Boris @ Trix (Club): Bevreemdende metalavond

Het Japanse Boris is een van de meest eigenwijze metalbands aller tijden. Al sinds de jaren negentig maakt ze vooral heel erg luide muziek, gaande van destructieve drone tot loeiharde doom. Ze heeft binnen het zware genre vele oorden opgezocht en de laatste jaren hun weg gevonden in een punkachtige metalsubgenre-blend met vocalen die doen denken aan Britse heavy metal uit de jaren tachtig. De groep nam Pupil Slicer, een minstens even eigenwijze metalband, mee op tour om samen te zorgen voor metalavonden met een bevreemdend gevoel.

Pupil Slicer begon in een nogal modderig geluid waarin alle verschillende lagen simpelweg verdronken. Toch wisten ze met hun bizarre mix van noise, mathcore en deathmetalvocalen het publiek goed op te warmen. Het nieuwe album, Blossom, komt uit in juni en er werd voornamelijk daaruit gevist. Dit klonk met momenten heel poppy, maar dan weer ééndimensionaal luid en simpelweg verwoestend. Voor deze eerste show in België wilden ze het publiek vooral meekrijgen. De band vroeg om veel te roepen en juichen en wist uiteindelijk een kleine wall of death te veroorzaken.

Ook al is Pupil Slicer op tour met Boris doorheen allerlei Europese steden, toch installeerden de leden van Pupil Slicer zich vooraan in het publiek bij Boris. Eerst werd een droney sample opgezet, waarna de verschillende leden, namelijk drummer Atsuo, gitarist/bassist Takeshi en gitarist Wata, het podium bestegen. “Anti-Gone”, een soort mix tussen sludgeriffs, punkdrums en heavymetalzang, zette de toon. Dit zou geen show worden met trage doommetal, maar eentje waarbij de twee laatste albums, No en Heavy Rocks, op de voorgrond zouden staan.

Ook bij de volgende nummers werd gevist uit deze twee albums. Drummer Atsuo werd vervangen en fungeerde zelf als front-Ozzy Osbourne. Qua vocals ging het vaak ook een klassiek Britse heavymetalkant uit. Atsuo bewoog zich nogal groots over het podium, de armen strekkend. Helaas verloor het al snel onze aandacht. Muzikaal was het redelijk vlak, maar luid was het daarentegen dan weer wel. Pas vanaf “Question 1” werden de snelle drums omgezet in een heel traag doomnummer, hetgeen waarvoor wij eigenlijk fan zijn van Boris. De dubbele nek van Takeshi wisselde tussen zware bassen en minstens even zware riffs. “Nosferatou” was minstens even slopend.

Nadien ging het allerlei kanten van metal uit. Het was een vreemde combinatie van punk, metal en noise die niet echt in een hokje te plaatsen valt. Soms nam de trage, noisey doom de overhand, dan weer werd het smerige thrash. Het bijzondere is dat we door deze mix aan zwaarheid het teleurstellende begin meer begonnen te appreciëren. Het leek wel alsof clichés zodanig werden ingezet dat het gehele metalgenre werd gedeconstrueerd tot iets wat enkel en alleen honderd procent Boris kan zijn.

Zo gebruikte Atsuo een soort noisemachine, smeet Takeshi zijn gitaar in het publiek terwijl die nog veel lawaai creëerde en speelde Wata ook even piano voor een woeste ballade. De (ietwat bevreemdende) energie zat hoog, net zoals het tempo van de set. Toen het gedaan was, werd het publiek uit deze gekke trip gehaald en vroegen ze meteen om meer. Hierop reageerden de Japanners met een fantastische versie van “Farewell”, waarbij Atsuo zich terug achter de drums neerzette en de feedback van de gitaren alles overnam. Dit gaf ons het gevoel dat we een interessante set zagen, maar wel eentje die als hij minder op nieuwe albums rust nog veel meer ons ding zou kunnen zijn.

Setlist:

Anti-Gone
Non Blood Lore
She is Burning
My Name is Blank
Cramper
Question 1
Nosferatou
Blood Red
HxCxHxC
Kikinoue
Fundamental Error
Loveless
(not) Last Song

Farewell