55.000 tickets die in een mum van tijd over de toonbank vlogen, om en bij de tienduizend zoekertjes op Ticketswap, fans die bijna 24 uur op voorhand op de stoep staan te wachten om toch maar op die eerste rij te staan… het epicentrum van de muziekwereld verplaatste zich afgelopen weekend van Liverpool naar Brussel, want voor het eerst in zeven jaar zette Beyoncé nog eens voet op een Belgisch podium. Dat alleen is al reden genoeg om te vieren, en laat het recentste album van Queen B nu de ideale soundtrack zijn om een hele avond op los te gaan. Gisterenavond stond met andere woorden ook volledig in het teken van RENAISSANCE, compleet met een gigantische productie inclusief een oogverblindende led-muur, discoballen, uitgestippelde choreografie, robots, een vliegend, glitterend paard en zelfs een tank. Zelfs als je geen enkel nummer kende, wat bijzonder onwaarschijnlijk was, kreeg je waar voor je geld door het visuele aspect van de show.
Net zoals dat Beyoncé geen achternaam nodig heeft, is tijdens deze tour een voorprogramma nergens voor nodig. Daar was, althans afgaande op de vooropgestelde planning, ook helemaal geen tijd voor, want de Amerikaanse wereldster beloofde ons een 36 nummers-tellende show van om en bij de drie uur. Die beloftes werden uiteindelijk niet helemaal waargemaakt, want Beyoncé maakte meteen van haar sterrenstatus gebruik en zette een academisch kwartiertje in. Eenmaal het geduld van het publiek voldoende op de proef was gesteld, werd wel meteen duidelijk waarom de Amerikaanse een van de meest invloedrijke personen van de 21ste eeuw is: wat een productie.
Nadat het gigantische scherm langzaamaan een foto van een halfnaakte Queen B onthulde, pakte de zangeres het verrassend rustig aan. Nog geen grote kanonnen, wel een in glitterend galajurk gebracht “Dangerously In Love”. In de eerste act van de avond – de set was opgedeeld in zeven verschillende hoofdstukken – toonde ze vooral aan wat voor een kracht ze nog altijd in haar stem heeft. Vanachter een gigantisch bewegend scherm in het midden verscheen dan plots een elfkoppige band, inclusief blazerssectie, wat meteen een pak meer panache aan het geheel gaf. Nadat ze voor een groots gebracht “1+1” bovenop een piano kroop, kreeg de gitarist in het daaropvolgende “I Care” zijn momentje. Allemaal vrij sober, maar tegelijkertijd ook gewoon gigantisch strak. Qua introductie kon het openingssalvo dus zeker tellen.
De grote RENAISSANCE-show begon echter pas in het tweede hoofdstuk. Aan de hand van een visueel hoogstandje op het scherm werd het Koning Boudewijnstadion plots omgedoopt tot ‘s lands grootste club, waarna Beyoncé niet veel later uit een soort mechanisch pak kroop om samen met een kleine twintig dansers het feest op gang te trappen met “I’M THAT GIRL”. Dat liep niet veel later naadloos over in “COZY”, waarin Queen B in duel ging met een koppel robotarmen, en niet veel later ook in “ALIEN SUPERSTAR”. Die laatste leek voor een eerste keer het stadion echt te doen ontploffen, en al zeker toen er speels werd geknipoogd naar “Sweet Dreams”. De grote explosie bleef, op vlak van sfeer althans, nog even uit, maar het vuur stak wel aan de lont. Dat de befaamde, dansende tweeling dat levende hield aan de hand van “7/11”, werkte wederkerend.
Het moet echter wel gezegd dat de hitjeszoekers gisterenavond niet bepaald op hun wenken bediend werden. Weinig klassiekers, vooral veel nieuwer materiaal. Het was weliswaar vooral in Act III dat de grote honger werd gestild. “CUFF IT” zorgde voor een golf van euforie, al waren wij vooral weg van de vintage sfeer die de showtrappen uitstraalden. Beyoncé hield die connectie levende door bij het daaropvolgende “ENERGY” eindelijk haar gigantische catwalk te gebruiken, met ergens in het midden de ondertussen al befaamde twerk. Net zoals op de plaat liep ook dat nummer naadloos over in “BREAK MY SOUL”, waardoor het Koning Boudewijnstadion de heupen maar bleef losgooien.
Iedereen zat op dat moment op een roze wolk en die leek Beyoncé niet te willen doorprikken. Voor het vierde hoofdstuk hulde ze zich in een glitterpak met spiegelhoedje, om daarna meteen aan te tonen dat “Formation” nog altijd een fantastisch nummer is. Het vuur bleef met andere woorden in leven, al was het niet veel later “Diva” dat het tempo alsook de temperatuur richting kookpunt bracht. De perfecte rode loper voor “Run the World (Girls)”, dat op haar beurt letterlijk en figuurlijk voor een explosie zorgde, daar de Amerikaanse en haar gevolg zich lieten flankeren door een arsenaal CO²-kanonnen.
Dat bleek meteen ook het startschot om onze zintuigen nog meer te prikkelen, want vanaf dan kwamen we werkelijk ogen te kort. Een retestrakke choreografie bij “MY POWER”, een glitterende tank met daarbovenop een twerkende Beyoncé bij “BLACK PARADE” en “Savage”; de monden vielen meer dan eens open. Dat er in die tracks ook nog eens een reeks andere nummers werd verwerkt, was een tendens die zich doorheen de avond bleef herhalen; van Kendrick Lamars “Alright” tot het opzwepende “Yoncé”. Het was overigens die laatste die het vuur weer aanwakkerde voor Act V, want het viel doorheen de avond met regelmaat op dat het hier en daar allemaal wat te conceptueel aanvoelde voor de gemiddelde concertganger. Dat viel ergens wel te begrijpen: heel wat mensen willen gewoon de hits horen. Wie echter wel helemaal openstond om ondergedompeld te worden in de wereld van RENAISSANCE, kreeg meer dan waar voor zijn geld.
Een nummer als “Get Me Bodied” zorgde eerst nog voor een streepje sensualiteit, maar het echte kookpunt van de avond kwam niet veel later. Bij “Rather Die Young” stak het stadion gezamenlijk zijn smartphonelichtje aan, bij “Love on Top” – overigens vernuftig verwerkt met The Jackson 5’s “I Want You Back” – werd er nog lang na de laatste noot verder gezongen, tot genoegen van een tevreden Beyoncé. Het volgens haar beste publiek van de (vooralsnog drie shows tellende) tour werd daarom beloond met “Crazy in Love”; de euforie die deze hit bracht zindert nog altijd na in Brussel. Ondertussen zweefde er een gigantische discobal door het stadion, die op die manier een prachtig decor vormde voor een indrukwekkende bandjam waarin we onder andere “Freedom” herkenden.
De set, die op dat moment om en bij de twee uur aan de gang was, zakte daarna wel wat in. Liggend in een glitterende schelp bracht ze nummers als “PLASTIC OFF THE SOFA” en “VIRGO’S GROOVE”, maar ondanks dat dat allemaal wel zwoel en sensueel binnenkwam, voelden we aan alles dat die nummers er ergens te veel aan waren. Gelukkig schudden de trillende bassen van “MOVE” het stadion niet veel later terug wakker, waarna Beyoncé in een laatste rechte lijn richting eindsprint terechtkwam.
Die begon best opvallend, want voor de laatste act van de avond verscheen ze terug op het podium in een bijenpak. Vanachter een nieuwsdesk schopte ze tegen de schenen van haar thuisland met “AMERICA HAS A PROBLEM”, waarna het feestje voor een allerlaatste keer losbarste. “PURE/HONEY” deed het Koning Boudewijnstadion op zijn grondvesten daveren, want nadat de zangeres aan de hand van een fisheye-lens iedereen in de ogen had gekeken, werd het nummer nog minutenlang gerokken door haar dansers, die allerhande sexy solo’s uit hun mouwen schudden. Het bleek allemaal een doordachte zet om de aandacht af te leiden van wat er met Queen B zelf gebeurde, want die vloog niet veel later op een glitterend paard door het stadion op de tonen van “SUMMER RENAISSANCE”. Dat paard plantte ze mooi in het midden van de catwalk, om dan al zingend (en nota bene een kwartier vroeger dan gepland) tussen de zilveren confetti terug richting coulissen te vliegen.
We merkten dus aan alles dat Beyoncé in het Koning Boudewijnstadion een ongeziene belevenis was. Een stadionshow om U tegen te zeggen; om dan nog maar te zwijgen over het feit dat de Amerikaanse het allemaal met zoveel spelplezier en enthousiasme bracht, dat het lijkt alsof het allemaal niets is. Queen B maakte haar titel met andere woorden waar, want ze speelt enkele niveautjes hoger dan al haar concullega’s. Achteraf gezien zouden we kunnen zeggen dat het gebrek aan hits – nummers als “Single Ladies”, “Halo” of “Drunk In Love” werden niet gespeeld – een smet op de avond vormde, maar in vergelijking met de megalomane productie en gewoon de ijzersterke performance, valt dat allemaal heel goed mee. Op moederdag eiste de moeder der moeders na zeven jaar afwezigheid haar troon terug op, en dat met een conceptuele set die op alle vlakken gigantisch goed in elkaar zat. Hitjeszoekers zullen misschien met een dubbel gevoel huiswaarts zijn getrokken, maar wij weten wel beter. Een totaalbeleving, zoveel is duidelijk.
Op 17 en 18 juni staat Beyoncé in de Johan Cruijff ArenA in Amsterdam, waar er sporadisch nog tickets voor verschijnen.
Setlist:
Act I – Opening Act
(The Signboard)
Dangerously In Love
Flaws and All
1+1
I’m Going Down (Rose Royce-cover)
I Care
Act II – RENAISSANCE
(RENAISSANCE)
I’M THAT GIRL
COZY
ALIEN SUPERSTAR
Lift Off (Jay-Z & Kanye West-cover)
(7/11)
Act III – MOTHERBOARD
(MOTHERBOARD)
CUFF IT
ENERGY
BREAK MY SOUL
Act IV – OPULENCE
(OPULENCE)
Formation
Diva
Run the World (Girls)
MY POWER
BLACK PARADE
Savage (Remix) (Megan Thee Stallion-cover)
Partition
Act V – ANOINTED
(ANOINTED)
CHURCH GIRL
Get Me Bodied
Before I Let Go (Maze-cover)
Rahter Die Young
Love on Top
Crazy in Love
(Freedom)
Act VI – ANOINTED PT. 2
(Love Hangover) (Diana Ross-nummer)
PLASTIC OFF THE SOFA
VIRGO’S GROOVE
Naughty Girl
MOVE
HEATED
(MEGAMIX)
Act VII – MIND CONTROL
(MIND CONTROL)
AMERICA HAS A PROBLEM
PURE/HONEY
SUMMER RENAISSANCE
