Phosphorescent is de complexe nom de plume van Matthew Houck, een Amerikaanse singer-songwriter die tegenwoordig zijn leven en werk in Nashville slijt. Houck bouwde de voorbije decennia aan een cultstatus in de alternatieve kringen met nummers die graag hinten naar Neil Young en Willie Oldham. In tegenstelling tot geestverwanten als Bon Iver of Iron & Wine leidde de eigenzinnigheid van de zanger niet naar een pad vol commercieel succes. Een album vol Willie Nelson-covers kan bijvoorbeeld bezwaarlijk als een lucratieve move beschouwd worden. Wel bouwde Houck aan een uniek oeuvre: van het desolate Pride tot countryalbum Here’s To Taking It Easy overtuigde hij in meerdere stijlen. Klapstuk van die verzameling is Muchacho, een plaat die op meesterlijke wijze alle opgedane indrukken uit eerdere albums bundelt en overstijgt. Met Revelator heeft de zanger na zes jaar opnieuw een nieuwe plaat klaar.
We zullen met de deur in huis vallen: op Revelator staan een paar zeer sterke nummers. “Fences” is zo’n eerste, gepolijste parel. Alles is minutieus afgewerkt, strijkerswerk incluis, maar het geheel slaagt erin om zeer klein en ingehouden over te komen en zo het (on)gewenste liefdesverdriet geloofwaardig op te roepen. Eveneens geen kwaad woord over de twee vooruitgeschoven singles. “Revelator” behoort misschien maar tot ‘de goede middenmoot’ van het repertoire van een artiest van dit kaliber, maar blijft enkele maanden na publicatie nog steeds een sterk opgebouwde, harmonieuze single. Ook “Impossible House” staat als een huis. Het nummer is iets hoekiger opgebouwd dan het titelnummer, maar ademt in die wrange, herhaalde refreinen een boosheid uit die we maar weinig horen bij de zanger.
Revelator is een harmonieuze folkplaat die haar heil zoekt in vocale en instrumentale harmonie. De nummers waarop samenzang de kenmerkende stem van Houck ondersteunt, zijn veelvoudig. Omstreeks het late duo “All The Same”/“A Poem On The Men’s Room Wall” dreigt de sleur daarvan zich in te zetten. Veel nummers spelen met het contrast tussen warme folkinstrumentatie en lyrics als ‘Why would heaven make me feel so sad’. Het zijn momenten die een warm deken voor hun luisteraars proberen te creëren, maar tot de minder interessante passages van het album gerekend mogen worden. Veel leuker is dan het speelse “A Moon Behind The Clouds” waar diezelfde ingrediënten tot een originele cocktail leiden die ons doen geloven dat de lente een dezer dagen toch definitief kan doorbreken.
Gemengde emoties leiden tot onduidelijke eindoordelen, dus gooit Phosphorescent ons op het einde van Revelator onverwacht nog één absoluut wereldnummer toe die de balans compleet doet wankelen. “To Get It Right” is van het beste dat we al hoorden van Houck, en dat wil ontiegelijk veel zeggen tegen het licht van zijn enorme oeuvre. Alsof iemand een stop lostrekt, dansen Houcks demonen opeens in het rond. De breekbare stem van de zanger, de zachte instrumentale begeleiding en het herhalende ritme van het nummer zorgen voor een ongelofelijke apotheose van deze plaat. Geen ziel zal na “To Get It Right” beargumenteren dat Phosphorescent ons niet meer raken op plaatsen waar het pijn doet.
Revelator is uiteindelijk een plaat vol warme folkmuziek geworden. Zoals het vaak gaat binnen dat genre leidt dat tot minder wrange maagstoten, maar ligt haar breekbaarheid eerder in haar zachte harmonieën. Het strekt Houck tot eer dat hij ons ook op dat spectrum meerdere keren weet te raken. Om de zanger een ‘revelatie’ te noemen, gaat hij al iets te lang mee, maar wie op 26 augustus naar het Rivierenhof trekt, zal wel een vakman met een oprechte liefde voor zijn muziek aan het werk zien.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “To Get It Right”, ons favoriete nummer van Revelator, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
