Er zijn zo van die albums waarbij we op voorhand eigenlijk al weten dat ze heel goed in elkaar zullen zitten. Erg verrassend is het niet dat die gedachte bij een artiest als Sampha van toepassing is. De Brit is namelijk al een dik decennium actief binnen het muzieklandschap, maar is daarbinnen niet eens het bekendst om zijn solomateriaal. We willen het fantastische debuut Process met dat idee absoluut geen oneer aandoen – de plaat won niet voor niets de Mercury Prize – maar het moet gewoon gezegd dat de man minstens even vaak werd bejubeld als hij achter de knoppen zat. Als (co-)schrijver en -producer van onder meer Kendrick Lamar, Solange, Jessie Ware en Frank Ocean zijn de prijzen ondertussen niet meer op twee handen te tellen, al zag het er al een tijdje naar uit dat Sampha zijn stem even liever wilde gebruiken om zijn eigen verhaal te vertellen dan om ze te verlenen aan andere sterren.
En zo is daar nu Lahai, het tweede studioalbum van de muzikale duizendpoot, vernoemd naar zijn grootvader en op die manier ook bijzonder nauw aan het hart van de Brit. Iets dat doorheen de plaat, nog meer dan bij Process, duidelijk wordt. Zo ziet het ernaar uit dat Sampha zijn plek in de muziek helemaal gevonden lijkt te hebben; het mooie is echter dat aan de hand van de langspeler duidelijk wordt dat dat geen specifieke plek is. Sampha is overal. Van verschillende markten, genres en culturen thuis. Vertrouwd en tegelijkertijd fris, nostalgisch maar ook vernieuwend. Een futuristische ruimtereis naar het verleden, met het leven van de Brit als binding, verpakt in tientallen muzikale laagjes.
“Stereo Cloud (Shaman’s Dream)” wordt zo bijvoorbeeld haast glitterend op gang getrapt aan de hand van een bijna hypnotiserende piano, terwijl er al snel een soort DOMi & JD Beck-achtige drumlijn een psychedelische, jazzy toets aan het geheel toevoegt. Niet meteen super toegankelijk natuurlijk, maar dat we dat niet per se moesten verwachten, werd aan de hand van comebacksingle “Spirit 2.0” al wel duidelijk. Hoe dan ook is Lahai zo wel een meeslepende trip eenmaal we ons volledig openstellen.
De piano is in dat verhaal altijd de leidraad – “(No One Knows Me) Like The Piano” was zes jaar geleden geen leugen – maar de mogelijkheden zijn zowat permanent legio. “Inclination Compass (Tenderness)” houdt het zo bijvoorbeeld nog vrij minimalistisch, maar “Suspended” breekt helemaal open. De toetsen kruipen onder onze huid, Sampha hijgt tekstueel in onze nek en dan steekt een coole beat het vuur aan de lont met een psychedelische outro tot gevolg. “What If You Hypnotise Me?” trekt die lijn mooi door aan de hand van een hemelsblauwe intro, die steeds verder meandert rond coole drums en een pianobeat. Dat Léa Sen zich tegen het einde in de debatten mengt, zorgt meteen ook voor een volgend laagje in zowel het nummer als het album an sich. Zo deed Sampha voor Lahai beroep op heel wat bevriende artiesten die over de verschillende nummers heen een rolletje toebedeeld kregen. Yaeji, Morgan Simpson van black midi, Yussef Dayes, Lisa-Kaindé Diaz van Ibeyi… ze passeren allemaal de revue.
Lahai is met andere woorden veel ruimer dan alles wat we al van Sampha te horen kregen. Aanvullende strijkers of blazers zijn schering en inslag, waardoor een vintage geluid en futuristische invloeden (aan de hand van psychedelische elektronica) permanent hand in hand gaan. Een soort dromerige nevel die het ontoegankelijke makkelijk maakt. Zonder het te snappen, komt het toch allemaal cool binnen. De tegenstellingen stapelen zich op, als laagjes die op die manier ook Lahai kleuren. Genres, instrumenten en invloeden in de mix, altijd buiten de lijntjes, maar nooit erover. Het ene moment prachtig om te horen, de andere keer een ware ontdekking. Sampha heeft een uiterst sterk album gemaakt dat, zoals voorspeld, extreem goed in elkaar zit. En dat is het minste dat we erover kunnen zeggen. Je moet het namelijk ervaren om het volledig te begrijpen.
Op 5 december stelt Sampha Lahai voor in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “What If You Hypnotise Me?”, ons favoriete nummer van Lahai, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
