Sting @ Vorst Nationaal: King of Cool

Mensen die in de herfst van hun levensjaren beginnen te komen, herinneren zich ongetwijfeld hoe ontzettend cool de jonge Sting was. Het kapsel met de blonde uitsteeksels, de vingers moeiteloos over de basgitaar tokkelend in dystopische werelden op MTV-cool. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig was Sting een tijd cooler dan een Calippo tijdens een hittegolf. Tot hij dat plots niet meer was. Toen de Engelsman even een pauze nam van supergroep The Police om een album te maken met jazzmuzikanten bleef het aura nog hangen, toen er echter luiten in het spel kwamen was het finaal om zeep. Zelfs Sting komt niet weg met luitmuziek. Dat Sting anno 2023 niet langer die ‘cool’ van weleer heeft, lijkt zowel de fans als de man zelf echter hoegenaamd niet te deren. Gordon Sumner is na ruim vier decennia op het podium een erudiete vakman geworden die retrospectief kan terugblikken op een carrière waarin de grote successen veel zwaarder doorwegen dan de uitschuivers.

Sting heeft de voorbije jaren behoorlijk wat creatieve watertjes doorzwommen, van een Broadway-musical tot een reggae album met Shaggy godbetert. Met zijn My Songs plaat ging hij echter terug naar de essentie. De man herwerkte een aantal klassiekers uit zijn oeuvre, zowel bij The Police als solo, om beter bij zijn hedendaagse stem en smaak te passen en trekt met die nummers op zak nu al een geruime tijd de wereld rond. Dat Sting het opperbest naar zijn zin heeft tijdens deze tour mag in elk geval duidelijk zijn, de zanger-gitarist-alleskunner stond namelijk voor het tweede jaar op rij met deze show in een uitverkocht Vorst Nationaal.

Dat de arena een tweede keer in iets meer dan een jaar tijd in een mum van tijd was uitverkocht, zegt uiteraard iets over de onverwoestbare aantrekkingskracht die de Brit blijft uitoefenen op zijn publiek. Een publiek dat weemoedig terugdenkt aan de coole jaren van weleer, maar nu op hun vijftig toch vooral blij was om nog eens naar een concert te kunnen trekken dat het niet te bont maakte qua aanvangsuur. Voor het de beurt was aan Sumner senior kregen we echter ook nu wederom Joe als amuse bouche voorgeschoteld. Zoonlief kwam rustig het podium opgewaaid om op verdienstelijke wijze enkele nummers te brengen op zijn elektrisch-akoestische gitaar. Een jaar of dertig geleden had zoiets ongetwijfeld voor de nodige ‘aaw’-momentjes gezorgd, nu op zijn 46 stond Joe echter vooral garant voor de betere wachtmuziek. Slecht kun je wat de man op het podium bracht geenszins noemen, maar hetzelfde kon je ook zeggen over de busker die we vorig weekend op de Antwerpse Meir aan het werk zagen. Op die manier kreeg arme Joe dus een zaal die het vooral hield op een mengeling van beleefd applaus en desinteresse.

Tussen zoon en vader was maar een kwartier pauze ingelast, een genadig voordeel aan de bescheiden podiumact van Joe Sumner. Het leverde ons net genoeg tijd op om even te mijmeren over de plaat die centraal staat tijdens deze uitgebreide tournee. My Songs dateert dan ook alweer uit 2019, een periode die een pandemie en een oorlog of twee geleden aanvoelt. Het is een ietwat gek album ook, omdat Sting er geen ‘Gordon’s Version’ van gemaakt heeft, maar tegelijk ook geen radicale ommezwaai aan de nummers toegevoegd heeft. Het is vergelijkbaar met een Michelangelo die dertig jaar na het voltooien van de Sixtijnse Kapel zijn ladder nog eens in stelling brengt om hier en daar een sterretje te gaan bijschilderen. Dat bezorgt My Songs een air van vluchtige overbodigheid. Het excuus voor een artiest om na een lange carrière een zegeronde langs de grote concertzalen te maken.

Het is een cynisch gevoel dat gelukkig smolt als diezelfde Calippo tijdens een hittegolf uit de intro zodra Sting zijn eerste nummer inzette. Als je als eerste zet op het schaakbord “Message in a Bottle” kan plaatsen, dan palm je uiteraard het meest terughoudende publiek in. Het nummer, met die iconische gitaarlijn en dat bezwerende refrein, blijft het soort wereldhit die je kan omschrijven als muzikaal Viagra. Het zet de bloedvaten open en geeft de hele zaal zin in wat nog moet komen. Dat Sting en zijn uitstekende band het niet exact spelen zoals bij het debuut van het nummer op Reggatta de Blanc in 1979, deert nauwelijks voor een Vorst Nationaal dat het enthousiasme toonde waar Joe Sumner in het voorprogramma enkel van kon dromen.

Sting had daar uiteraard zelf ook een grote hand in. Op zijn 72, gekleed in een strak T-shirt om zijn gespierde frame in de verf te zetten, kwam hij als een trotse pauw op het podium. Nog steeds gezegend met die stem die je uit de duizenden herkent, de vingers nonchalant over de basgitaar glijdend, paradeerde de man over het podium. Dat de Brit een headset gebruikte om te zingen zag er misschien niet al te hip uit, maar het stelde de artiest wel in staat om vlot alle kanten van zijn podium te verkennen en vluchtig contact te maken met het publiek.

Ook solo wist Sting behoorlijk wat parels aan de ketting van zijn oeuvre te rijgen, dat bewees de Engelsman toepasselijk met “Englishman in New York”, een nummer dat zo mogelijk nog meer enthousiasme uit Vorst Nationaal wist los te krijgen dan de opener. “Every Little Thing She Does Is Magic” sloot het trio aan absolute wereldhits aan het begin van het concert af, en kon rekenen op een uitstekende wisselwerking tussen Sting en gitarist Dominic Miller. Waar we aan het begin nog het gevoel kregen dat de zanger iets te prominent naar voor werd getrokken in de geluidsmix, begonnen de instrumenten nu meer hun plek op te eisen.

Dat Sting vocaal gelukkig nog nauwelijks aan kracht heeft ingeboet, kregen we met “If You Love Somebody Set Them Free” overduidelijk aangetoond. Het nummer was in de jaren tachtig de eerste grote hit die hij solo wist te scoren, en werd bijna dertig jaar later in Vorst met nagenoeg hetzelfde indrukwekkende timbre gebracht. Dat Sting voor velen een nostalgische act is die vooral publiek op de been brengt dat de hits van decennia geleden wil horen, daar moeten we niet bekrompen over doen. Dat publiek werd dan ook op de wenken bediend met het ene gouden oudje na de andere, terwijl nummers uit meer recentere platen als The Bridge in de koffer bleven.

“If I Ever Lose My Faith In You” en “Fields of Gold” transporteerden de zaal genadevol terug naar het begin van de jaren negentig waar het publiek duidelijk graag vertoefde. Op die manier bleef Sting ons vakkundig bij de hand nemen voor een wandeling door zijn catalogus aan sterke nummers. Dat veel van het werk van Sting uit die periode eerder omschreven kan worden als gezapig, drukte zelfs nauwelijks de pret, omdat er in een livesetting behoorlijk wat hoogtepuntjes te rapen vielen.

De intro van “Brand New Day” werd op mondharmonica bijvoorbeeld uitstekend naar de mond gezet door Shane Sager, met zijn 29 het jongste bandlid op het podium. Het nummer genereerde een duidelijk hoogtepunt in de set en kreeg met een knappe versie het volk op de tribunes uit hun zitje. “Shape of My Heart” tekende misschien zelfs voor het mooiste moment van de avond, omdat het pakkende element van de song nog verder in de verf gezet werd door het duet dat Sting aanging met achtergrondzanger Gene Noble. Sting laat zich op het podium omringen door vakmensen die met hun talenten de al sterke nummers naar nog grotere hoogtes deden klimmen. Eerder liet Melissa Musique al horen waarom ze haar naam niet gestolen had, door “Heavy Cloud No Rain” op een vergelijkbare manier op te leuken.

Sting had duidelijk gesleuteld aan deze show sinds we hem vorig jaar zagen, wat resulteerde in meer publiekslievelingen op de setlist. Met “Invisible Sun” werden de fans van The Police dan ook vakkundig wakkergeschud. Het bleek een knappe prelude op een blik aan hits waar het deksel van opengetrokken werd. “Walking on the Moon” klonk misschien net iets te reggae voor zijn eigen bestwil, maar ging wel naadloos over in “So Lonely” waar het vuur van vroeger nog leek te ontbranden. Het gitaarwerk van Dominic Miller, dat geen moment onder deed voor dat van Stings vroegere politievriend Andy Summers, leverde overduidelijk een meerwaarde. Sting stond tijdens deze viering van zijn repertoire in de geluidsmix weliswaar constant centraal, maar ook nu bleek het duidelijk dat zijn band regelmatig voor sterk gesmaakte accenten wist te zorgen. De nummers komen live in een arena veel frisser tot leven dan ze in 2019 op plaat deden, wat uiteraard verklaart waarom Sting blijft touren in deze setting.

“King of Pain” werd verrassend snedig gespeeld en opgeleukt door de bijdrage van Joe Sumner, die nu eindelijk wel op enthousiasme uit de zaal kon rekenen, waarna de reguliere set afgesloten werd zoals ze begonnen was: met een dijk van een herkenbare wereldhit. “Every Breath You Take”, het meest romantische nummer over stalking ooit neergepend, kreeg ook nu de handen van Vorst Nationaal op elkaar. De bisronde was er eentje van kersen op een slagroomtaart van hits. Dominic Miller zette zijn gitaar op scherp en het o zo herkenbare “Roxanne” werd ingezet. Na stalking was het uiteraard een kleine stap richting prostitutie qua thematiek. Een stap die Sting indrukwekkend wist te zetten met een renditie die het wereldberoemde nummer halverwege zelfs een lichte jazztoets gaf.

Afsluiten deed de bard uiteindelijk passend fragiel met het zoete “Fragile”. Hij speelde het, zittend op een stoel, rustig op zijn gitaar en stuurde zo Vorst met een warme blos op de wangen de regenachtige koude nacht in. Tijdens een show waarin hij de hits aan sneltreinvaart erdoor jaagde en de muziek deed primeren op voorgekauwde bindteksten maakte Sting Vorst bij momenten gigantisch groot en dan weer intiem klein. Met dat soort beheersing en vakmanschap de man door een catalogus vol evergreens zien spelen, gaf Sting terug een ‘cool’ die we al tijden niet meer met hem associeerden. De luiten zijn bij deze vergeven, meneer Sumner.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!