© CPU – Stijn Verbruggen (archief)
De grootste festivals van de Benelux op hun grondvesten laten schudden? Laat dat maar aan SONS over. Na een eclatante passage op Pinkpop afgelopen zomer mochten de punkrockers een paar kilometer verderop de boel komen afbreken. Met twee albums op zak heeft SONS intussen genoeg kogels om op het publiek af te vuren en vrijwel elk optreden te laten eindigen in een veldslag waarbij moshpits en crowdsurfers de voornaamste ingrediënten zijn. No-nonsense rock-‘n-roll pur sang dus.
Over rock-‘n-roll gesproken, WOLFBOX mocht de avond op gang trappen en deed dit vol overgave. Het tweetal, bestaande uit een gitarist en drummer, deed met vlagen erg denken aan The Black Keys. Wel, over The Black Keys gesproken, WOLFBOX brengt precies wat het Amerikaanse duo deze zomer naliet: overtuiging, spelplezier en energie. De bezoekers die al waren komen opdagen om het duo aan het werk te zien werden omver geblazen door het spelplezier en de ruwe, maar tegelijkertijd catchy songs. Wat ons betreft treedt WOLFBOX over een aantal jaar, met een debuutalbum op zak, in de voetsporen van de hoofdact van vanavond.
Een opwarming om U tegen te zeggen dus. De eerste riffs waren op het publiek afgevuurd en de kelen werden gesmeerd met het beste bier dat (Nederlands) Limburg rijk is. Waar alle signalen leken te wijzen op een chaotische en wervelende avond verliep de opening van SONS ietwat stroefjes. Het publiek moest even wennen aan het tempo waarin de band haar nummers de zaal in vuurde en technische mankementen werkten ook niet het voordeel. Zo was bij “Family Dinner”, nochtans een van de beste nummers, de zang amper hoorbaar. Jammer, want het geluid was verder haarfijn, ondanks dat de decibels ons om de oren vlogen.
Na een korte onderbreking waarin er een nieuwe microfoon werd aangereikt, leek de connectie tussen band en publiek ineens gemaakt. De nagenoeg uitverkochte zaal deed de temperatuur stijgen en na elk nummer verdubbelden de zweetdruppels op ieders gezicht. Vanaf “Momentary Bliss” mochten we ook de eerste moshpits noteren, tot groot genoegen van het viertal op het podium. Het gaspedaal werd daarna ingedrukt en niet meer losgelaten. Het gerucht gaat dat de bezoekers van de grote zaal, één verdieping hoger, de vloer voelden trillen. Misschien een teken aan de wand dat de mannen zelf in die grote zaal thuishoren?
In het laatste deel van de set werd steeds meer duidelijk dat SONS helemaal op zijn plek was in Heerlen. De constante glimlach van zanger Robin Borghgraef viel niet te ontwijken. Op nummers als “Sweet Boy” en “Bike” deed het publiek vervolgens precies wat van ze verwacht werd: rammen, beuken en springen. Als de band in de toegift daaropvolgend prijsnummer “Ricochet” lost, is de verwachte chaos toch compleet. Het was zo’n avond waarop alles uiteindelijk leek te kloppen en een tweede toegift was dan ook totaal geen overbodige luxe geweest. De fikse rij voor de merchandise gaf in ieder geval aan in welke mate SONS gisteravond hun visitekaartje maar weer eens heeft afgegeven.
Dat SONS in (veel) grotere zalen gaat spelen in de toekomst is ze uitermate gegund, maar stiekem ook jammer. Het is dat de Nieuwe Nor niet over een nog kleinere zaal, ergens in een verborgen kelder beschikt, want dit zijn eigenlijk bands die we het liefst zien in een dampende, veel te kleine zaal. Zweetdruppels in je bier, spetters bier in je nek. Voor de zonen uit Melsele was dit nagenoeg het einde van hun huidige tour. Het is nog niet bekend wanneer de mannen weer op de planken staan. Wat wel zeker is: er komt nieuw werk aan.
Setlist:
Hautain
Hot Friday
Schrobbeleir
Family Dinner
Nothing
Another Round
I Need A Gun
Succeed
Momentary Bliss
White City
L.O.V.E
Skin
Shadow Self
Sweet Boy
Bike
Naughty
Tube Spit
Pixelated Air
Waiting on My Own
Ricochet
