COLLEEN zag het levenslicht aan het begin van deze eeuw en sindsdien brengt de Franse multi-instrumentaliste en zangeres haast onafgebroken platen uit. Le Jour Et La Nuit Du Réel is ondertussen al haar negende plaat en vraagt je om de ogen te sluiten en te genieten van het narratief. Cécile Schott en haar alias COLLEEN nemen ons mee op een dromerige rit tussen de dag en nacht van de werkelijkheid met de alomtegenwoordige synths en een stevige knipoog naar klassieke muziek als hoofdrolspelers.
Om het geheel van éénentwintig nummers te structureren besloot COLLEEN haar plaat te verdelen in zeven thema’s met telkens een kleine of grotere cluster aan songs per thema, die krijgen in respectievelijke volgende de naam ‘movement (I, II, III, enz.)’ met zich mee. Op het eerste gezicht een omslachtige keuze, die je nog het best kan vergelijken met een boek met zijn hoofdstukken en alinea’s. De aankondiging van COLLEEN’s negende plaat kwam er trouwens in juni van dit jaar en met die aankondiging kwam ook meteen de release van het eerste hoofdstuk “Subterranean”. Dit hoofdstuk bevat drie ‘movements’, die gekenmerkt worden door een zoektocht naar spanning, wrijving en urgentie. Het is een instrumentale zoektocht met golvende delay’s en synth-arpeggio’s als drijvende kracht. Le Jour Et La Nuit Du Réel prikkelt de zintuigen van bij de start en wakkert de nieuwsgierigheid aan om de rest van dit verhaal te beluisteren.
Wie het blad van “Subterranean” omslaat komt uit bij “The Long Wait” en als je denkt dat dit een geheel andere wending in het verhaal zou opleveren, heb je het mis. “The Long Wait” bevat overigens twee ‘movements’, die gewoon verder borduren op het gekende pad. Desalniettemin klinkt “The Long Wait” avontuurlijk en balanceert het met zijn minimalistische aanpak en subtiele melodieën op een koord van voorzichtigheid en durf. Die oefening is trouwens dé rode draad van Le Jour Et La Nuit Du Réel.
Zoals eerder aangegeven is Schott een multi-instrumentaliste en zangeres, maar op deze plaat beperkt zij zichzelf tot het gebruik van een bescheiden set-up van synths. Bestaande uit een Moog Grandmother, een Roland RE-201 en een Moogerfooger Analog Delay. Een streep zang is op deze plaat nergens te bespeuren en dat had naar onze mening niet mis staan. Al was het maar om het boeiender te doen klinken. Ze gaat all-in op het instrumentale en deze minimalistische set-up zorgt voor een ongecompliceerde sound zoals je die hoort op “To Hold and To Be Held”. Wat je hoort is muziek in al zijn eenvoud en puurheid. Een gedurfde keuze, waar wij alleen maar respect voor kunnen opbrengen.
Ondanks de weinig gecompliceerde sound staat Le Jour Et La Nuit Du Réel bol van het vakmanschap, daar is zelfs geen discussie over mogelijk. Op regelmatige basis voelen wij weliswaar een tekort aan durf en lef. Vergis je niet, veel van de nummers kunnen ons boeien van bij de start, maar net wanneer je in vervoering dreigt te raken, stopt COLLEEN abrupt en laat ze ons meermaals achter met een onvoldaan gevoel. Het helpt natuurlijk niet als je nummers maakt die vaak niet langer duren dan twee minuten. Daarom voelt het geheel veelal aan als een samenraapsel van previews, die zijn werkelijke potentieel niet geheel benut. Op “Parenthèses Anchentées” durft COLLEEN zich dan weer wel ten volle te geven en dat in vijf meeslepende ‘movements’. Het resulteert in diepgang en een grotere connectie. Iets meer van dat graag, maar het blijft bij een uitgesproken wens.
Le Jour Et La Nuit Du Réel is een minimalistische plaat, die tijd nodig heeft om ze ten volle te begrijpen. De focus ligt hierbij niet zozeer op één of twee nummers, maar het geheel. Aanschouw dat veelvoud aan nummers dan ook als één verhaal, waarbij elke noot je mee probeert te slepen alsof je een boek zou lezen. Hetzij een boek die ons slechts tijdelijk raakt, want ondanks het aanwezige vakwerk worden we te vaak afgeleid door het verhaal dat COLLEEN ons probeert te brengen. De beoogde opzet om spanningsvelden te creëren is naar onze mening niet geheel gelukt, want al te vaak is die spanning moeilijk te vinden en is de plaat verzadigd door eentonigheid. Op enkele momenten na worden we wel geraakt en tasten de klanken tot in het onderbewuste, maar die momenten zijn schaars en duren nooit langer dan enkele minuten. Wij hadden het graag allemaal wat intenser gevoeld en daarom voelt dit alles als een net niet luister ervaring.
Wie COLLEEN live aan het werk wil zien zal nog tot 11 november geduld moeten hebben, want dan speelt zij in Brussel op een voorlopig ongekende locatie. Hou dan ook haar socials in de gaten om tickets te bemachtigen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Les Parenthèses Enchantées – Movement II”, ons favoriete nummer van Le Jour Et La Nuit Du Réel, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
