Het is bijna alsof Spanish Love Songs op de een of andere manier voorkennis had van wat de wereld te wachten stond toen ze Brave Faces Everyone uitbrachten in februari 2020. Hoezeer de indiepunkband uit LA ook nooit moeite heeft gehad om trillende onderlippen te veroorzaken, zat er iets in de overpeinzingen van dat album over depressie, verslaving, klimaatverandering, wapengeweld en existentiële angst, en alles wat nodig is om te overleven in een wereld die er geen bal om geeft. Met de kennis en ervaringen die we nu hebben was het het perfecte geluidsdecor voor de afgelopen jaren, en voor velen een hoogtepunt in de carrière van de band. Ze zijn sindsdien ook niet echt stil geweest, met regelmatige covers op hun Patreon-pagina, en zelfs een herwerking van Brave Faces Everyone ter gelegenheid van de tweede verjaardag ervan. Maar nu is het grote moment aangebroken: de komst van een volledig nieuw album met de toepasselijke titel No Joy.
No Joy is nog steeds buitengewoon melancholisch; je zal een brok in de keel hebben nog voor je het openingsnummer “Lifers” volledig hebt beluisterd, maar de uitzonderlijke tekstschrijver van de band, Dylan Slocum, heeft niet echt interesse om zich dit keer helemaal neerslachtig op te stellen over hoe slecht alles is. Er is een regel in de hoofdsingle “Haunted” die de nieuwe mindset perfect samenvat: ‘It’ll be this bleak forever but it is no way to live’ – een verwijzing naar het sardonische refrein van “Self-Destruction (As A Sensible Career Choice)” van Brave Faces Everyone, waarin Slocum en zijn collega’s zichzelf niet langer proberen te overtuigen dat de dingen beter zullen worden, en in plaats daarvan op zoek gaan naar innerlijke vrede en zelfs vreugde in welke omstandigheden ze zich ook bevinden.
Dus hoewel No Joy misschien de woede mist die men zou verwachten van Spanish Love Songs gezien alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd, ontbreekt het zeker niet aan emotionele zwaarte. Uiteraard halen we veel meer uit het zitten en lezen van Slocums teksten in hun geheel dan uit de glimpen die we kunnen bieden in een recensie die het woordenaantal niet helemaal opblaast, maar laten we zeggen dat ze nog steeds het onbetwiste hoogtepunt blijven van alles wat Spanish Love Songs doet. Slocum heeft het vermogen om luisteraars direct in de verhalen die hij vertelt te trekken – levendige kleine details zoals ontwaken in een ambulance of je ongemakkelijk voelen tijdens een enthousiaste bijeenkomst van een jeugdgroep – die deze nummers echt en betekenisvol maken, zelfs in het alledaagse. Hartkloppingen, oppervlakkige ademhaling, de luisteraar hangt aan zijn lippen.
Auditief markeert No Joy een soort van afwijking – of misschien beter gezegd een evolutie – voor de band. Toetseniste Meredith Van Woert valt met name op, het album is doordrenkt van synths en texturen die een opvallende new wave-invloed toevoegen aan de eerder meer op gitaar gebaseerde emo van de band. Dit betekent dat No Joy voller, groter en kleurrijker aanvoelt dan ooit tevoren voor Spanish Love Songs. Een nummer als “Rapture Chaser” wordt bijvoorbeeld het soort meeslepende anthem dat we zouden verwachten bij een meezingende menigte van een paar honderdduizend mensen, terwijl de teksten van Slocum de zaken veel nuchterder houden dan we zouden zeggen van Brandon Flowers en co. Dit is misschien wel het meest bepalende kenmerk van No Joy, een soort tweezijdige aantrekkingskracht op de emoties die onze geest opbeurt terwijl we onze ogen voelen prikken.
Dat geldt toch grotendeels; er zijn ook zachtaardige hoogtepunten, zoals “Middle Of Nine” – geschreven voor Slocums overleden grootmoeder – en “Mutable” en “Exit Bags”, die allemaal gebruik maken van spaarzame instrumentale begeleiding en langzamere tempo’s om Slocum nog meer ruimte te geven om te ontroeren met zijn teksten. ‘Wish I could live my life until I got it right’, zingt hij in “Mutable”, de synths van Van Woert passend treurig terwijl de rest van de band de stemming ingetogen houdt. Nummers als deze maken van No Joy het meest diverse album van de band tot nu toe, waarvan er twee van de drie verstandig bewaard zijn voor het laatste derde deel van het album, terwijl het voortstuwt naar een looptijd van 45 minuten, wat het ook het langste album van de band maakt.
Natuurlijk is catharsis altijd een zekerheidje bij Spanish Love Songs en die komt overvloedig voorbij in het afsluitende “Re-Emerging Signs Of The Apocalypse”. De song eindigt met het herhaalde triomfantelijke mantra ‘We’re a part of the equation’ – dit op zichzelf een verwijzing naar een regel die te vinden is in het eerder genoemde “Lifers”. Het spreekt tot het eigenaarschap nemen van jouw plaats in de wereld, van de dingen die je kunt beheersen, zelfs als er zoveel is wat je niet kunt beheersen, en vat daarmee perfect de ethiek van No Joy samen. Dit is opnieuw een uitmuntende, onuitsprekelijk ontroerende inspanning van een band die al zoveel betekent voor zo velen. In plaats van een onnodige herhaling van hun vorige album, is Spanish Love Songs opvallend maar natuurlijk genoeg geëvolueerd om ervoor te zorgen dat No Joy een even speciale plaats zal innemen in hun discografie als alles wat ze ooit hebben gedaan.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Haunted”, ons favoriete nummer van No Joy, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
