Baxter Dury @ Botanique (Orangerie): Krankzinnig crescendo

© CPU – Joost Van Hoey (archief)

Baxter Dury: zoon van Ian en grootste zot van Engeland, dandy par excellence en begenadigd entertainer. Naast deze tijdbestedingen maakt hij ook muziek, gelukkig. Gisteren kwam Dury zijn zevende langspeler I Thought I Was Better Than You voorstellen in een uitpuilende Botanique. Op dat nieuwe album duikt hij expliciet in zijn verleden, in het ‘zoon-van’ zijn, en haalt hij zichzelf nog meer dan gewoonlijk onderuit – altijd zelfrelativerend, vaak tongue-in-cheek. Het publiek lustte die frisse wind wel, en at uit de hand van de zenmaster slash anti-held die als geen ander pop weet te mixen met dance, spoken word en funky r&b.

Zoals ook de hoofdact vaak omschreven wordt, is opener TTRRUUCES een bonte mix. Natalie Findlay en Jules Apollinaire maken sinds 2019 samen muziek en touren nu met band om de liedjes van hun allereerste conceptplaat Ttrruuces te vertolken. Hun elektronische popreceptuur wordt gulzig aangevuld met folk, sixties rock-‘n-roll en psychedelica. (Dat laatste vormt ook de basis voor hun gekke, interactieve website die je computer laat zweten.) Het resultaat is zonder meer eclectisch, maar blijft steeds terugkeren naar dezelfde conceptuele kleurrijke kern. Deze maand nog volgt een tweede album – wij raden aan dit bonte duo in het oog te houden.

Elegant geschoeid en slordig geschoren komt de dandy aller dandy’s om iets na kwart over negen het podium op. Openen doet Dury met “So Much Money” en “Leak At The Disco” – gedurende zijn hele Europatournee behoudt hij exact dezelfde setlist. Hij wordt geflankeerd door bas, drum en Fabienne Debarre; zangeres en keyboardiste die steevast de melodische lijm voorziet tijdens nummers die Dury zelf met zijn plat Londens gemompel in stukken hakselt. Er passeert een vleugje Stereolab-disco op “I’m Not Your Dog” en uitgerekte hiphop op “Pale White Nissan”. De korte nummers volgen elkaar in een strak tempo op en worden geplukt uit twintig jaar aan materiaal.

Tijdens het nieuwe “Crashes” schijnt er een witte koplamp op Dury’s ondertussen dampende lijf. Messias of in het vizier genomen bandiet; hij is allebei. De repetitieve bassen en elektronische patronen in de song doen denken aan Gorillaz; de tekst is Dury ten voeten uit. ‘We are the children of the apocalypse / The woman in the caravan doesn’t want our love’. De lyrics van het verse I Thought I Was Better Than You zijn vaak krankzinnig en ironisch, maar ook verrassend verhalend en zelf-analyserend.

Van “Leon” waren we al fan toen de single uitkwam in april vorig jaar. Ook live is deze song catchy – hij bewijst nogmaals dat je zelfs met een beperkte, vaste toolkit, een veelheid aan nummers kan fabriceren. De illusie van variatie geven is een kunst op zich. Op “Almond Milk” (Prince of Tears, 2019) beslist Dury dat hij zich nu wel lang genoeg gedragen heeft, kleedt hij zich dus half uit en knoopt hij een lint rond zijn hoofd – ‘fuck me in the arse, fuck you Belgium, fuck you!’

Baxter Dury entertaint ons op een aandoenlijk arrogante manier. Onverschilligheid en theatraliteit wisselen elkaar af, en wanneer dat tweede de bovenhand neemt, galoppeert hij over het podium met uitgestrekte armen en pathetisch gefrons. Hij cultiveert zijn cool, maar neemt zichzelf nooit serieus. Dury’s performance mondt zo uit in iets tussen een betoog van een zatte nonkel, Begijn Le Bleu’s dans-auditie en een zenmaster die afscheid neemt van een turbulent verleden en de schaduw van zijn vader.

Met “It’s a Pleasure” en “Palm Trees” duikt hij even naar het gelijknamige album uit 2014 (It’s A Pleasure). Deze twee nummers worden lichtvoetig gebracht en zetten Dury meer dan eerder als zanger naar voren, nog steeds warmpjes gebackt door Fabienne Debarre.

De bis wordt een prachtige outro die de grenzen van een popconcert nog maar eens opentrekt. Dury komt het podium een tweede maal op, dit keer gehuld in rood licht, dikke mist en een masker met ledlampjes. “Cocaine Man” is een rustig, repetitief nummer, maar krijgt vanavond extra stuwkracht van de drum en spookachtige dansbewegingen. ‘Here comes the cocaine man’, zingt Hart minutenlang. Allez, van die ‘sex and drugs and rock ’n roll’ is dan toch een beetje overgebleven. In “Celebrate Me” zien we een uitverkochte Botanique gretig ingaan op dat commando. Dury wordt gevierd, het refrein wordt meegezongen. De Orangerie wordt echter pas echt getransformeerd tot nachtclub tijdens “Baxter (These Are My Friends)”, een samenwerking van Dury en Fred again.. . Elegant sluiten Baxter en band af met het speelse “Shadow”.

Baxter Dury is – zoals zijn vader zaliger – een gecultiveerde gek. Onder die gekheid plaatst hij strakke, zwoele beats en intelligente teksten. Anti-held of messias, Gainsbourgiaans gebabbel of elegante achtergrondzang: Dury’s recept is gebouwd op these en antithese, en hij weet de afwisseling tussen uitersten ongelofelijk goed te orchestreren. De artiest chargeerde over het podium, verkleedde zich en charmeerde zowel ancien als groene fan. Hij legde zijn ziel bloot op de speelste manier ooit, deed dansen en zingen en stelde met verve zijn nieuwe plaat voor, onder occasioneel ge-‘fuck-you’ en gegrijns. Wel, fuck you too, Baxter, en kom alsjeblieft nog eens terug.

Website / Facebook / Instagram

Setlist

So Much Money
Leak at the Disco
Isabel
I’m Not Your Dog
The Night Chancers
Pale White Nissan
Slumlord
Crashes
Happy Soup
Leon
Almond Milk
Oi
Aylesbury Boy
Pleasure
Palm Trees
Miami

Cocaine Man
Celebrate Me
Prince of Tears
(Baxter) These Are My Friends
Shadow