‘I don’t smoke, I don’t drink, and at least I can think!’ – deze krachtige kreet vormt al jaren lang de essentie van de Straight Edge-beweging. Ontstaan binnen de hardcore punkscene in de jaren tachtig en nog altijd de levensspreuk voor iedere ‘Straight Edger’ die zich verzet tegen het gebruik van de psychoactieve middelen. Het is nog altijd die hardcore punkscene die de meeste bands aanlevert met dit mantra als levenswijze, met Magnitude, Year of the Knife en Harm’s Way als de moderne vaandeldragers. Een van de nieuwste gezichten in de scene is het Nicaraguaanse Rexurgir. De hardcorepunkband uit Managua bonkt al enkele jaren nationaal flink op de deur en hoopt snel de sprong richting het grotere publiek te maken.
Met de nieuwste ep Doppelgänger streven ze er dit jaar naar die grote sprong te maken en met de openingstrack “Kaczynski” zetten ze meteen een indrukwekkende stap in die richting. Het nummer belichaamt perfect de rauwe essentie van hardcore zoals het bedoeld is en legt vanaf de eerste tonen een goede bodem voor de rest van de plaat. Hoewel “Kaczynski”, net als het volledige album, in het Spaans is, luisteren de teksten lekker weg en geeft het geschreeuw in een minder voor de hand liggende taal net dat beetje meer pit aan de muziek.
Op “Nunca en la vida”, dat vrij vertaald iets in de trant van ‘nooit van mijn leven’ betekent, laten de Nicaraguanen zien dat ze ook in staat zijn om emotionele diepgang in hun nummer te verwerken. Het lied vertelt het ontroerende verhaal over de complexe relatie tussen frontman Rodríguez en zijn vader, die het gezin op jonge leeftijd verliet. Met teksten die er niet om liegen raakt “Nunca en la vida” ons op plekken waarvan we niet wisten dat we daar geraakt konden worden, terwijl een knalstrakke hardcorebeat de song mooi bij elkaar bindt.
Hoewel de plaat sterk in elkaar zit, verschuilt het hoogtepunt van Doppelgänger zich in “Crecer”. Met zijn moderne benadering van het hardcoregenre zou het lied zeker niet misstaan op een Spaanse versie van een Turnstile-album. Qua sound en hedendaagse productie zit de Nicaraguaanse band er recht op en de doordringende intensiteit trekt onmiddellijk alle aandacht naar zich toe. De energie spat werkelijk van het nummer af, en door de scherpe gitaarriffs en rauwe vocalen roept het ons uitdagend op om stevig te twosteppen. Ook tijdens “Abismo”, waar de landgenoten van Coral hun opwachting mogen maken, kunnen we de verleiding niet weerstaan en dansen we tot onze schoenzolen in het niets zijn opgegaan.
Doppelgänger is eigenlijk een verzameling van al het werk dat de band de afgelopen drie jaar geschreven heeft. En dat is duidelijk te merken. Over de gehele plaat horen we dat niet altijd dezelfde mixing gebruikt werd, waardoor nummers als “Otro En la Lista” en “Volar Al Cielo” net wat fletser klinken dan de eerder uitgegeven singles. Misschien de volgende keer alles opnieuw in de mix gooien, want nu klinkt het met momenten als een totaal andere band. Afsluiter “Straight Edge Revenge – En Vivo” is daar eigenlijk wel het grootste bewijs van. Hoewel het lied de boodschap waar de band voor staat het meest onderstreept, stelt het qua productie redelijk teleur. De zanger schreeuwt zijn teksten, maar het lijkt alsof hij zijn microfoon in de studio ernaast vergeten is. Jammer, want met teksten als ‘ik ben zo recht als de lijn die je opsnuift door je neus’ had dit de perfecte Spaanstalige Straight Edge-anthem kunnen worden.
Over het algemeen is Doppelgänger zeker geen slechte hardcoreplaat. Rexurgir beloofde ons een agressief geluid met raken teksten en heeft daar geen woord aan gelogen, echter blijft de vraag of het album daadwerkelijk voor de sprong gaat zorgen waar de band zo naar snakt. Mocht de gehele plaat dezelfde productie hebben gehad als de eerste drie nummers dan was het een schot in de roos, maar voor nu mist het de rode middenstip met enkele centimeters.
Ontdek “Crecer”, ons favoriete nummer van Doppelgänger, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
