Cattle Decapitation is een van de meest vernieuwende bands uit de extreme metalscene van het voorbije decennium. De in San Diego gebaseerde formatie brengt een gure cocktail van deathgrind, brutale en technische deathmetal doorspekt met chromatische slamriffs. De reikwijdte van de brulgezang van Travis Ryan, gaande van gutturale keelgeluiden, animalistische krijsen tot zelfs quasi-cleane vocalen die iets weghebben van een Tolkienesk aardmannetje, vormt het stokpaardje van de band. Daarom mogen we Ryan tot het kruin van extreme metal vocalisten rekenen, een aanname die hij ook in een livesetting kan waarmaken. Met deze unieke zang, veelzijdige songwriting en hoogst technische passages, vormen Monolith of Inhumanity (2012) en het daaropvolgende The Anthropocene Extinction (2015) twee deathgrind-mijlpalen die een nieuwe impuls gaven aan het wat verstokte genre.
Op de laatste plaat Death Atlas (2019) namen de cleane vocalen van Ryan echter sterk de bovenhand. Het refrein van vrijwel ieder nummer bestond uit een melodische en helder gezongen passage, waardoor het theatrale effect van deze voorheen spaarzaam gebruikte techniek helaas verloren ging. Bij vlagen waren deze heldere zangpartijen ietwat te melodramatisch en kwamen ze nogal cartoonesk over. Op deze manier leken de refreinen eerder op het toegankelijkere, meer melodische en in de metalscene veelal verafschuwde deathcore. Daarnaast namen de deathgrindinvloeden een flinke duik, in het bijzonder de genretyperende breakdowns en doorgaans minder agressief gitaarwerk. Death Atlas kan dan ook gekenschetst worden als louter technische deathmetal, zij het zeer melodisch van aard met hier en daar blackmetalachtige riffs. De hamvraag is natuurlijk welke richting Cattle Decapitation met hun nieuwste plaat uitgaat? Een terugkeer naar de deathgrindwortels van weleer of toch maar een herkauwde Death Atlas? In ieder geval wijkt het ontwerp van de albumhoes, dat wat meeheeft van een goedkoop computerspel uit 2002, af van de grafisch verfijndere, voorgaande platen. Nochtans was Wes Benscoter terug grafisch vormgever van dienst. Hij stond ook in voor de vorige albumontwerpen van de band en tevens tal van andere extreme metal hoezen, maar waagt zich nu klaarblijkelijk voor het eerst aan 3D-kunst.
Net zoals het vroegere oeuvre van Cattle Decapitation vormt een nietsontziende haat voor de mensheid met al diens gruwelheden jegens plant, dier en medemens de voornaamste tekstuele insteek, zij het ditmaal met een conceptuele wending. Terwijl de vorige albums handelden over de ondergang van de mensheid wegens een nakende ecologische rampspoed, focust Terrasite op de ongelukkige nabestaanden van dit post-apocalyptische onheil. De humanoïde kakkerlak op de hoes stelt namelijk een soort mensheid 2.0 voor die nu zijn destructieve praktijken moet voorzetten op een door hemzelf verziekte aardkloot.
De lugubere intro van het openingsnummer “Terrastic Adaptation” zet alvast de toon voor deze sombere toekomstvisie. Alle verschillende zangtechnieken die Ryan machtig is, worden hier al tentoongespreid. Met een opeenvolging van deathmetal chugs, blastbeats, breakdowns en een melodische passage op het einde klinkt het openingsnummer precies zoals we ondertussen van Cattle Decapitation gewend zijn. De meeste nieuwe nummers volgen dit stramien die de band op The Anthropocene Extinction voor zichzelf uittekende en klinken dan ook wat gerecycleerd (vooral “We Eat Our Young”, “The Storm Upstairs” en “Dead End Residents”). In tegenstelling tot de vorige albums, maakt Cattle Decapitation hier geen gebruik van atmosferische interludes, die overigens geen overbodige luxe waren doorheen de kakafonie van brutaliteit.
Op vlak van de vocalen gaat Ryan ditmaal voor een meer gebalanceerde aanpak. Bijlange niet alle nummers steunen meer op een melodisch gezongen refrein. Wanneer dit wel het geval is, zoals bijvoorbeeld op de tweede single “Scourge of the Offspring” en “Dead End Residents”, is de impact ervan vele malen groter. Daarnaast wordt er gebruik gemaakt van enkele nieuwigheden die het reeds imposante palet van Ryan nog verder diversifiëren, meer bepaald enkele gang shouts in “The Insignificants” en parlando in onder meer “A Photic Doom”, “Solastalgia” en “Just Another Body”. Ook de andere bandleden schieten hoegenaamd niet tekort; het slagwerk van David McGraw, alsmede de gitaarpartijen van Josh Elmore en Belisario Dimuzio zijn wederom uiterst complex. Vooral de technische riffs op “Scourge of the Offspring” en “Solastalgia” springen hierbij in het oog. Ook de basgitaar van Olivier Pinard kent zijn gloriemomenten en is meer dan voorheen prominent aanwezig in de mix.
Hierdoor krijgt het album over het algemeen een dieper en zwaarder geluid, zeker op composities zoals “A Photic Doom” en “Solastalgia” waarin het samenspel tussen drum en basgitaar duidelijk op de voorgrond treedt. De productie van het album is trouwens opnieuw zeer gepolijst, waardoor de instrumenten zodanig strak en vlekkeloos klinken dat ze wat kunnen afleiden van de nummers. Net zoals op Death Atlas sluit Cattle Decapitation het album af met een epische finale. “Just Another Body” klokt maar liefst boven de tien minuten af, de langste track die de band tot dusver heeft geschreven. Het nummer vangt aan met een zwaarmoedige piano, leidt ons door diverse tempowisselingen en diffuse synthesizers om uiteindelijk te culmineren in een ontroerende en meerlagige zangpartij.
Op Terrasite slaagt Cattle Decapitation er opnieuw in om een sterk staaltje deathmetal af te leveren waarin brutaliteit en melodiciteit moeiteloos met elkaar afgewisseld worden, samengebonden door de indrukwekkende zangperformance van Ryan en doortastende maatschappijkritiek. De band voelt zich duidelijk comfortabel in hun huidige sound en zoekt derhalve minder dan vroeger nieuwe grenzen op. De keerzijde van deze zelfzekerheid is de songwriting die met wijlen wat routineus kan aanvoelen. Fans die hoopten op een wederkeer naar de meer agressieve deathgrind-wortels van de band of een nieuwe, creatieve apotheose zullen dus met de scherven zitten. Liefhebbers van het laatste album daarentegen zullen zich heus kunnen vermaken met de nieuwe deuntjes, al zullen ze het met minder melodische refreinen moeten stellen. In ieder geval blijft ook Terrasite voor diegenen die de wereld door een zwarte bril bekijken de ideale soundtrack voor het onafwendbare einde der tijden.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Scourge of the Offspring”, ons favoriete nummer van Terrasite, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
