‘Let freedom ring with a shotgun blast’. Met deze profetische woorden maakte Machine Head zich onsterfelijk op het wereldtoneel. 28 jaar na datum blijft “Davidian” het namelijk goed doen in de zwaarste lijsten van ons radiolandschap. Dat bezieler Robb Flynn een bazig kereltje is die de controverse niet schuwt, maakt hem tot een van de meest gerespecteerde metalmuzikanten van zijn tijd. Machine Head is en blijft zijn project; wie daar niet mee om kan, stuurt hij ‘vriendelijk’ de laan uit. Dat was enkele jaren terug het lot van drummer Dave McClain en gitarist Phil Demmel. Ook naar de muziekindustrie toe heeft Flynn een vlijmscherpe mening. Sinds Bloodstones & Diamonds (2014) weigert de band ieder festivalaanbod omdat festivalweides niet de juiste livesetting zouden zijn voor een metalshow. In de plaats daarvan steekt ze liever oeverloos veel tijd en energie in verpulverende zaalshows zoals pre-corona in Vorst Nationaal.
Op 55-jarige leeftijd lijkt Flynn toch innerlijke rust gevonden te hebben. Begin dit jaar startte hij met de podcast No F’n Regrets. Naar analogie van The Joe Rogan Experience babbelt hij daar vrijuit over zijn privéleven, bandmemoires en complete nonsens. De gasten zijn doorgaans bevriende muzikanten uit het Amerikaanse hardcore- en metalmilieu. Zelfs voor niet-liefhebbers is de podcast amusant, want Flynns dagelijkse frustraties zijn universeel herkenbaar. Op zijn nieuwste worp Of Kingdom and Crown gaat het er daarentegen een stuk serieuzer aan toe. Machine Head vindt op zijn tiende studioalbum het genre niet opnieuw uit, maar onderneemt evenwel geen hopeloze poging om te tonen wie de baas is. Releases van metalgroepen als Machine Head zijn immers altijd het luisteren waard, en dat is nu niet anders.
Terwijl er in populairdere kringen gemikt wordt op catchy TikTok-hooks, houdt Machine Head het concept van een ouderwets album in ere. Op net geen uur tijd zuigt de Amerikaanse band ons mee in tweestrijd tussen leven en dood. De begingeneriek van “Slaughter the Martyr” doet ons daarbij denken aan een veekudde die zijn laatste momenten beleeft in een stressvolle rit richting de slachtbank. Plezant is anders, maar dat Machine Head zijn gevoel voor melancholie niet kwijt is, biedt enkel hoopgevend perspectief. Een metalalbum dat volstaat met beuknummers worstelt namelijk snel met eentonigheid. Of Kingdom and Crown bewandelt een muzikaal, rechtlijnig pad, maar maakt tragere zijstappen. Na “Overdose” als intermezzo, lijkt “My Hands Are Empty” zich op te bouwen naar een climax waarin nagelbijtende riffs en hondsdolle drumpartijen de dienst uitmaken. Niets is minder waar, deze track kruipt gestaag onder je huid zonder een vervelende last te zijn. De vlotte overgang naar het groovy en terwijl sombere “Unhallowed” houdt alles onder controle.
Nochtans is Machine Head in zijn huidige bezetting geen bende treurwilgen bijeen. Gitarist Wacław ‘Vogg’ Kiełtyka en drummer Matt Alston zijn nog maar lid sinds 2019, maar weten uit welk hout een stevige Machine Head-track gesneden is. De titel “Bloodshot” kon niet explicieter. Elk gitaareffect symboliseert de herlaadbeurt voor een volgende ronde aan fictieve moshpits. Als dit nummer de setlist haalt, zullen nietsvermoedende concertgangers bij een volgende liveshow wel eens in aanraking met de vloer kunnen komen. Een gewaarschuwd man is er twee waard. Hetzelfde geldt voor “Rotten”, dat oldschool teruggrijpt naar Machine Heads beginperiode. Even episch als in de jaren negentig zal het helaas niet meer worden. Daarvoor is de boodschap dat alles rot tot op het bot is de laatste jaren te veel door de mangel gehaald.
Al bij het aanzien van de spiegelende albumcover werd het duidelijk dat Machine Head geen oppervlakkige comeback wilde maken. In tegenstelling tot de opener “Slaughter the Martyr” duurt “Arrows in Words from the Sky” geen tien minuten. Voor zijn slotnummer prijst de groep kwaliteit boven kwantiteit. Vijf en een halve minuut aan meeslepende melodieën is evenwel niet van de poes, maar dreigende donderwolken komen nu eenmaal niet onmiddelijk boven het hoofd hangen. Context is (bijna) alles, dus rapen Flynn en zijn broeders alle elementen bij elkaar die ervoor zorgen dat Of Kingdom and Crown niet overkomt als een huzarenstuk. Het album kon en mocht gerust een stuk korter. Niettemin willen we niet te streng zijn voor iedere poging tot herbronning, en zeker niet als de band in kwestie dat niet pretendeert te doen. Dat was bijvoorbeeld het geval bij het geflopte Catharsis (2018), waardoor Machine Head zijn status moest terugwinnen met een heropname van het debuut Burn My Eyes. Flynn koos er ditmaal voor om in de stilte te werken. Die attitude maakt dat Of Kingdom and Crown een geslaagd conceptalbum is, dat onze interesse voor Machine Head vreugdevol opwekte.
Twee weken geleden speelde Machine Head een geheime show op het Britse Bloodstock. Of Machine Head in 2023 de zomerfestivals gaat afschuimen, is afwachten geblazen. Dit najaar bundelt de groep zijn krachten met Amon Amarth. The Vikings & Lionhearts-tournee passeert bij ons in AFAS Live (02/10) en Vorst Nationaal (21/10). The Halo Effect, een melodieuze deathmetalband met ex-leden van In Flames, doet de support.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
