© CPU – Nathan Dobbelaere
De komende dagen is de Ancienne Belgique een beetje een West-Vlaamse ambassade. Hij is naast woordenkunstenaar sinds kort ook tweevoudige vader en daarbij zag de dertigjarige man uit Knokke-Heist recentelijk de geboorte van zijn nieuwe album Droomvoeding. Op die plaat doet hij het naar eigen zeggen allemaal wat trager, nadat corona hem verplichtte het allemaal op een iets langzamer tempo te doen. Voorganger CASCO werd zeer goed onthaald en daarmee liep Brihang (met een steentje in zijn schoen) van concertzaal naar concertzaal. Droomvoeding krijgt nu de lastige taak die plaat (en bijhorende show) te overtreffen, maar met drie uitverkochte AB’s lijkt het al een veelbelovende start. Voor de gelegenheid heeft de artiest ook wat nieuwe muzikanten opgetrommeld, met name een nog studerende toetsenist en een ervaren drummer die al met onder meer Eefje de Visser de Ancienne Belgique deed vollopen. Toch bleef Brihang natuurlijk de ster van de avond met zijn woordenstromen en charmante, gezellige persoonlijkheid. Veel ruimte voor emotie en eerlijkheid, maar ook ruimte voor een graptje, een lach en een traan.
Openen mocht Willem Ardui, die we al enige tijd kennen van blackwave., maar die ondertussen solo meesurft op de golf van Nederlandstalige muziek. Eind maart staat hij in de AB Club en van dat concert kregen we gisteren al een voorproefje. Met zijn broer en nog twee muzikanten maakte de artiest er een gezellige set van. Hier en daar was er een funky basgitaar te horen, maar aanvankelijk bleef het toch allemaal een beetje braaf. De zachte zang werd deels overstemd door de drum, al werd dit naar het einde toe recht getrokken. De muzikanten gingen soms net iets harder op in de muziek waardoor die dan ook beter binnenkwam. Ardui nam er zo nu en dan een gitaar bij en dat akoestische zorgde voor een warme tint in de muziek. Het voorlaatste nummer was een vrijwel instrumentale track die opvallend harder was dan de rest. De beat nodigde uit tot dansen en wie dacht dat het feest al effectief in gang was gezet, juichte iets te vroeg, want de afsluiter was opnieuw wat rustiger. Willem Ardui bracht een overwegend brave set, maar wist met momenten ook aangenaam te verrassen door een kleine twist hier en daar.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Eens de gordijnen wat later opnieuw opengingen verscheen er een grote stelling met daarvoor de muzikanten en eens Brihang zijn podium betrad, schoot de boel meteen in gang. In tegenstelling tot bij het voorprogramma wist de hoofdact meteen de nodige schwung in zijn show – en bijgevolg het publiek – te leggen. ‘Gaat alles goed?’, vroeg een kinderlijke stem tijdens opener “Accepteren” en ja, alles zat meteen goed. Dat de wand achter de stelling tijdens “Alles loopt anders” al snel vlot van kleur veranderde zorgde voor een wow-effect, dat alleen maar groter werd toen Brihang tijdens “Berg” de stelling achter hem beklom. Als een god keek hij uit over de zaal en zag hij ongetwijfeld dat de AB tot de nok gevuld was met enthousiaste fans. De rapper gaf toe dat het ook voor de band spannend was om de show voor het eerst voor een groot publiek te brengen, al was daar vrij weinig van te merken. Ondertussen is Brihang een artiest waarvan je wel weet dat je een goed optreden zult krijgen als je een ticketje op de kop tikt.
Nadat Brihang ons de binnenkant van zijn ziel liet zien (waarbij g’s en h’s op een karaktervolle manier in elkaar overgingen) bleef het publiek de tekst van “Binnenkant” zorgeloos verder zingen, ook nadat de muzikanten het al voor bekeken hielden. Extreem uitbundig werd de sfeer nooit, deels doordat er een constante fascinatie in de lucht hing voor de woorden die op het podium werden verkondigd. Hierbij staan springen of alles meeschreeuwen zou die teksten alleen maar oneer aandoen, al werd er met momenten natuurlijk wel meegezongen of meegerapt.
‘‘k Wou da’k het kon zeggen” was daar een mooi voorbeeld van en bij “Mama’s buik” gebeurde net het tegenovergestelde. De stille zaal luisterde naar het intieme nummer dat werd gezongen voor nog ongeboren baby’s aanwezig in de zaal. De puurheid van teksten als ‘Er komt een mooiere tijd, geloof me nu maar, echt waar’ tijdens die laatste wist even hard te raken als de storm van emoties op het einde van “k Wou da’k het kon zeggen”. Toch brachten de twee een totaal ander gevoel met zich mee. De woorden, muziek en de uitstraling van de muzikanten droegen allemaal bij aan de totaalervaring. Dat klinkt misschien logisch, maar Brihang deed het met zo veel gemak dat het wel bewonderenswaardig werd.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Dat “Rommel” een hoogtepunt en meezinger werd zal niemand verbaasd hebben. Het magische moment waarop er werd meegezongen over de schoonheid van verlangens was er eentje om nooit los te laten. Ook de stagedive van Brihang tijdens “Wieder” was een memorabel moment, nadat hij eerder al enkele ludieke schijnbewegingen maakte. Heel ver werd de rapper echter niet gedragen door het publiek, maar dat liet hij niet aan zijn hart komen. Brihang wist niet alleen leuk, maar ook onverwachts uit de hoek te komen met een a capellastukje en een fluisterversie van “Steentje”. De artiest kroop niet meer in een grote steen om het nummer te brengen, maar fluisterde met het publiek de tekst. Dat maakte het lied verrassend intiem en richting het einde werd er toch steeds luider gezongen waardoor er een hoogtepunt werd bereikt. “Tussenin” werd nog met een explosieve outro gebracht en uiteindelijk werden we met het beklijvende “Cut op de set” de nacht ingestuurd. Het lied liet een grote indruk na en deed ons eventjes naar adem happen vooraleer we goed en wel wakker werden in de gewone wereld.
Brihang zei zelf dat de show nog niet perfect was, maar grapte dat dat tegen zijn derde AB wel in orde zou komen. Het perfecte concert bestaat wellicht niet, maar Brihang leverde wel een sterke prestatie af. Zijn thuiskomst op het grote podium ging gepaard met enkele schoonheidsfoutjes die evengoed als charmante imperfecties konden worden omschreven. De meesten waren ons overigens niet opgevallen als Brihang er zelf niet over begonnen was. Het was vooral de meeslepende muziek die ons in de ban hield en verrassingen zoals het beklimmen om de stellingen, een lichtgevende stok en een korte duik in het publiek waren allemaal leuke extra’s. Uiteindelijk zit toch alle magie in de West-Vlaming met zijn pet.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Accepteren
Alles loopt anders
Berg
Oelala
Binnenkant
Veel succes
Mama’s buik
‘k Wou da’k het kon zeggen
Zee van tijd
Rommel
Kleine dagen
Wieder
Ver weg
Telefoontje
Steentje
Tussenin
Cut op de set
