Sonic City 2023 (Dag 2): Stilzitten is geen optie

Op dag twee van Sonic City kwamen eindelijk curatoren Charlotte Adigéry en Bolis Pupul aan het woord. Ze injecteerden het festival meteen met snedige noiserock, soulvolle r&b en dansbare beats, maar verloren het experiment nooit uit het oog. Een bont internationaal allegaartje van vrienden, kennissen en bands waar ze zelf ook gewoon fan van zijn. Aangevuld met enkele uitstekende keuzes van het Wilde Westen, was een uitverkocht Sonic City klaar om zich over te geven aan de muziek. Het was over de koppen lopen, aanschuiven en drummen, maar dankzij de immer aanstekelijke beats werd dag twee een broeierig feestje waar de temperaturen soms hoog opliepen.

The Germans

Het zou een lange dag worden voor muzikant en gelegenheidscurator Boris Zeebroek. Hij stond later op de avond namelijk niet alleen solo en met Charlotte Adigéry op de affiche, hij nam ook de taak op zich om de dag te openen. Dat deed hij in het bijzijn van zijn Germans, de groep rond Jacob Ampe en Zeebroek zelf. Uit sympathie voor de vroege vogels schoot de band traag uit de startblokken. Ze koos vaker voor meer etherische en zweverige nummers dan voor het echt hardere werk. Wanneer nieuwe single “Ich Sagte” dan uiteindelijk toch ontspoorde met hardere gitaren, hadden de twee ons toch maar mooi weer bij de lurven gegrepen. Want zo is The Germans wel, zelfs op wapenstilstand pleegde de band een plotse blitzkrieg op je brein.

Alice Low

Als Alex Cameron en Aldous Harding ooit een liefdeskind zouden maken, dan zou die wellicht heel hard lijken op Alice Low. Met haar torende podiumpresence, expressieve mimiek en theatrale zangstem verhief ze haar schrale karaokeset uit tot een aangenaam en bij willen hilarisch kijkstuk. Zonder backingband, gitaar of piano, was Low namelijk op zichzelf aangewezen om een klein halfuurtje het podium van de Upstairs te vullen. Met slechts een handjevol nummers probeerde ze toch tussendoor connectie te maken met het publiek. Ze hernoemde on the spot een nummer naar ‘die Mel Gibson-film’, stuiterde alle kanten uit en nam zichzelf niet al te serieus. Als wij echter even serieus zijn, dan hoorden we wel muziek in de nummers van Alice Low en zagen we potentieel om een blijver te worden.

Deki Alem

Was er iemand ’s nachts de rookmachine vergeten uit te zetten? De hele mainstage baadde in rook voor de set van het Zweedse duo Deki Alem. ‘En waar rook is, is vuur’, moet de tweeling Sammy en Johnny Bennett gedacht hebben, want met een stevige blend van drum-‘n-bass hiphop (denk aan Young Fathers) probeerden de twee veertig minuten lang tevergeefs het vuur aan te wakkeren. Uptempo en dansbare beats hadden ze in overvloed, maar echt memorabele melodieën waren eerder schaars. Aan enthousiasme en overgave kwam het de Zweden alvast niet te kort, maar de grote zaal van Depart helemaal meekrijgen, daar was het helaas nog een beetje te vroeg voor.

The Whodads

Strak in het zwarte pak en met de nodige wax in het haar stond het Gentse octet The Whodads klaar om de Club om te toveren tot een jaren zestig jazzcafé. Drie saxofoons, twee gitaristen en een arsenaal aan showtunes en jazzstandards: meer had de band niet nodig om de nodige schwung in de set te brengen. Als een ware levende jukebox hoorden we James Bond, Mel Brooks en zelfs de begintune van Hawaii Five-O. De band stond al vaker op de Gentse Feesten en zou zeker ook niet misstaan op de Kortrijkse Sinksefeesten, maar dan kan je je afvragen wat ze te zoeken heeft op een festival als Sonic City. En ja tussen alle vernieuwende en experimentele bands is deze de nostalgische eend in de bijt. Maar zeg nu zelf, is Sonic City niet net het festival waar alles kan?

Geoffrey Burton

Een afgeladen volle Upstairs voor de bizarre sound van Burton. Met een arsenaal aan effecten, loopjes en elektronica deed hij zijn stinkende best om zijn gitaar toch geen seconde als een gitaar te laten klinken. We hoorden bliepjes, belletjes, synthesizers en drones; alles behalve die Fender Jaguar die hij omgord had. Nu eens klonk het als een abstracte soundtrack voor een John Carpenter-horrorfilm, andere keren leken we eerder beland in een oldschool Game Boy-spelletje. Misschien deed hij ons nog het meest denken aan Mica Levi’s soundtrack voor het cultmeesterwerk Under The Skin. Even diep onder de huid kruipen als die film deed Burton helaas niet.

Lucrecia Dalt

Als je je afvraagt hoe wetenschappers muziek zouden maken, dan kon je bij Lucrecia Dalt alvast een glimp van het antwoord opvangen. De Colombiaanse geologe maakt nummers die nu eens heel zweverig neigen naar soundscapes, dan weer lijken te knipogen naar Nicolas Jaar. Niet toevallig bracht ze al een ep uit op Jaars Other People label. Hoewel ze haast uitsluitend in het Spaans zong, hoefde je toch geen talenknobbel te hebben om te weten waarover het ging. Dalt plukte uit haar meest recente en uitstekende album ¡Ay! waarin ze lijkt terug te keren naar haar jeugd in Colombia. Het contrast en samenspel tussen Dalts gefocuste keyboards en de wildgroei aan troms en cymbalen bij de drummer naast haar, toonden visueel de tweespalt in haar muziek. Met percussie op de meest onlogische plaatsen rondom de drummer, leek het alsof hij de hele tijd wild rondom zich heen sloeg. Niets was echter minder waar. Net als de zorgvuldige synths van Dalt zijn ook de drumpatronen en ritmes van een moeilijkheidsgraad hors categorie en moest je er best je hoofd bij houden. Lucrecia Dalt mikte op het hoofd en trof daarbij enkele keren raak.

Brahja

De New Yorkse saxofonist Devin Brahja Waldman brengt al enkele jaren aan de lopende band jazzalbums uit, en toch was het pas zijn tweede optreden als band. Het internationale ensemble doet soms wat denken aan de big band jazz van Kamasi Washington, maar dan zonder die eigenste imposante en charmante Washington. Als een dieselmotortje dat wat traag op gang moest komen, begon ook Brahja eerder rustig aan zijn zet. De lang uitgesponnen saxofoonsolo’s van Waldman mistten echter wat pit, tot ze gelukkig ergens halverwege de set een tandje bijstaken. Een voorstellingsrondje mondde al snel uit in een weinig verbloemde rant over belastingen, de overheid en kapitalisme, die bijna even lang duurde als zijn saxofoonsolos, waardoor de set bijgevolg zelfs tien minuutjes uitliep. De kunst van snel to the point komen zit duidelijk niet in Brahja’s vingers.

Chalk

De jonge Noord-Ieren van Chalk hadden duidelijk bloed geroken in een stampvolle Upstairs. Al van meet af aan ging hun postpunk hard en zonder omkijken. Muzikaal vissen ze in dezelfde poel als shame, The Murder Capital en andere Fontaines D.C.’s, maar toch schaven ze langzaam aan een eigen sound die bij momenten elektronischer en filmischer klinkt dan bovenstaande bands. Niet toevallig dat het drietal elkaar ook ontmoette tijdens hun studies aan de filmschool in Dublin. De groep bracht dit jaar zijn eerste ep Conditions uit en zou, als we de set op Sonic City als ijkpunt mogen gebruiken, wel eens ’the next big thing’ kunnen worden. Nummers als “Asking” en “Them” zetten al na twee seconden hun tanden in je vast om daarna nooit meer los te laten. En het publiek liet zich maar wat graag als een gazelle op de Afrikaanse steppe uiteenrijten door dit stel hongerige cheeta’s.

Eddie Chacon

Als we Eddie Chacon in één woord zouden moeten omschrijven, dan is het ‘smooth’. De New Yorker scoorde in 1992 een wereldhit met “Would I Lie To You” als Charles & Eddie, maar verdween nadien stilletjes uit de muziekwereld. Nu, meer dan twintig jaar later, probeert Eddie gewoon plezier te vinden in zijn nieuwe muziek en dat lijkt wonderwel te lukken. Samen met de Berlijnse band The Zenmann, die Chacon promoveerde van voorprogramma tot zijn nieuwe backingband, bracht hij zijn zeemzoete falsetzang op een bedje van eighties synths en zacht heupwiegende ritmes. Hij verleidde Sonic City zelfs tot een eerste zangstonde waarbij iedereen zijn mooiste falsetstem bovenhaalde. Chacon genoot dankbaar van elk moment, en het publiek in Depart dus ook.

Bolis Pupul

Iemand die weet wat het kookpunt van een bomvolle Club is? Aan de manier waarop zijn set keer op keer de club deed ontploffen, moet Bolis Pupul wel een antwoord op die vraag hebben. Volgens onze theorie had hij slechts drie dingen nodig. Eén: een sympathieke frontman kan geen kwaad. Pupul schakelde moeiteloos over van het gefocust aan de knoppen zitten, naar meedansen met het publiek en terug. En alsof dat niet genoeg was, haalde hij zijn immer stralende zus Sarah Yu Zeebroek op het podium voor een kleine Hong Kong Dong-reünie. Twee: een lichtshow die met eenvoudige elementen toch enorm effectief bleek te zijn. Hoedje af voor de lichtman die elke beat op een unieke manier kon benadrukken. En ten laatste heb je natuurlijk ook steengoeie aanstekelijke beats nodig en die druipten in overvloed uit elke porie van Bolis Pupul. Het gevolg: een Club die vijftig minuten lang heerlijk pruttelde en af en toe eens stevig uit zijn voegen barstte.

Laima

Waarom de Braziliaanse muzikante en dj Laima door curator Charlotte Adigéry gekozen werd, werd al heel snel duidelijk. Niet omdat haar set soms meer leek op een kruising tussen een Ted-talk en een dj-set (inclusief wijdse gebaren en dramatische pauzes), maar omdat haar ervaringen over moederschap, zwangerschap en vrouwzijn wellicht heel dicht aanleunen bij die van Adigéry. Ook qua sound klinkt Laima als een tweelingzus van Adigéry. Afsluiten deed ze met het broeierige “Disco Pregnancy” dat zo uit de koker van Soulwax of Bolis Pupul had kunnen komen. Geen wonder dat ze ondertussen ook al onderdak vond bij DEEWEE, het label van Soulwax. De charmante Laima noteren we alvast in het vakje ‘dj’s waar je ook graag een pint mee zou pakken’.

Jockstrap

Pro tip: als je weinig tijd hebt en toch een gevarieerd programma wil zien, ga dan naar Jockstrap. De enorm diverse set is niet alleen een headlineshow, maar meteen ook een openingsact én afterparty in één! De Britten Georgia Ellery (ook bekend van Black Country, New Road) en Taylor Skye springen moeiteloos van symfonische singer-songwriter pop naar trashy euro techno en alles daartussenin. Eerst gordde Ellery haar akoestische gitaar om en zette ze een fijn luisterliedje in, maar twee minuten later gooide Skye er al keiharde synths tegenaan. Of hoe ze na het geniale “Concrete over Water” nog snel even een Nicki Minaj-cover ertussen propten; dat was nog het beste voorbeeld van de muzikale whiplash die Jockstrap is.

NAH

Opzwepend is het enige adjectief dat we konden bedenken na het zien van de zinderende show van Amerikaanse percussionist NAH. Met slechts een eenvoudig drumstel en wat backingtracks wist hij in geen tijd de club samen te pakken tot één massaal dansende menigte. Geflankeerd door twee torende boxen, die gelukkig stevig vastgemaakt stonden, kletterde NAH aan één stuk door zijn set. Vraag ons niet naar titels of nummers, want dat was ook niet waar het om draaide. NAHs muziek is zo compromisloos dat het je ook op een podium voor het dilemma stelt: geef je je over of niet? Aan een stevig gevulde Club te zien, koos het publiek voluit voor dat eerste. Stilzitten was voor vijftig minuten even geen optie.

Ruby Haunt

Hoewel Ruby Haunt al sinds 2015 quasi elk jaar een album uitbrengt, vliegt de Amerikaanse band nog steeds onder de radar en was Sonic City zowaar het eerste festival op het Europese vasteland. Met zijn dromerige luisterliedjes was de groep misschien wel de vreemdste eend in de bijt op dag twee van Sonic City, want tussen al dat muzikaal geweld en experiment was het een welgekome frisse wind om even een ‘normale’ band aan het werk te zien. Tussendoor oogden de jongens van Ruby Haunt precies wat onwennig en schuchter, maar in hun muziek groeiden ze zichtbaar doorheen de set. In vergelijking met andere acts op Sonic City klonk en zag het er misschien allemaal wat eenvoudig en gewoontjes uit. Geen vingervlugge toonladders, atonale gitaren of moeilijke drumritmes. Nee, gewoon kraakheldere melodieën die je na twee seconden al kan neuriën. Een bewijs dat het niet altijd moeilijk moet zijn. Ruby Haunt was de ideale palate cleanser om de nacht van Sonic City in te trekken.

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul

Dat Charlotte Adigéry en Bolis Pupul ooit Sonic City zouden cureren, was niet eerder een vraag van of, maar van wanneer. In 2018 sierden Charlotte Adigéry en Boris Zeebroek al eens de affiche van Sonic City, zij het toen als WWWater. Ook Boris was al vaker in het publiek te spotten tijdens een van de vorige edities. De keuze voor het duo klopte dus meteen als een bus. Vijf jaar later klopten de twee op de poorten van een internationale doorbraak en hebben ze met Topical Dancer een van de meest hedendaagse en grensverleggende albums in de Belgische muziekscene uitgebracht. Met zo’n klepper van een plaat onder de arm lijkt het natuurlijke een fluitje van een cent om dat te vertalen naar een show, maar Boris en Charlotte deden er nog een schepje boven op. Onder stroboscopische lichten en een minimalistisch kleurenspel tussen witte en zwarte vlakken bleken hun dansmoves nog aanstekelijker dan COVID-19.

Met nummers over racisme, seksueel geweld en identiteit, keek het publiek ook niet raar op toen Charlotte en Boris ten midden van “Making Sense Stop” even een minuut stilte inlasten voor de slachtoffers in Gaza. Zonder klaterende bekertjes, gekuch of gemor werd dat wonderwel gerespecteerd. Ook wanneer Adigéry een persoonlijk verhaal opbiechtte, voelde je het Kortrijkse publiek een collectief mea culpa slaan. Toch besefte de zangeres dat ze preekte voor de reeds bekeerden. Het publiek voor de mainstage had natuurlijk slechts één act met stip aangeduid, en Charlotte en Bolis speelden dan ook een niet te missen set.

Ook Adigéry’s ouder materiaal mocht natuurlijk niet ontbreken. Het hypnotiserende “High Lights” en “Paténipat” sloten naadloos aan op de tongue in cheek humor die we ook op Topical Dancer horen. Het zinderend “Mantra” luidde een kolkende eindsprint in, waarna Adigéry nog even de temperatuur ging opmeten in het publiek tijdens “Ceci n’est pas un cliché” en ze iedereen sarcastisch bedankte in “Thank You”. Als toemaatje kregen we nog de aanstekelijke lach van Adigéry te horen in “HAHA”, maar wie toen nog niet overstag was gegaan voor het charmante duo, moet dringend zijn ziel eens grondig laten nazien.

Model/Actriz

Wie op het einde van de tweede dag Sonic City nog wat energie over had, kon zich nog een laatste keer laten gaan bij de uitzinnige noiserock van Model/Actriz, al moest je opletten dat frontman Cole Haden dat laatste restje niet hoogstpersoonlijk uit je benen kwam knijpen. De man had klaarblijkelijk een outfit in de kringloopwinkel bijeen gezocht en bevond zich dan ook vaker naast het podium dan erop. Keuvelende mensen spoorde hij aan op te hoepelen en stijve harken toverde hij om in soepele tuinslangen. Had hij zich niet in zo’n donkere kledij getooid en baadde het podium niet in een constante rode gloed, dan hadden we zijn kunsten misschien nog verkeerd kunnen interpreteren als magie, maar Model/Actriz deed niets anders dan een nachtelijke duiveluitdrijving. Welke duivels dan precies verjaagd moesten worden, was ons niet meteen duidelijk en was wellicht ook niet het punt. Wat wel zeker was, is dat Model/Actriz goed naar genregenoten als Gilla Band of Preoccupations heeft geluisterd, en er dan zijn eigen demonische draai aan gaf. Een perfecte afsluiter voor een zinderende tweede dag Sonic City.

Op zondag 12 november gaat Sonic City zijn laatste dag in met onder andere Timber Timbre, U.S. Girls, Water From Your Eyes en Tom Skinner.