De temperaturen schommelen alweer bijna een week rond de dertig graden, dus hingen wij een hangmat op in een park op een plek waar ook nog, af en toe, een briesje wind zachtjes over ons heen waait. Natuurlijk hebben we een verfrissend drankje binnen handbereik. Langzaam dommelen we weg. De geluiden van het park en de stad om ons heen vervagen en vloeien over in een ambient meesterwerk van de heren Alex Paterson (The Orb) en Paul Conboy (Metamono, Bomb The Bass): Yarns From The Chocolate Triangle. Een album dat leest als een boek; het is de serie die we op één avond bingen; de film die we keer op keer opnieuw herbekijken en bij elke keer weer wat nieuws ontdekken.
Paterson en Conboy leerden elkaar kennen toen ze met hun bands een gezamenlijke tour doorheen Australië deden. Hun vriendschap werd bezegeld op een boottocht naar Bali, waar Paul voor Alex pannenkoeken bakte. Ze bleven in de jaren daarna contact met elkaar houden en brachten in 2019 hun eerste gezamenlijke album uit, A Pail Of Air, op Patersons eigen Obscure Recordings. Analoog is het toverwoord bij deze band. Conboy heeft een aversie van computers en gebruikt het liefst analoge apparatuur. Dus waren ze in de studio omringd met allerlei analoge apparatuur, maar ook platenspelers, synths en drummachines. Ze namen het album ‘on the fly’ op, waarna ze deze ruwe versie, een soort lange jam, bewerkten tot behapbare brokken met behulp van Logic.
Het album is losjes gebaseerd op een reis naar de Bermudadriehoek en terug. In onze hangmat zien we de beelden aan ons voorbij trekken: we glijden in een zeilboot over een gladde azuurblauwe zee, onder een strakblauwe hemel, met hier en daar een wolkje. Af en toe springen er dolfijnen uit de zee omhoog die vrolijk met ons meezwemmen. Het is een trip, maar dan zonder de benodigde middelen. Al moet gezegd worden dat de zon en het gewieg van onze hangmat zorgen voor een ongelofelijke 4D-ervaring.
Albumopener “Leaving Plymouth” begint zoekend met de vraag ‘Is there someone there?’, maar het duurt niet lang vooraleer het een heerlijk, meanderend thema te pakken krijgt dat ons inpakt. Af en toe moeten we aan Airs Moon Safari denken, dat ook een album is waarin we kunnen verdwijnen. “Saragossa Wells” begint wat onheilspellend wanneer er plots Japanse gesprekken weerklinken van een obscuur album van de Japanner Kore Nandesuka, waarna andere geluidseffecten, filmfragmenten en soundscapes uit diverse audiobibliotheken de nummers kleur geven. Het verhaal is dan meer van ondergeschikt belang dan de reis ernaartoe.
Zo trakteert Chocolate Hills ons op een album met lome elektronica en kitscherige exotica, al voelt het op andere nummers soms ook spacy en folky aan en komt er zelfs wat drum-‘n-bass voorbij. Zo bevinden we ons op “Centre Of The Triangle” in een behoorlijke chaos. Toch houden de heren koers op ons stabiele bootje, de stip aan de horizon duidelijk volgend. Af en toe wordt er ook nog eens in het water gedoken bij een riff waarbij het wemelt van de exotische vissen in alle kleuren van de regenboog.
Kortom, Yarns From The Chocolate Triangle is een album dat je meeneemt op vakantie of beluistert om er eens helemaal tussenuit te gaan, weg van de dagelijkse beslommeringen. Het luistert als kijken naar een film in een oude, net iets te warme bioscoop. De Britten willen ook wel eens live hun werk ten gehore brengen, dus laten we hopen dat ze dan ook de Lage Landen aan zullen doen.
Ontdek “Leaving Plymouth”, ons favoriete nummer van Yarns From The Chocolate Triangle, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
