances van de avond bovenhaalde. Wanhoop maakte snel plaats voor verdriet in het o zo poëtische “Beekje vol verdriet” en maakte de brug naar de woede en melancholie van “Kuis uw ziel” en “Atelier”. Jokke zong bij dat laatste ‘ik kom nooit meer thuis’, maar zoals iedere aanwezige gisteren liet optekenen, leek Jonas gisterenavond niet ver van huis verwijderd te zijn.
© CPU – Ine Van Baelen
Jokke toonde dus dat hij niet vies is van wat experiment. Naast zijn eigen sterke vocale performances liet hij telkens genoeg ruimte voor zijn band om ook in de spotlights te staan. En terecht, want zijn band was perfect ingespeeld op elkaar. We werden getrakteerd op hemelsmooie pianomelodieën van Wout Selosse, werden aan het dansen gezet door de funky drumpartijen van Simon Ruyssinck en rezen naar hogere sferen door de prachtige gitaarsolo’s van Niel Soetaert. Bij sommige nummers werd hij ook ondersteund door cello en trompet, die de muziek een wat gelaagdere feel gaven. De band bereikte een absoluut hoogtepunt op “Kuis uw ziel”, dat een lange outro kreeg waarin Jokkes poppy kleinkunst een metamorfose onderging tot de jazzy postrock waar bijvoorbeeld Nordmann voor bekendstaat. Jokke keek toe en zag dat het goed was. Een laatste meezingmoment net voor de encore kregen we met het ijzersterke “Morsecode”, dat Jokke schreef over knipperlichtrelaties. Toen het ensemble nadien het podium verliet, hoopten we dan ook dat er geen punt achter het optreden werd gezet. Enkele seconden later betrad Jokke terug het podium en bracht hij ons een onafgewerkt nummer over Leuven. Onafgewerkt of niet, Jokke slaagde er toch in om ons na slechts tien seconden met het refrein te doen meezingen. Eindigen deden we met een van zijn eerste albumsingles, “Zit zat zot”. Van een ideale afsluiter gesproken: Het Depot was zit, zat, zot van Jokke.
Na twee nummers vroeg Jokke iemand uit het publiek of die hem in de arm wilde knijpen omdat hij de respons maar moeilijk kon plaatsen. Op het einde van de show werden we dan weer uitgenodigd om achteraf mee op café te gaan. Waarschijnlijk stonden Jokkes armen deze ochtend vol blauwe plekken. Jokke bespeelde zijn publiek als een rasechte artiest en bracht een bijzonder dynamisch optreden. Van rap tot kleinkunst: geen stijl was te gek. Wie nog niet overtuigd is van Jokkes kunnen, kunnen we alleen maar aanraden om volgende concertdata goed in het oog te houden.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Zwart en witte was
Onverharde weg
Eeuwig en altijd
Tegen beter weten in
Samen slapen
Meer dan genoeg
C’est la vie
Jozefientje
Verdwijnen is slechts een idee
Help
Beekje vol verdriet
Kuis uw ziel
Atelier
Morsecode
Leuven
Leven om te leven
Zit zat zot
