Vorig jaar bracht Dropkick Murphys met This Machine Still Kills Fascists nog een fijne plaat uit, waarop de teksten van Woody Guthrie en akoestische instrumenten centraal stonden. Het moet de Amerikanen goed bevallen zijn, want slechts acht maanden later zijn ze terug met Okemah Rising, dat wederom volledig akoestisch is en volledig uit teksten van Guthrie bestaat.
Dat ze snel met een gelijkaardige plaat komen, mag eigenlijk niet verbazen. Zanger Al Barr is nog steeds afwezig omdat hij momenteel voor zijn zieke moeder zorgt en dat biedt ruimte om zonder hem even wat anders te proberen. Toch moet de vraag gesteld worden: zijn twee zo’n gelijkaardige albums op zo’n korte tijd niet te veel van hetzelfde?
Openingsnummer “My Eyes Are Gonna Shine” illustreert alvast hoe Okemah Rising zal klinken, namelijk heel wat akoestische gitaren, een tin whistle, doedelzakken en andere traditionele folkinstrumenten. Ook de korte speelduur van het lied is er eentje die ook de andere nummers op het album kenmerkt. Op het hele album staat namelijk maar één lied dat langer duurt dan drie en een halve minuut. Dat is ook nodig, want de songs hebben door de akoestische bekleding niet al te veel om het lijf en ook het verfrissende, dat This Machine Still Kills Fascists wel had, ontbreekt.
Gelukkig worden enkele nummers door leuke samenwerkingen behoed van de inwisselbaarheid, die doorheen het hele album meandert. Zo maakt Violent Femmes zijn opwachting op “Gotta Get To Peekskill” en passeren ook Jesse Ahern, een van de voorprogramma’s van de voorbije tour, en Jaime Wyatt de revue. Het is vooral die laatste die erin slaagt om iets gedenkwaardigs neer te zetten. “Bring It Home” is sowieso een van de beste nummers op de plaat en dat het wordt opgeleukt door de stem van de Amerikaanse countryzangeres maakt het alleen maar beter.
Ook de catchiness van bepaalde liedjes zorgt ervoor dat deze plaat er toch in zeker zin een beetje toe doet. Zo klinkt “Run Hitler Run” uiterst aanstekelijk, met een refrein dat je na één keer luisteren voor de rest van de dag zal zingen. Okemah Rising had baat kunnen hebben bij meer dergelijke songs, want ook dat zou ervoor hebben gezorgd dat deze plaat er meer toe doet. Met slotnummer “I’m Shipping Up To Boston – Tulsa Version” slaagt de band daar wel nog een keertje in. De originele versie is natuurlijk een echte Dropkick Murphys-klassieker en daardoor kan er al weinig mislopen. We zouden het zeker niet beter durven noemen dan de oorspronkelijke versie, maar voor wie eens wil afwisselen, is het wel een leuk alternatief. Na nog geen halfuur en tien nummers zit het album er daarna ook op en dat weet de plaat in zekere zin wel nog wat te redden, want pakweg veertig minuten zou het wel echt saai gemaakt hebben.
Okemah Rising is op zich geen zeker slecht album, maar had beter vijf jaar in een kluis blijven liggen alvorens het werd uitgebracht. Nu zitten we namelijk met twee haast identieke albums die vlak na elkaar zijn uitgebracht. Het doet de kwaliteit, die overigens wel aanwezig is op deze plaat, teniet en dat is natuurlijk jammer gezien er wel degelijk enkele sterke songs op staan zoals “Bring It Home” en “Run Hitler Run”. We hopen dat Dropkick Murphys de volgende keer weer de elektrische gitaren opneemt en dan meteen ook wat harder rockt; het liefst van al met Al Barr erbij. De teksten van Guthrie kunnen de Amerikanen gerust blijven gebruiken, want die kan je zeker ook op wat hardere muziek zetten. Dat zou het meteen ook een pak interessanter maken.
Dropkick Murphys staat op zondag 20 augustus op Pukkelpop.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Bring It Home”, ons favoriete nummer van Okemah Rising, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
