© CPU – Jan Van Hecke
Het gebeurt niet al te vaak dat het prachtige Koninklijk Circus heuse royalty over de vloer krijgt, maar met Jeff Goldblum was het op een rustige woensdagavond dan toch nog eens zo ver. Goldblum heeft zich tijdens een carrière van bijna veertig jaar dan ook een haast koninklijke status aangemeten in Hollywood, met rollen in klassiekers als The Fly, Independence Day en – uiteraard – Jurassic Park. Bovendien wist de acteur zich geholpen door een uitgesproken excentriek kantje haast een cultstatus te bezorgen, dat hem een rol in de Marvel-films, een eigen tv-show en nu dus ook een uitverkochte Brusselse concertzaal opleverde. Wereldberoemde acteurs die Belgische podia aandoen zijn uiteraard geen uniek gegeven. Jack Black stond met Tenacious D in juni nog in Vorst en Johnny Depp wond met zijn Hollywood Vampires op de weide van Graspop niet enkel de vrouwelijke fans om zijn vinger.
Toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat een levende legende van het witte doek als Jeff Goldblum aan het werk zien in de relatief intieme setting van het Koninklijk Circus, net iets specialer aanvoelde. De warme setting van de Cirque Royal paste dan ook wonderwel bij het op ouderwetse jazz geïnspireerde repertoire dat Goldblum samen met zijn Mildred Snitzer Orchestra bracht. Nou is het uiteraard al te makkelijk om cynisch te doen over een grote ster uit Hollywood die tussen het maken van films door even de zalen afschuimt om wat covers te spelen van traditionals uit een onderbelicht genre. Wij kozen echter zoals gebruikelijk niet voor de makkelijke weg en ontdekten zo dat Goldblum al op zijn twaalfde piano speelde en een klein orkestje had. Op zijn 66e besloot Goldblum die jeugddroom terug nieuw leven in te blazen en noemde hij zijn begeleidende orkest naar een inspirerende vriendin uit zijn jeugd. Wat volgde waren niet enkel twee studioalbums met interpretaties van bekende jazz en swing nummers, maar ook een residerend plekje in de befaamde Rockwell Club in Los Angeles en een optreden op Glastonbury. Gisteren was echter ons Belgenlandje aan de beurt, als stop tijdens een korte, Europese tournee die eerder al halt hield in Milaan en Zurich.
© CPU – Jan Van Hecke
Een tiental minuutjes voor het geplande aanvangsuur kwam de man waar iedereen voor richting Brussel was afgezakt, op zijn dooie gemakje het podium op gewandeld. Onpretentieus en meteen zijn herkenbare zelve kwam Jeff Goldblum zijn publiek alvast even begroeten. Het had meteen een ijsbrekend effect op een steeds voller lopende zaal die duidelijk met volle teugen genoot van de charmante opwarmbabbel. Jeff, want wereldsterren die joviaal een praatje komen maken mag je bij de voornaam noemen, kwam alvast de temperatuur opmeten en ging op galante wijze de interactie aan met de fans. Door de acteursstaking in de Verenigde Staten mocht de A-lister het ironisch genoeg niet over films hebben, wat resulteerde in een flauw spelletje waarbij het publiek namen van acteurs die met elkaar gewerkt hebben mocht schreeuwen. Uiteraard kwam het spelletje steevast uiteindelijk bij Goldblum terecht. Desondanks werkte de charme van de showman wel aanstekelijk en zodoende had de Amerikaan het Koninklijk Circus in zijn zak zitten nog voor er een noot gespeeld werd. Gewoon door zijn ontwapenende charmante zelf te zijn.
Het bleef uiteraard wel een concert, en dat betekende dat het hoog tijd werd om het Mildred Snitzer Orchestra bij te halen. Het eerste nummer liet meteen duidelijk horen dat Goldblum een groepje individueel sterke muzikanten rond zich had verzameld. Vooral het warme geluid van de sax dreef sfeervol op de kalme deining van het pianospel van Goldblum achter de toetsen. Saxofonist Scott Gilman zou wel vaker tijdens het optreden de aandacht blijven opeisen met een paar gespierde solo’s, passend bij het genre waar het orkest graag pootje in gaat baden. Het orkest, dat zich door klassiekers als ‘’The Cat’’ van Lalo Schifrin manoeuvreerde, liet het er dan ook allemaal moeiteloos uitzien. John Storie op gitaar, dicht bij de grote piano van Goldblum gezeten, had duidelijk de touwtjes in handen en zette de toon uit voor de opstaande contrabas en het orgel. Ook Alex Shaw op drum wist de nodige indruk te maken. Jazzdrummers spelen sowieso al altijd met een zekere ‘cool’ en die had de kompaan van Goldblum duidelijk in zijn ervaren polsen zitten. Dat de Amerikaan zelf – als we eerlijk moeten zijn – de minst begaafde muzikant van het stel was, kon de pret dan ook niet drukken. De acteur bespeelde de toetsen op een charmante manier die we enkel kunnen omschrijven als Goldblumiaans, en liet het zware muzikale hef en tilwerk maar wat graag over aan zijn getalenteerde band.
© CPU – Jan Van Hecke
De sterke musici en de sfeer van camaraderie en speelsheid op het podium gaf het geheel iets ongedwongen, wat ook in het Koninklijk Circus voor een rustig sfeertje zorgde. Met wat fantasie konden we onszelf zo in een jazzclub in Greenwich Village wanen, vooral omdat de gespeelde covers van genreklassiekers zich ook perfect leenden voor dat gezapige sfeertje. De fijn kabbelend filmische nummers gingen weliswaar niet voor de grote opwinding, maar zorgden voor een fijn muzikaal intermezzo tussen de praatjes van Goldblum door. Dat hij graag het contact met het publiek opzocht was al duidelijk, en dat bleef gedurende het gehele optreden zo. Tussen bijna elk nummer trakteerde Goldblum het publiek op wat oppervlakkige interactie, waardoor de balans tussen muziekoptreden en een gezellig avondje keuvelen met een Hollywoodster soms behoorlijk doorsloeg.
Het hielp ook niet dat deze intermezzo’s zich beperkten tot het opsommen van clichés over ons land die de ster aangereikt werden. Hij liet de toetsenist de naam van onze koning raden, had het over onze talen en eetcultuur, maar verder dan oppervlakkige platitudes over onze ‘Belgian Fries’ ging het nooit. Dat hoefde ook niet. Jeff Goldblum blijft een man met een aura die zelfs bij flauwe grapjes over ons volkslied het Koninklijk Circus uit zijn hand liet eten. Alleen bekroop ons als muziekliefhebber het gevoel dat de vaart uit een behoorlijk vermakelijk muziekoptreden constant werd weggezogen voor gemakkelijk crowdpleasen.
© CPU – Jan Van Hecke
Na een korte en ietwat overbodige pauze kreeg Brussel een tweede set geserveerd, die eigenlijk op hetzelfde elan verderging. We kregen dezelfde soort speelse jazz waar de band het voorbije uur al hun kunnen mee getoond had. Forse blazers, een springerige drumbeat vergezeld van een beheerst gitaarlijntje en Goldblum die teder zijn toetsen beroerde. Dat de meeste nummers binnen datzelfde jazzy stramien bleven hangen, zal voor fans die de acteur uit hun favoriete dinosaurusfilm eens in het echt wilden zien ongetwijfeld slikken zijn geweest, maar wij konden het vakmanschap en het spelplezier zeker smaken. Ook de bijdrage van een gastzangeres liet de muzikale aandacht op tijd en stond opveren. De chanteuse liet ons, hoogzwanger en in een elegant blauw glitterjurkje gehesen, kennismaken met haar krachtige stem en tekende zo voor de krachtige hoogtepunten van het optreden. Een breekbaar en fragiel “Moon River” kreeg de zaal muisstil en het aanstekelijke “Don’t Fence me in” veranderde het circus even in een saloon. Ook toen Jeff het weer even op het praten zette en informeerde naar onze geschiedenis met Eurovisie en de winst van Sandra Kim redde de zangeres de meubelen door een bloedmooie jazzversie van “Tattoo” van Loreen te brengen.
Het was tekenend voor een avond waar muzikaal meesterschap hand in hand ging met joviaal publieksmennen. Een avond waar de gastheer zelf de slinger soms net wat te veel deed doorslaan naar frivoliteit, en de muziek bij momenten van ondergeschikt belang leek. Het leverde dan ook een optreden op waar tenenkrullende grapjes over de beste EU-gerelateerde pick-up lines opgevolgd werden door een strak gespeeld stukje Thelonious Monk. Jeff Goldblum zal altijd die wat gekke oom vanop het witte doek blijven, en stond in Brussel samen met zijn orkest garant voor een uurtje of twee luchtig entertainment waarin af en toe een strak stukje jazz werd ingespeeld.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Eens met de bespreking, een mooie avond. Het enige nadeel van de avond was dat er midden in het publiek een man non-stop op zijn gsm zat te typen en opzoekwerk zat te verrichten, met het scherm op volle helderheid wat heel erg storend was voor de omzittenden. Ik vrees dat dit jullie recensent was. Alle begrip voor het vak, maar volgende keer misschien een ouderwets notablokje gebruiken en de rest van het werk thuis doen.