Peyton Parrish @ Trix: Iedereen komt aan zijn trekken

Wie is Peyton Parrish eigenlijk? Mocht Erik Van Looy je het in een tv-studio vragen, dan zou je met de kernwoorden Viking, covers, metal, Amerikaan en TikTok heel wat seconden verzamelen. Via dat laatste platform wist hij met ruige, inventieve covers van bekende nummers als “Zombie” bekendheid te verwerven, maar ook vanuit zichzelf creëert de man muziek, die overduidelijk de mosterd bij de Vikings en hun mythologie haalt. Countrymetal: zo wordt Parrish’ discografie ook wel eens omschreven en daarmee schopte hij het, met “My Mother Told Me“, al tot in Assassin’s Creed Valhalla en de hitserie Vikings. Gisteren zocht hij het iets minder noordelijk en stond de man in Trix om er zijn nieuwste plaat Skalds of Metal voor te stellen.

Maar vooraleer we mentaal richting Scandinavië trokken, kwamen er oosterburen over de vloer. De Duitse opkomende powermetalband DOMINUM bestaat uit frontman Felix Heldt, die als een echte baron het podium opkwam, en zijn prehistorisch gemaskerde band. DOMINUM positioneert zich aan de brave, toegankelijke kant van het metalspectrum en dat kan best uitstekend klinken, maar live in Trix verzonk de band soms een beetje in cheesy wateren. De zanger haalde niet altijd z’n noten en doorheen de bijna drie kwartier durende set bleef het muzikaal beetje aanslepen. De langdradige, voorspelbare bindteksten waarin de zanger alles twee keer vraagt of zegt, hielpen daar niet bij. Zijn ‘metal zombies’, twee gitaarexemplaren en een drumvariant, verzorgden de instrumentatie en vormen ook inhoudelijk een rode draad: nummers als “Frankenstein” en “Hey Living People” bleven in thema. Afsluiten deden de Duitsers met “We All Taste The Same” en dat is ook een beetje hoe wij terugkijken op DOMINUM’s set: een beetje veel van hetzelfde. Ons wachten op een nummer dat er op een of andere manier uitsprong, bleek tevergeefs, want de krachtige uitschieter die het écht de moeite waard maakte om vroeg te komen, ontbrak. Een matig enthousiast publiek stuurde DOMINUM terug de coulissen in.

Met een “Fist Into The Air” moest Peyton Parrish het heft dan maar in handen nemen. Zijn gruizige, zware stem ontwaakte al een kwartier eerder dan verwacht en met een epic randje kwam hij ten tonele om aan het eerste hoofdstuk van zijn optreden te beginnen. Het was er een van poppy metal, want in de toegankelijke metal van de zanger sijpelden wat popdanspasjes door en ook zijn verschijning is niet meteen het stereotype van een metalzanger. Maar het draaide om de muziek natuurlijk en op dat vlak herkenden we wat “Smells Like Teen Spirit” in “Cavity”. “Fallen Angel” werd ingeleid met een vioolintro, waarop de gitarist een flink pak riffs die eerste seconden liet vervolgen. Stilaan werd ook duidelijk dat Parrish zich liet ondersteunen door een hoorbare backingtrack. Hij speelde het dus redelijk zeker, terwijl hij meermaals toonde dat hij ook zonder kan. Als een moedereend tussen bandleden en publiek wervelde de zanger over het podium, al is dat misschien wat lieflijk uitgedrukt wanneer we hem zijn diepste gruntstem hoorden bovenhalen en zijn kreten als een bezetene over het publiek uitstuurde.

Na enkele stevige razen was het tijd om het zombiethema terug uit de sloot te vissen. Dit keer in covervorm: met minimale instrumentatie in de strofes, een vol, warm en majestueus riffgeluid in het refrein en Parrish’ diepe stem was dit een eerste moment van herkenning. Dan volgde een sprookjesachtig intermezzo en wanneer de man ‘I have often dreamed of a far off place’ zong, herkenden we een nummer dat ergens in ons achterhoofd een plaatsje heeft omdat we het al eens gehoord hadden. Wanneer dan het doek viel en een nieuwe banner erachter verscheen, viel meteen ook onze frank: de in Disney-lettertype gelay-oute naam en het kasteel verraadden de herkomst van het nummer en meteen ook het aanbreken van deel twee van de show. De sprookjessfeer overheerste in het middenstuk en de Amerikaan kondigde meteen ook aan dat hij deze zomer een nieuw Disneyalbum met liefst twintig covers op de wereld zal loslaten. Veel enthousiaste bezoekers waren het gevolg, maar wij zaten toch nog altijd maar met één been in zijn wereld. “Speechless”, dat Parrish met veel charme en een goede dosis vriendschap voor zijn bandleden performde, bracht daar al net ietsje meer verandering in.

En dan was het eindelijk tijd om in onze drakar richting Noorwegen te stappen. ‘Welcome to Valhalla’ zong de Amerikaan en ook de banner veranderde in Vikingstijl. Voor het laatste onderdeel namen de drums een prominentere rol in en klonken de songs vooral als strijdliederen, alsof we in grote kolonne richting het slagveld trokken. “Ragnorok” en “God Of War” klonken leuk, maar de echte hoogtepunten volgden toch pas in de bisronde, met respectievelijk “Valhalla Calling” en “My Mother Told Me”. Op dat laatste waren de twee mannen rechts achteraan al een hele poos aan het wachten en nu het moment daar was, zongen ze uit volle borst mee. “Valhalla Calling” kende een a capella intro en kreeg een rock on-vervolg, om dan puur op de stemklanken van Parrish en zijn publiek te eindigen met “My Mother Told Me”.

Het duurde even vooraleer de avond op gang kwam, maar de artiest plaatste het Viking-gedeelte slim en strategisch, om met het beste deel te eindigen. Zeggen dat de eerste twee delen tekortkwamen zou iets te pessimistisch zijn, maar van een merkbaar verschil was zeker sprake. Gelukkig is iedereen op deze manier aan zijn trekken gekomen en zijn we niet ontevreden om de verschillende benaderingen van Parrish’ muziek te mogen leren kennen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Fist Into The Air
Cavity
Fallen Angel
Master Of War
Zombie
Refuse It All
Poetry Glass
I’ll Make A Man Out Of You
I’m Still Here
Go The Distance
Speechless
Ragnorok
Thor
Dane
God Of War
Valhalla Calling
My Mother Told Me