©CPU – Chris Stessens (archief)
Wie heden ten dage een gesprek voert over de Duitse hardrockband Scorpions kan al eens de vraag ‘bestaan die nog?’ krijgen. Echter lijkt de band niet snel op pensioen te gaan. Zo kondigde Scorpions in 2010 nog een afscheidstournee aan, waarover gitarist Matthias Jabs later zei dat dat een belachelijk idee was, dat blijkbaar van de manager kwam. Hoewel het bij artiesten van leeftijd een trend geworden is om de ene na de andere afscheidstournee aan te kondigen, doet Scorpions daar dus niet langer aan mee.
Natuurlijk rijst dan al snel de vraag of de Duitse rockers, ondanks hun verbetenheid om te blijven touren, wel nog op niveau zijn live. Ze mochten die vraag dinsdag beantwoorden in de prachtige Zénith in Rijsel. Het Franse publiek had er alvast veel zin in en schreeuwde de hele zaal bijeen toen de twee doeken die voor het podium gespannen waren naar beneden vielen. Op het tweede doek stond ‘are you ready to rock?’ geschreven en het was meer dan duidelijk dat het publiek er klaar voor was. Met “Gas In the Tank” werd alvast gekozen voor een knallende opener en al snel werd duidelijk dat er wel degelijk nog benzine in de tank van de Duitse hardrockers zat. Echter was de stem van frontman Klaus Meine, die eind deze maand vijfenzeventig wordt, niet super en zowel zijn leeftijd als de levensstijl die hij heeft gehanteerd waren terug te horen in zijn stem.
©CPU – Chris Stessens (archief)
De fans leken zich daar echter niet aan te storen en gelukkig was Jabs er ook steeds om flitsende gitaarsolo’s uit zijn mouw te schudden, zo ook tijdens de intro van “Make It Real”. Het leverde het obligate gejoel van het publiek op. Wanneer het dan toch echt wat te veel leek te worden voor Meine liet hij het publiek meezingen en gelukkig dienen de liedjes van Scorpions daar ook voor. De stem van Meine kreeg even later ook een rustpauze tijdens het instrumentale “Coast To Coast”, waar de frontman wel zijn gitaar voor bovenhaalde. Helaas zakte de show even later wel wat ineen met de nummers waar iets minder tempo en panache inzitten zoals “Seventh Sun”. Het had natuurlijk ook kunnen liggen aan het feit dat het een nummer was van het vorig jaar verschenen Rock Believer en de fans toch vooral voor de klassiekers leken te komen. Dat bleek ook uit de veel kalmere reactie van het publiek en de dalende hoeveelheid smartphones om beeldmateriaal vast te leggen. Echter staat deze tournee wel in het thema van dat album, dus was het niet meer dan logisch dat nog meer nummers van die plaat de revue passeerden.
Dat Meine niet fantastisch bij stem is werd door het lome tempo van “Seventh Sun” ook in zekere mate verdoezeld, al werd dat tijdens het snellere – en tevens even nieuwe – “Peacemaker” wel weer duidelijk. Het was dus zeker niet zo dat het werk van Rock Believer live allemaal beter aansloot bij de afgeleefde stem van de frontman, integendeel.
©CPU – Chris Stessens (archief)
Het was dan ook geen slecht idee om Meine en zijn stem even later wederom een nodig rustmomentje te geven met opnieuw een volledig instrumentaal nummer, deze keer in de vorm van “Delicate Dance”, waarop Jabs nog eens zijn ongelooflijke kunnen op gitaar illustreerde. Het publiek kon er duidelijk van smullen en daarmee waren ze ook weer helemaal opgewarmd voor de tour de force die daarop volgde. Eens Meine terug op het podium stond vroeg hij de fans om de smartphones – die in zijn tijd nog aanstekers waren – massaal in de lucht te steken en dat werd vanzelfsprekend ook gedaan. Wat volgde was een vrij ingetogen versie van “Send Me An Angel” dat door nagenoeg iedereen werd meegekweeld.
De hits van weleer en met name de ballads deden duidelijk wat met het publiek, want ook “Wind of Change” werd door iedereen meegezongen. Dat kon ook haast niet anders, want de teksten werden geprojecteerd op het doek achter het podium. Diezelfde tekst werd ook een beetje aangepast om zo aan te sluiten bij het thema van de oorlog in Oekraïne. Jabs speelde daarom ook op een blauw en gele gitaar en ook de visuals werden in die kleuren getint. Het leverde een waar kippenvelmoment op, waarbij je de verbondenheid tussen fans en band haast kon voelen. De visuals en het licht waren doorheen de hele avond ook een zeer aangename constante en bij ieder nummer hoorde een nieuwe projectie die naadloos aansloot bij de muziek, zoals bijvoorbeeld de neon lichten bij “Big City Nights”.
©CPU – Chris Stessens (archief)
Met “Tease Me Please Me” kregen we het derde opeenvolgende lied van de hitplaat Crazy World en die was natuurlijk een pak minder ingetogen dan de eerste twee. Het meekwelen ruimde plaats voor meebrullen en hier en daar werd ook wat geheadbangd. Helaas kon het daarna niet veel beter meer worden, waardoor het te cliché “Rock Believer” niet echt wist aan te slaan. ‘Tijd om nog eens echt te imponeren’, moet Scorpions daarna gedacht hebben en zo kregen we een bas- en drumsolo in de vorm van “New Vision”. Indrukwekkend was het zeker wel, maar het had gerust wat korter gemogen, zeker aangezien het al het derde volledig instrumentale lied was.
Gelukkig moesten de kleppers van Love At First Sting nog de revue passeren en daarmee kregen we nog een soort overwinningsronde. Het refrein van “Big City Nights” was vermoedelijk zelfs hoorbaar tot ver buiten de arena en misschien zelfs nog wat verder. Daarna ging het zowaar nog luider en dat was gek genoeg wanneer de band niet op het podium stond. Toen ze verdwenen werd door iedereen geklapt, maar de fans op de tribune stampten keihard op de grond, waardoor het even klonk alsof we middenin een luchtaanval beland waren. Het enthousiasme van alle fans werkte al heel de avond uiterst aanstekelijk, maar toen net nog dat tikkeltje meer.
©CPU – Chris Stessens
Tijdens “Still Loving You” werd voor de derde keer van de avond bewezen dat Scorpions – en met name de stem van Meine – op hun best zijn bij de ballads, met name omdat die ook door bijna iedereen worden meegezongen. Wat Meine aan vocale kracht mistte werd doorheen nagenoeg de hele avond gecompenseerd door het enthousiasme en het luide publiek. “Rock You Like a Hurricane” was vanzelfsprekend de kerst op de taart, waarbij zowel fans als Scorpions nog eens los konden gaan op een harder rocknummer. De Duitsers mochten nog een lang applaus in ontvangst nemen en na een laatste kreet van Rudolf Schenker verdween de band achter de coulissen.
We moeten toegeven dat we – gezien de leeftijd van de bandleden – niet met hele grote verwachtingen naar het concert van Scorpions gingen, maar moeten in dezelfde adem ook meteen zeggen dat we meer dan aangenaam verrast werden. Instrumentaal zat alles piekfijn in orde en waar de stem van Meine het liet afweten, zorgden de fans ervoor dat ze wat luider dan hem zongen. De spectaculaire visuals hielpen natuurlijk ook. Door hun jarenlange ervaring waren de mannen ook perfect op elkaar ingespeeld en wisten ze heel goed wanneer ze het publiek wat moesten opjutten en laten meezingen. Er zat een zekere routine in, maar routine hoeft lang niet altijd slecht te zijn.
Setlist:
Gas in the Tank
Make It Real
The Zoo
Coast to Coast
Seventh Sun
Peacemaker
Bad Boys Running Wild
Delicate Dance
Send Me an Angel
Wind of Change
Tease Me Please Me
Rock Believer
New Vision
Blackout
Big City Nights
Still Loving You
Rock You Like a Hurricane
