Wie houdt van rockmuziek met een dik melancholisch randje, zou de Zuid-Londense formatie Bleach Lab al op de rader moeten hebben. In het verleden omschreven we hen namelijk al als een van de boeiendste indiebands van het moment en dus waren de verwachtingen hooggespannen. Na enkele ep’s waarmee ze al een bescheiden schare fans wisten te verzamelen, is het tijd om zichzelf voor goed op de kaart te zetten met debuutplaat Lost In A Rush of Emptiness. Daarvan kregen we met onder meer “Counting Empties” en “All Night” de afgelopen maanden al enkele fijne singles te horen die zich een weg naar onze vaste playlist baanden.
Met A Calm Sense of Surrounding, Nothing Feels Real en If You Only Feel It Once had de band al een duidelijke sound geëtaleerd, waardoor een zeker verwachtingspatroon gecreëerd werd. Toch is er een duidelijk verschil in het opnameproces, want voor hun langspeler bevonden alle muzikanten zich voor het eerst in dezelfde ruimte. Een gefragmenteerde ervaring – mede dankzij een virus dat even wereldwijd de pauzeknop indrukte – werd ingeruild voor een collectieve en ook de samenwerking met producer Catherine Marks, die onder meer met boygenius, PJ Harvey en The Big Moon werkte, zorgde voor een extra sprankeltje. Lost In A Rush of Emptiness ontleent bovendien zijn naam aan de postuum verschenen dichtbundel The Flame van Leonard Cohen. In elf titels onderzoekt Bleach Lab het gedesoriënteerde gevoel dat levensbepalende momenten met zich meebrengen en de emoties die daarmee gepaard gaan.
Met “All Night”, dat eerder als single verscheen, gaat Lost In A Rush of Emptiness van start. De song vormt een dromerige kennismaking met het viertal waarbij de ruwere zanglijn in balans gehouden wordt door de nodige melancholie. Hoewel er een zekere spanning wordt opgebouwd, blijft het geheel rustig, een kwaliteit die Bleach Lab vaker aan de dag zal stellen op deze langspeler. Even later zet “Indigo” die trend verder, ware het wel dat de drums voor een onheilspellende sfeer zorgen en de dreiging zo een hoogtepunt bereikt. Verder krijgen we echter een vrij typisch indiepopliedje dat niet echt de aandacht naar zich toe trekt en dus al snel een dertien-in-een-dozijn gevoel opwekt bij de luisteraar.
Dat op zijn minst een deel van de band inspiratie haalt uit ‘sad solo female artists’ zoals Phoebe Bridgers, blijkt uit “Saving All Your Kindness”. De song zou zomaar een b-side uit het repertoire van Bridgers of haar supergroep boygenius kunnen zijn. Toch toont Bleach Lab door die weg even in te slaan dat er beweegruimte binnen de eigen sound is. Wanneer het tempo wat meer opgevoerd wordt, klinkt de song uitermate dromerig en lijkt het trieste plaats te maken voor vleugjes hoop. Ook doorheen de rest van Lost In A Rush of Emptiness is duidelijk te horen dat de band zijn mosterd op verschillende plaatsen gaat halen en dit als niet-zo-geheim ingrediënt doorheen hun vertrouwde recept mengt. Zo doet “Everything At Once” bij momenten aan Wolf Alice denken en werkt de duistere mist rondom het melodieuze geheel duidelijk in het voordeel van Bleach Lab. De georganiseerde chaos en de ietwat stevigere klanken zorgen ervoor dat het viertal onze aandacht weer goed beet heeft, al wordt het daarna moeilijk dit te evenaren.
In de tweede helft van de plaat krijgen we namelijk vooral meer van hetzelfde te horen. Bleach Lab weet als geen ander een nostalgisch gevoel op te wekken en lijkt hier zelfs zijn handelsmerk van te maken. Er wordt gespeeld met het tempo en de schaal der dromerigheid, maar echt opvallen doen de tracks niet. Het album voelt daarom soms aan als een soort soundscape voor dagen die anders in de put der vergetelheid dreigen te belanden. We kunnen ons echter wel inbeelden dat “Leave The Light On” een heerlijke track is om op repeat te zetten terwijl de nacht het overneemt van de dag en de regendruppels tegen het raam slaan. De song voelt namelijk als een warm fleecedekentje dat we om onze schouders draperen en hoewel het begin nogal ingetogen is, breekt de song al snel verder open. Met “(Coda)” krijgen we nog een sfeervolle outro die door de toevoeging van strijkers iets dramatischer in het gehoor ligt dan de rest van de plaat. Het slot van de plaat zorgt er meteen voor dat we de indruk krijgen dat het hoofdstuk afgerond is.
Bleach Lab levert met Lost In A Rush of Emptiness een uiterst samenhangende plaat aan die vooral in zijn geheel werkt. We betrappen de muzikanten er echter op dat er te vaak naar dezelfde succesformule gegrepen wordt, waardoor de songs er niet echt uitspringen. Dat we op school aangeleerd krijgen om mooi binnen de lijntjes te kleuren, lijkt zich te vertalen op de eerste langspeler van Bleach Lab, al betekent dat zeker niet dat het niet goed in elkaar zit. We dromen namelijk maar al te graag weg op “Counting Empties” en wellicht hebben de nieuwe tracks vooral nog wat ruimte nodig om te groeien. Al bij al dus een fijn album dat wat ons betreft net wat meer de randjes had mogen opzoeken.
Op 20 en 21 oktober kan je Bleach Lab aan het werk zien tijdens Left of the Dial in Rotterdam. Op 27 oktober staat de band in Paradiso te Amsterdam in het kader van het London Calling festival.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek “Everything At Once”, ons favoriete nummer van Lost In A Rush of Emptiness, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
