© CPU – Peter Verstraeten
Dat er uit (Noord-)Ierland al eens wat donkere muziek durft te komen, moet je niemand nog vertellen. Enola Gay komt uit Belfast en doet al sinds 2019 een gooi naar de meest lawaaierige band uit die stad. Met twee ep’s op de teller zijn ze alvast goed op weg om die status waar te maken. Eerder dit jaar verscheen zo de tweede ep en die kwamen ze voorstellen in Trix Café. Dat café was gevuld met wel wat nieuwsgierigen en die zagen hoe de band een intense show neerzette.
Enola Gay had op het podium weinig introductie nodig. Iets na het afgesproken startuur, stond de band op het podium. Dat kleine podium was volledig gebaad in groen licht en dat zou ook zo het volledige concert zo blijven. Het was duidelijk dat Enola Gay de visuele identiteit van hun digitale muziek doortrok naar het liveconcert om op die manier de meest intense sfeer voor de muziek naar voor te brengen. Dat een vettige baslijn meteen de aandacht opeiste bij het begin van de show, sprak boekdelen.
De start was dan ook furieus met de ene powersong na de andere. Bij “Sofa Surfing” vroeg de gitarist aan iemand in de zaal om de moshpit te openen, en zo geschiede. Een bescheiden moshpit met slechts enkele mensen doordat de muziek te angstaanjagend is waardoor de rest van de zaal te overdonderd achterbleef om zich te laten gaan. Gelukkig had de band het ook door dat het niet altijd makkelijk was om met die muziek de intensiteit hoog te houden en zo werd in het midden van de set het tempo ook wat naar beneden gehaald.
© CPU – Peter Verstraeten
In plaats van snedige gitaarlijnen en krachtexplosies, hoorden we nu vooral een heel luguber sfeertje weerklinken. Frontman Joe McVeigh stond nogal onwennig op het podium, maar net daardoor creeërde hij dezelfde sfeer bij het publiek. Op die manier bleef je bij de zeer slome nummers als “The Birth of a Nation” aandachtig kijken om te zien of die onwennigheid nu gespeeld was of niet. Hij was niet bang om de rand van het podium op te zoeken en de manier waarop hij zong, neigde bij momenten naar rap waardoor het parlandogedeelte als een echte preker binnenkwam.
Na een tijd op die sfeer ingespeeld te hebben, zorgde Enola Gay naar het einde toe toch weer voor meer energie. Het meest toegankelijke nummer “Cold” brak de sfeer wat doordat het zo zacht was, en uiteindelijk een beetje aan Editors deed denken door het epische einde, maar nadien kon er geen groter contrast zijn. De vele effecten op de baslijn van “Terra Firma” deden aan King Krule denken en “PTS.DUP” was de vlam die de pan volledig in brand stak.
© CPU – Peter Verstraeten
Bij “Scrappers” vond de gitarist het welletjes geweest en liet hij zijn instrument voor wat het was. Met de nodige feedback liet hij er wel geluid uit komen om nadien zelf de moshpit nog wat meer in gang te krijgen. Het werkte en bijna de volledige zaal liet zich uit zijn bol gaan. Het einde van de show was gelijkaardig aan het begin ervan en net doordat er in het middendeel al zoveel intensiteit passeerde, voelde je dat iedereen het nodig had om zich nog eens volledig te laten gaan. Hier neigde de band ook meer naar krachtige postpunkexplosies, terwijl ze eerder ook invloeden van newwave en noiserock naar voor brachten.
Het mocht dus duidelijk zijn dat Enola Gay zijn vele inspiraties in een uur kon proppen. Een opvallende baslijn, vele effecten op zowel stem, gitaar als bas en een pulserende drum zijn de recepten voor een uurtje krachtexplosies in het donker. Doordat de groene belichting zo overheersend was, kwam alles ook heel beklemmend binnen bij zowel de intense als heel strakke nummers en dat is exact wat de band voor ogen had. Op die manier zijn ze in hun opzet geslaagd en vol inleving leverden ze ook een intense, maar boeiende set af.
Setlist:
Cortana
Salt
Sofa Surfing
Malone
Naked Names
Leeches
The Birth Of A Nation
Figures
Cold
Terra Firma
PTS.DUP
Scrappers
Knives Out
For God & For Ulster
