LiveRecensies

Built To Spill @ Trix (Club): Gebouwd om tot in den treure te blijven begeesteren

Built To Spill

© CPU – Peter Verstraeten

Keep It Like A Secret is zowel ons inziens de beste plaat van Built To Spill, als het motto waaronder haar fans de band al sinds 1996 lekker voor zichzelf houden. Waar andere indierockgroepen van de jaren negentig – denk Pavement of Dinosaur Jr – vandaag gemakkelijk headlinen op festivals, moet Built To Spill het doen met de cultstatus onder de cultbands. En dat die status de Trix niet uitverkoopt, werd ook gisterenavond weer gezellig duidelijk. Het loyale gevolg van de band rond Doug Martsch was er natuurlijk wèl en zij waren blij, van de eerste noot tot de laatste. Wat op papier een voorstelling van nieuwe plaat When The Wind Forgets Your Name moest zijn, werd in praktijk een mooie doorsnede van dertig jaar aan Built To Spill-materiaal, uitgevoerd met een nonchalance die alleen Martsch een hele set lang kan uithouden.

Drie powerhouses van vrouwen spelen het voorprogramma: The French Tips uit Idaho maken al vijf jaar samen muziek die het midden houdt tussen garagerock en post-punk. ‘No place for a little girl’ klinkt het in een refrein zo halverwege hun set, en gelijk hebben ze: met nummers die groots en klingelend beginnen à la Joy Division en Thurston Moore, barst de Trix eventjes bijna uit haar voegen. Behalve grootse riffs bezit de band echter ook een speelsheid die we al lang niet meer zagen binnen de grenzen die een voorprogramma stelt, en staan de dynamische nummers bol van invloeden allerlei. Wij onthouden de aanstekelijke onstuimigheid van deze French Tips maar al te graag.

The French Tips

© CPU – Peter Verstraeten

Het tweede driespan dat het podium betreedt, is dat van Doug Martsch. De bas van Melanie Radford op links en Teresa Esquerra aan de drums op rechts. Die twee muzikanten zijn niet de vintage Built To Spill’ers van in de beginjaren: naar Martsch het wil, is hij het enige vaste lid van de band. De rest komt en gaat volgens een rotatiesysteem per plaat. Aan When The Wind Forgets Your Name werkten dus nog muzikanten van de vorige bezetting mee.

De band doet hun soundcheck zelf en het is dan ook lichtjes schrikken wanneer die plots overgaat in het mooie “Fool’s Gold”. Voor veel poespas zijn we vanavond gelukkig niet gekomen. Na een duik naar de vorige eeuw met “Stab” en “The Plan” (respectievelijk van There’s Nothing Wrong With Love en Keep it Like A Secret) is het duidelijk dat het nieuwe materiaal perfect aanknoopt bij de rest van het oeuvre, met de karakteristieke vocals en dramatische gitaren als rode draad. Nog duidelijker is het verschil tussen stoïcijn Martsch en de twee spring-in-‘t-veld-en die hem flankeren. Opposites attract: waar bassiste en drummer elke noot door merg en been sturen, zijn de ogen van de zanger steeds strak op zijn gitaar gericht, met in het beste geval een blik op zijn duizend knopjes en pedalen.

De zestien nummers die de set uitmaken staan allemaal als een huis, met de gitaar als belangrijkste poutrel. Het filmische “C.R.E.B” met de onheilspellende gitaarstroken en het relatief zachte “Else” komen live binnen met dezelfde liefdevolle urgentie als wanneer je ze voor de eerste keer hoort. Sommige gitaarsolo’s worden uitgedund, anderen uitgerekt, maar veel kunst- en vliegwerk komt er nooit aan te pas.

Built To Spill

© CPU – Peter Verstraeten

In de buik van de set zijn de goede nummers an sich niet helemaal voldoende om ons bij de pinken te houden. Het mooie, melancholische “So” (Untethered Moon, 2015) komt niet echt van de grond en ook tijdens “Virginia Reel Around The Fountain” (een cover van Martsch’ andere band, The Halo Benders) sluipt de werktuigelijkheid er een beetje te veel in. Gelukkig keert het tij en bestaat het eindsalvo uit “Gonna Lose”, “Big Dipper” en het verwoestend sterke “Carry The Zero”. Doe daar tijdens de bis nog ene “Broken Chairs” bij en netgenoemd gebrek aan dynamiek lijkt alweer mijlenver weg te zijn. Wij betrappen ook de frontman op een slinkse glimlach tijdens het spelen van deze kleppers, al deed hij zijn best het te verstoppen.

Veel van zeg is Doug Martsch nooit geweest. Het siert hem ergens ook dat hij liever zou doodvallen dan onbenullige bindteksten tussen nummers te staan poneren. Gelukkig heeft hij steeds zijn sterke muzikanten en sprekende muziek bij; een diepe buidel vol nummers waarvan de riffs lijken te resoneren met de kadans van onze aderen, hoe stoïcijns hun uitvoering ook moge zijn. De naturel van de malende ritmes en Martsch’s stem zullen we nooit beu geraken – schijnbaar goed genoeg voor Martsch, en ook meer dan goed genoeg voor ons.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Fool’s Gold
Stab
The Plan
Bloody Rainbow (Daniel Johnston cover)
C.R.E.B.
Stop the Show
Hindsight
Else
Distopian Dream Girl
Virginia Reel Around the Fountain (The Halo Benders cover)
So
I Would Hurt a Fly
Gonna Lose
Big Dipper
Carry the Zero

Broken Chairs

Related posts
InstagramLiveRecensies

Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Desertfest maakt eerste namen bekend met o.a. Fu Manchu en Russian Circles

Naast de regen die vandaag met bakken uit de lucht komt, vallen ook de festivalaankondigingen in grote getalen. Zo ook in Antwerpen,…
LiveRecensies

Filter @ Trix: Scherp geschut

Het zijn boeiende tijden voor de Nine Inch Nails-fans. De klassieker The Downward Spiral mocht dertig kaarsjes uitblazen, en Trent Reznor blijft…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.