Recentelijk stond Nadine Shah nog in het Sportpaleis in het gezelschap van Depeche Mode en ondertussen is haar vijfde plaat een feit. Net als op de vier jaar oude voorganger wordt er op Filthy Underneath stil gestaan bij rouwen en verlies, maar ook thema’s als verslaving en afkicken zijn niet ver af. Dat zijn onderwerpen waar niet alleen zijzelf mee worstelt, maar ook haar overleden goede vriendin Amy Winehouse stond er om bekend een alcoholprobleem te hebben. Muzikaal heeft Shah niet veel weg van Winehouse, maar ze wordt wel al eens vergeleken met iconen als PJ Harvey en Siouxie Sioux. Prachtige complimenten als je het ons vraagt en als je weet dat ouder werk al genomineerd werd voor een toonaangevende Mercury Prize, dan weet je dat de Britse met Noors-Pakistaanse roots kwaliteit levert. Op haar nieuwe plaat is dat dan ook niet anders, niet dat we daar aan durfden te twijfelen.
Dat Nadine Shah ooit is begonnen als jazz-zangeres zou je niet meteen zeggen wanneer haar plaat opent met industrieel lawaai. “Even Light” weet zo meteen de aandacht te trekken en eens de basgitaar en zachte stem van de artieste zich laten horen weet je al dat het helemaal goed komt. Het sfeervolle en uitdagende nummer zet meteen de toon en weet met haar hoogtes en laagtes meteen het dynamische talent van Shah tentoon te stellen. Met “Topless Mother” wordt er echter nog een schepje bovenop gedaan. Beginnende met coole percussie roept het ritmische nummer al gauw op tot dansen. De donkere zang komt met momenten dreigend over, zeker aangezien de muzikante ons lijkt te betoveren met een verzonnen taal. Wie beter luistert hoort echter woorden als viagra, Diana, samosa en tequila. Diepgaande teksten zijn dus niet altijd een vereiste en zeker niet als het klinkt als een duiveluitdrijving om de vingers bij af te lekken.
Op “Food for Fuel” gaat de tekst wat verder dan wat je eerst zou denken. De zang klinkt tussen de coole synths eerder als een sfeermaker, maar wie de tekst erbij neemt ziet dat het lied gaat over iemand die hervalt in oude, slechte gewoontes. ‘Imperfect creature, perfect cure’, klinkt het, wat lijkt te verwijzen naar afkicken en zeker wanneer er op een heerlijk tormenterende manier ‘Oh, why am I the way I was before’ wordt gezongen, zinken we helemaal in de wereld van Nadine Shah. Die wereld is er eentje gevuld met, soms simplistische, rijm en dokters die heel wat medicatie voorschrijven, zoals op het relatief kalme “You Drive, I Shoot” bezongen wordt. Toch wordt het lied extra kleur in geblazen met enkele ruwe klanken hier en daar.
Onverbloemde pijn en melancholie zijn dan weer in hun pure vorm te horen op “Keeping Score”. ‘The world is on fire’ en ‘There’s nothing that’s painless’ laat weinig aan de verbeelding over. Het kan gaan over haar persoonlijke pijn en demonen met een hint naar seksisme op het einde, maar evengoed geef je er een persoonlijke invulling aan of gaat het over de klimaatcrisis of genocide in Palestina. Het lied biedt in ieder geval een soort rustpunt na de tumultueuze eerste paar nummers. Tot hiertoe klinkt ieder nummer bovendien anders dan de voorgaande al zijn er zeker rode draden in zowel sound als inhoud en ook “Sad Lads Anonymous” toont een andere kant van de artieste. Een gesproken klaagzang die machtig overkomt dankzij de coole gitaarklanken op de achtergrond en tussendoor.
Nadine Shah keek vroeger met haar moeder graag naar Strictly Come Dancing en het heerlijke “Greatest Dancer” is dan ook een soort van ode aan haar. De track laat zich kenmerken door donkere synths en een coole ritmesectie waardoor stilzitten moeilijk. De zang klinkt hier veelal zoet, waardoor er een contrast ontstaat met de harde tussenstukken, maar net dat contrast zet het lied veel kracht bij. Ook op “Twinty Things” zorgt de percussie voor een zeker standvastigheid, maar het pianowerk en de zachtere zang voegen dan weer een tederheid toe terwijl er wederom gezongen wordt over drank. De zangeres weet uitersten dus op een geweldig goeie manier met elkaar te combineren waardoor er een sterke mix van beiden ontstaat.
Op “Hyperrealism” lijkt Nadine Shah zich vragen te stellen bij haar eigen muziek. Toont ze een versie van haar verhaal die hyperrealistisch is? Of geromantiseerd? Of gedramatiseerd? Wat het ook is, ze kan niet meer terug zingt ze, want de onbekenden kennen nu haar verhaal. De kalme zelfreflectie bevindt zich een beetje op een metaniveau en valt tussen de ‘vollere’ nummers een beetje weg in een leegte. “French Exit” heeft muzikaal terug wat meer spanning te bieden en dient dan ook als waardige afsluiter.
Filthy Underneath toont het vuil, de trauma’s en de pijn die Nadine Shah met zich meedraagt. Ondanks dat de inhoud nooit heel expliciet naar voren wordt geschoven steekt de artieste ook niet onder stoelen of banken. Wie een beetje oplet gaat snel terugkerende thema’s en verwijzingen ontdekken en ook muzikaal keren er zeker een aantal dingen regelmatig terug. Toch laat de zangeres veel verschillende kanten van haar muzikale spectrum zien waardoor Filthy Underneath nooit eentonig wordt en je niet weet wat er je te wachten staat. Nadine Shah neemt ons dus mee op een onvoorspelbare en dynamische reis door de lasten die ze op haar schouders draagt tentoon te stellen, zonder het een zware zitting te maken en ruimte tot interpretatie open te laten.
Facebook / Instagram / X (Twitter)
Ontdek “Topless Mother”, ons favoriete nummer van Filthy Underneath, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
