© Luckas Aarts
Brussel heeft Fifty Lab, Antwerpen heeft We Are Open en Hasselt heeft… Vuurdoop! Vuurdoop is het jaarlijkse showcasefestival van PXL Music waar bands en projecten van huidige en vorige generaties studenten hun beste beentje voorzetten. Dit jaar hebben de tweedejaarsstudenten Muziekmanagement een primeur te pakken. Voor het eerst sinds de sluimermodusingang in januari waren de deuren van de Muziekodroom weer open. Samen met de Forty Five en Farrm doopten ze het betonnen terrein om tot ‘Quartier Canal’. Het buitenplein was met een overdekte tent, bars, foodtrucks en sfeervolle verlichting een fijn staaltje aan de nakende festivalbeleving. Betreffende de line-up lieten we ons verrassen door een resem afstudeerprojecten, ontluikende talenten en een gevestigde waarde.
Yes, and? – Forty Five
Terwijl buiten het zonnetje scheen, begaven we ons richting de donkerte van Forty Five. Ditmaal was de fuifbunker een koele concertzaal waar experiment troef was. Het blijft ons nog altijd een raadsel hoe we Yes, and? moeten definiëren. Was het een band, project of slechts een goedbedoelde grap? De twee drummers en multi-instrumentalist Daan Pyfferoen wisten ons alleszins te overtuigen dat democratie in de muziekwereld een hol begrip is. De muzikale flarden die het drietal op ons afvuurde, was een vette kluif aan noise, electronica, metal en samples van televisiereeksen. Drie mensen in het publiek kregen op voorhand een papieren emoji toebedeeld. Pas wanneer rechts vanvoor de duivelhoorn-emoji naar boven kwam, werd het concept duidelijk. Yes, and? speelde toen zonder verpinken instrumentele hardrock en schakelde daarna weer over naar gestoorde improvisatie waar beide drummers elkaar de loef probeerden af te steken.
Anthesis – Immersive room
Speciaal voor Vuurdoop was de grote zaal van de Muziekodroom omgebouwd tot een immersive room. Volgens de gespecialiseerde website Immersive Care bestaat zo’n ruimte uit ‘een 360°-projectie op de muren, gecombineerd met aangepaste audio en soms zelfs geuren’. Met zijn klassieke ambient legde Anthesis de focus op een immerse liveset. Omgeven door een heleboel kijklustigen was hij de regisseur van een filmische uitstap naar feëerieke oorden. Doordat er binnen geen drank aanwezig mocht zijn, was de sfeer opperbest. Niemande haalde het namelijk in zijn hoofd om even bij te praten of heen-en-weer naar buiten te lopen. Daardoor kon de jonge producer zich volop concentreren op z’n eigen zintuigen. Zonder ook maar één keer oogcontact te maken met de geluidsman maakte Anthesis van zijn vijftien minuten een enorm rustgevend moment. Of immersive halsoverkop elke concertzaal zal doen veranderen, lijkt ons voorlopig een te duur prijskaartje. Dat innovatieve geluidsarchitecten daarentegen weten hoe ze zo’n systeem moeten beheersen, zagen we reeds bij Anthesis.
GAIKO – MOD Club
Bij liefhebbers van experimentele muziek deed GAIKO wellicht een belletje rinkelen. De producer stond een tijd geleden bekend als Tsugi en draait wekelijks op BRUZZ. Ook is hij een van de oprichters van Gloom Club, een nightlifecollectief dat verbonden is aan Kiosk Radio. Samen met een violiste bracht hij zijn mini-universum mee naar de club. Vanwege de felle lichtinval drongen de minimalistische soundscapes niet fel door tot ons bewustzijn. Desalniettemin was het straf om te zien dat de producer met een beperkte set-up zoveel aparte geluiden wist te produceren. Weten hoe je het maximale uit het minimale moet halen, mag GAIKO afvinken van zijn to-dolijstje.
Sevens – Forty Five
© Auck Schrover (archief)
Sevens is nog maar 23 lentes jong maar legde alvast een ambitieus parcours af. Zijn debuut-ep Poetry in Motion was ‘een film van het leven’ waar hij ook Sound Track 2021 mee in de wacht sleepte. Aan de vooravond was de Forty Five niet gereserveerd voor een muzikaal zooitje ongeregeld. De bunker was deze keer aardig goed gevuld voor de Hasselaar zijn soulvolle stem. De fonkelblauwe en gouden verlichting deden hem en zijn band letterlijk schitteren. Toen Sevens kalmpjes zijn vingers op de piano legde, verdwenen al onze zorgen. De overige twee bandleden voelden zijn timbre strak aan. Ook toen het geluid een beetje te wensen liet, werd dat in een oogwenk opgemerkt en opgelost. Met andere woorden leverde Sevens een sterk visitekaartje af voor wie hem nog niet eerder live zag. Toen hij de elektrische gitaar ter hand nam, zagen we ten slotte ook een frontman met oog voor artistieke symmetrie en liefde voor het publiek.
Madd9 – MOD Club
© CPU – Sam De Boeck (archief)
Madd9 mocht recent openen voor Coely in de Ancienne Belgique en De Roma. Het was voor hem dus maar een klein kunstje om een goedgevulde club ‘in the zone’ te krijgen. De hiphopbeats, danspassen en uitstraling voelden heel Amerikaans aan. Niettemin trapte hij niet in de valkuil om tussendoor het publiek in het Nederlands of ‘flenglish’ aan te spreken. Zodoende bleef zijn act enorm geloofwaardig. Het sierde hem ook dat hij een beatmaker meebracht. Internationale popacts hebben immers de neiging om hun livemuzikanten in het verdomhoekje te steken. Daar was gisterenavond niets van aan, waardoor de vibes continu goed aanvoelden. Op de voorste rijen gingen de armen vlotjes de lucht in, maar binnenin Madd9 schuilde er ook een onzekere artiest die oprecht blij was met alle kansen die hem reeds toebedeeld waren. Het sterkste van al is dat zanger-danser nog studeert op PXL-Music en daardoor genoeg marge heeft om te blijven zoeken naar zichzelf. Iets om in de gaten te houden.
Glitterpaard – MOD Club
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Vooraleer we nog onze laatste trein zouden halen, gingen we nog vlug poolshoogte nemen bij Glitterpaard. Gezien de overige jonge bands en projecten mag Glitterpaard gerust een veteranenband genoemd worden. Speciaal voor Vuurdoop kwam de groep van stal in de piepkleine MOD Club. Dat de club afgeladen vol stond, kwam dus niet als een verrassing. De noisy slackerrock was een rijkgevuld avondmaal dat doordrenkt was van melancholie en zwarte humor. Wanneer zanger-gitarist Philip Bosschaerts iets moest zeggen, maakte hij het zichzelf een beetje ongemakkelijk. Door de macabere bijdrage van toetseniste Sarah Pepels werd “Birds Don’t Sing” een ode aan diegene die zich buiten aan het water van het leven beroofde. Gezien Steve Stevaerts tragisch overlijden, was dat misschien niet de beste zet, maar de track werd tenminste professioneel gespeeld. Ten slotte was het een fijn zicht om zowel een jonge als oude generatie rockers te zien genieten op dit breed muziekfestivalletje.
