Het duurde wat langer dan voorzien, maar de achtste langspeler van The Jesus and Mary Chain is eindelijk een feit. Glasgow Eyes, de langverwachte opvolger van de in 2017 verschenen comebackplaat Damage and Joy had in eerste instantie op 8 maart moeten uitkomen, maar werd door een tekort aan vinylproductie twee weken uitgesteld. Het lange wachten loont gelukkig wel, want op Glasgow Eyes zijn de Schotten veelzijdiger dan ooit.
Met “Venal Joy” opent de plaat met een stevig tempo, de door het album heen steeds terugkerende elektronica en de ferme levenswijsheid ‘don’t piss on fire’, voor wie nog niet wist dat dat niet het beste idee is. Dat dat nog eens wordt afgeleverd door de apathische stem van Jim Reid, maakt het zowaar een komisch begin. Sarcastisch, door de elektronica op een vreemde manier opwindend en de nog steeds kenmerkende stem van Reid; de toon voor de rest van het album wordt meteen gezet.
Het venijnigere tempo van het openingslied daalt wel meteen met “American Born” en het bij momenten heerlijk slepende “Mediterranean X Film”. Het is ook een van die vele nummers die zich laat kenmerken door onverwachte tempowisselingen, waardoor we deze keer niet alleen op een sonisch niveau aan The Velvet Underground moeten denken, maar ook op vlak van het experimenteren met ritme. De Amerikaanse cultband is dan ook niet voor niets een van de grootste invloeden van The Jesus and Mary Chain.
Waar de elektronica weer even naar de achtergrond verdwenen was, krijgen we die met “jamcod” wel weer op de voorgrond. Het lied was tevens de eerste single van dit album en is net zoals de andere singles een van de meest toegankelijke. Je zou haast gaan denken dat de Schotten het publiek naar zich toe probeerden trekken met hun meest poppy werk, om ze dan bizarre nummers zoals “Discotheque”, dat bol staat van de haast ongemakkelijk makende klanken, in het gezicht te smijten.
Toch wordt het ook op geen enkel moment te experimenteel, integendeel, want op de ode aan classic rockbands “The Eagles and The Beatles” wordt wel heel toepasselijk teruggegrepen naar iets wat wel heel sterk lijkt op de eenvoud van de drie akkoorden van Joan Jett & the Blackhearts’ “I Love Rock ‘n’ Roll“-riff. “Girl 71” is ook zo’n rechttoe rechtaan rocknummer met een snedige riff, een simpele tekst en een vrij aanstekelijke melodie.
Het hoogtepunt – en zowaar de meest nadrukkelijke knipoog naar The Velvet Underground – wordt met “Hey Lou Reid” bewaard tot op het absolute einde. De broers Jim en William Reid zetten zich als het ware naast Lou Reed en trachten dat ook op muzikaal niveau te doen. Het lied opent met wel heel afstandelijke zang van Jim Reid en fuzzy gitaren om na anderhalve minuut bijna stil te vallen en ons voor de overige vier minuten mee te sleuren in een heerlijke wazige roes. “Hey Lou Reid” is zo niet alleen het beste nummer van de plaat, maar ook gewoon een samenvatting van hoe The Jesus and Mary Chain zich, zowel met zijn rockende kant als met zijn heroïne in muziekvormkant, doorheen zijn achtste langspeler profileert.
Op Glasgow Eyes laat The Jesus and Mary Chain al zijn kanten zien, met de elektronica als grootste verschil in vergelijking met de vorige albums. Zo ongeveer de helft van het album bestaat uit eenvoudige rocksongs die na de eerste luisterbeurt al zouden durven blijven hangen, terwijl de andere helft tegen het bizarre en soms ook muzikaal provocerende probeert aan te leunen. Dat alles zit mooi verspreid over een heel album, waarop eigenlijk geen enkel slecht lied staat, al zullen de Schotten hoogstwaarschijnlijk nooit meer de hele hoge toppen van de eerste twee albums halen.
Op 23 april staat The Jesus and Mary Chain in de Ancienne Belgique.
Facebook / Instagram / X (Twitter)
Ontdek “Hey Lou Reid”, ons favoriete nummer van Glasgow Eyes in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
