Greta Van Fleet @ Vorst Nationaal: Broederlijk vuur

We hebben er langer dan oorspronkelijk voorzien op moeten wachten, maar Greta Van Fleet gaf gisterenavond eindelijk zijn vijfde concert in ons land. De Amerikaanse rockband had vorig jaar nog op de Main Stage van Rock Werchter moeten staan, vlak voor Metallica, maar een positieve coronatest gooide de dag zelf nog roet in het eten. Net geen anderhalf jaar na die jammerlijke annulatie stond de groep in Vorst Nationaal, waar ze haar nieuwste album Starcatcher voorstelde.

Voor het aan Greta Van Fleet was, kregen we niet één, maar twee voorprogramma’s voor de kiezen. Hannah Wicklund beet de spits om tien over zeven af voor een zaal die ongeveer voor een vijfde gevuld was. Desalniettemin stond de jonge zangeres vol energie op de planken en presenteerde ze ons enkele fraaie rocksongs, die wat weg hadden van de hardere liedjes van PJ Harvey. Helaas kwam haar stem vele keren niet goed door en verdronk de zang meerdere keren in een nogal levenloze geluidsmix. Het geluid van de gitaren viel grotendeels niet te onderscheiden, met uitzondering van de momenten waarop de zangeres enkele niet extreem ingewikkelde, maar wel passende gitaarsolo’s speelde. Hannah Wicklund deed weinig verkeerd, maar had een pak beter kunnen zijn met beter geluid.

Een kwartiertje nadat het erop zat voor Wicklund was het de beurt aan Mt. Joy. De band die vijf jaar geleden nog in de Witloof Bar van de Botanique stond, begon vrij aarzelend, met wederom geen al te best geluid. De zang kwam uiteindelijk wel goed door en daarna liep het vrij vlot. De groep wist de bezoekers enkele keren te doen meeklappen en kreeg ze helemaal mee na een knappe drumsolo. Hun iets meer experimentele geluid, dat naast de meer ingewikkelde drums werd gekenmerkt door synths die op de voorgrond traden, werkte aanstekelijk en zorgde voor een dozijn smartphones die omhoog gehesen werden. Mt. Joy begon aarzelend met matig geluid, maar wist met meer experiment op het einde wel te overtuigen.

Greta Van Fleet bouwde nog voor het optreden begon de spanning goed op: de laatste vijf minuten voordat het doek viel werden voorzien van spannende vioolmuziek, waar onder meer “Fate of the Faithful” in verwerkt zat. De Amerikaanse band opende daarna letterlijk met een knal, in de vorm van vuurwerk, dat later werd opgevolgd door een ferme vuurshow. Opener “The Falling Sky” werd strak gebracht, met de kenmerkende riffs van Jake Kiszka en natuurlijk de ongelooflijk hoge stem van tweelingbroer Josh. Die laatste illustreerde meteen ook zijn kunnen op de mondharmonica, wat hij doorheen de avond gerust wel wat vaker had mogen doen.

Dat de strakke uitvoeringen bij Greta Van Fleet niet lang zouden duren, wist iedereen wel. De band staat live bekend om zijn veelal uitgebreide instrumentale stukken, al waren die niet altijd even onderhoudend. Tijdens “Lover, Leaver (Taker, Believer)” werd dat gegeven voor de eerste keer gedemonstreerd. Helaas was het gitaarspel van Jake net zoals van – ja, we gaan toch nog eens met Led Zeppelin vergelijken – zijn gitaarheld Jimmy Page te slordig. Page werd wel vaker verweten live te sloppy te spelen en dat is wel iets waarvoor Greta Van Fleet eigenlijk niet de inspiratie had moeten halen bij de legendarische rockband. Op het einde kregen we wel nog een verzorgde slidesolo, wat het enigszins goed maakte.

Tijdens die lange instrumentale stukken trok Josh zich meestal terug in de coulissen – de buikgriep doet de ronde, zou dat de reden zijn? – en dat was misschien maar best ook, want de zanger stond niet altijd met evenveel présence op het podium, en dan met name niet tijdens het eerste uur. Door witte rozen in het publiek te gooien – iets wat hij doorheen de avond vele malen deed – won hij wel makkelijk de hartjes van vele fans, maar als frontman mochten we toch wat meer van hem verwachten. Tijdens de meer ingetogen nummers vormde die makke houding echter geen struikelblok, door het kalmere karakter van de liedjes. “Meeting the Master”, dat door Jake werd ingezet door “Norwegian Wood” op gitaar, was daar het perfecte voorbeeld van.

Het was pas bij de bekendere nummers dat Josh zich meer als een echte frontman ging gedragen. Hij vroeg het publiek om “Heat Above” mee te zingen en stond ook energieker op de planken tijdens “Highway Tune”, dat wederom met zo’n ferme knal werd ingezet. Drummer Danny Wagner had door de lang en breed uitgespannen gitaarsolo’s nog niet echt in de schijnwerpers gestaan, maar kreeg na “Highway Tune” wel de kans om dat eens te doen. Van een lange solo kijkt niemand meer op tijdens een Greta Van Fleet-concert, maar een drumsolo van vijf minuten deed terecht toch nog vele monden openvallen en leverde ook een zee van omhooggehouden smartphones op.

Tijdens die drumsolo werden enkele aanpassingen gedaan aan het podium, dat toen voor een korte akoestische set moest dienen. Met enkel piano als ondersteuning zette Josh “Unchained Melody”, bekend van The Everly Brothers en Elvis, in. Het was op zich wel een mooi momentje, maar we stelden ons vragen bij de nummerkeuze voor iemand met een hoge en ietwat schelle stem als die van Kiszka. “Unchained Melody” staat in ieders geheugen gegrift met diepe en volle stemmen en daarvan afwijken is toch een heel klein beetje heiligschennis. De akoestische set leverde met “Black Smoke Rising” wel een fantastische uitvoering op, dat met dank aan de vocale harmonieën en de combinatie van gitaar en mandoline de studioversie zowaar overtrof.

Tussen het inmiddels weer elektrische “Fate of the Faithful” en “Sacred the Thread” kregen we weer zo’n instrumentaal stuk waarin het gitaarspel van Jake te slordig was om onze aandacht erbij te houden. En dat was jammer, want hij bewees ook meerdere malen dat hij wel heel strak en verzorgd kan spelen. Van lange solo’s en jams zijn we fan, maar die moeten dan wel echt naar behoren worden uitgevoerd en dat was bij Greta Van Fleet net te vaak niet het geval.

Gelukkig had Josh de schroom inmiddels van zich afgegooid en kwam hij meerdere keren als een heerser op de verhoogde stukken podium, vlak voor het publiek, staan. Tijdens “Sacred the Thread” deed hij dat op magistrale wijze, terwijl hij de hoge noten aaneenreeg. Geef de beste man best geen helium, want dan zingt hij op een frequentie waarop enkel honden hem nog kunnen horen. Met “The Archer” kregen we voor het laatst van de avond zo’n lange jam, maar gelukkig speelde Jake deze keer een pak zorgvuldiger, terwijl hij over het gehele podium liep, met de rode belichting en het brandend vuur op de achtergrond. Op het einde deed hij er nog een schepje bovenop door zoals een echte classicrocker gitaar te spelen achter zijn rug.

Om kwart voor elf begon Greta Van Fleet na luid applaus aan zijn toegift. Het was gissen naar hoe lang die zou duren, want dat weet je met Greta Van Fleet natuurlijk nooit. Toch trok de band resoluut de kaart van de anthems en dat zorgde bijgevolg ook voor minder ruimte voor solo’s. Tijdens “Light My Love” haalden de fans toepasselijk genoeg hun zaklampjes boven, waarna ze samen met Josh meewuifden. Ook het slotnummer was toepasselijk, want “Farewell For Now” is nu eenmaal een afscheid en ook het slotnummer van de nieuwste plaat. Tijdens het zingen omhelsde Josh zijn broer meerdere malen, wat een mooi beeltenis van broederlijke liefde opleverde. Iets voor elf zat het er na ruim twee uur en zestien nummers helemaal op.

Greta Van Fleet speelde zeker niet de perfecte show in Vorst Nationaal. Josh Kiszka had wat tijd nodig om dynamiek in de show te brengen, terwijl zijn broer Jake wel heel energiek was, maar dan weer net te slordig speelde tijdens de momenten waarop hij volledig op de voorgrond trad. De Amerikaanse band wist uiteindelijk zijn stempel wel te drukken met een grote vuur- en lichtshow, een fraaie akoestische set en enkele schitterend uitgevoerde nummers. Greta Van Fleet is al een grote en sterke band vol talent, maar heeft ook nog veel ruimte om te groeien.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

The Falling Sky
The Indigo Streak
Lover, Leaver (Taker, Believer)
Meeting the Master
Heat Above
Highway Tune
Drum solo
Unchained Melody (Hy Zaret & Alex North cover)
Waited All Your Life
Black Smoke Rising
Fate of the Faithful
Sacred the Thread
The Archer

Rhapsody in Blue (George Gershwin cover)
Light My Love
Farewell For Now