LiveRecensies

Tempesst @ Trix (Bar): Met de extra s van smaakvol

Oorspronkelijk opgericht in Australië, maar uiteindelijk al even opererend vanuit Londen komt Tempesst. De band bracht begin maart hun tweede plaat Prisoner of Desire uit waarop een duidelijke keuze werd gemaakt om meer te focussen op de mooie stem van frontman Toma Banjanin, die je ook bij Geowulf kan vinden. Het gevolg is een mooie, meer naar americana neigende plaat waarvan we benieuwd waren hoe die warmte live zou overkomen. In Trix Bar speelde de band zo voor een eerste keer een headlineshow, waar ze de vorige keren telkens support deden van respectievelijk Albert Hammond Jr. en Mystery Jets. De bar was niet geheel gevuld, maar iedereen die er was zag wel een uitstekend concert.

Openen mocht de Nederlander die zichzelf Cosmic Crooner heet. In het dagelijkse leven kan je hem ook aanspreken met de naam Joep Myer, maar eens hij op het podium staat, verandert hij in een rasecht podiumbeest. Ondanks de nog magere opkomst, bespeelde hij het publiek al waren het allemaal zijn vrienden. Met een grootse cassettespeler op het podium werd hij begeleid door, naar eigen zeggen, live ingespeelde muziek. Het was charmant om het eens op deze manier te tonen, maar het deed het gemis van instrumenten niet teniet. Dat had hij zelf duidelijk ook door en na een goeie drie nummers haalde hij zijn akoestische gitaar boven met een cover van Jacques Brel als gevolg. Zijn artiestennaam heeft hij duidelijk niet gestolen, want als en echte crooner haalt hij een heel diep vocaal bereik waardoor je aan zijn lippen blijft hangen. Ook zijn charmante bindteksten en aangename voorkomen zorgden ervoor dat je op het eind enkel maar sympathie kon hebben voor de man.

Dat klasse in Tempesst zit, werd niet alleen duidelijk toen ieder van de zes leden met een kostuumvest op het podium kwam. De uitstraling was er namelijk ook op het podium want naast frontman Banjanin, stonden vijf uitstekende muzikanten die elk een bepaalde cool uitstraalden. We zouden het best kunnen omschrijven als een mix van Kevin Parker en Alex Turner, want ze kwamen bijvoorbeeld nooit te arrogant over. Met het tweedelige “Sunset at Maria’s” werd meteen duidelijk hoe de vork in de steel zat bij Tempesst: mooie opbouwende songs die gepeperd worden met een rijk instrumentenarsenaal. Denk daarbij aan een piano, een korg, een saxofoon en hier en daar wat percussie. De climax die bij het tweede deel volgde, zette meteen de toon voor de set.

We kregen uiteindelijk voor de helft van de set nieuwe nummers en wat daarin opviel was hoe rijker deze songs klinken. De stem van Banjanin staat meer in de kijker en hij doet als frontman ook zijn stinkende best om iedereen in de zaal voor hem te winnen. Daarvoor moest hij gelukkig niet veel moeite doen, want de vijftigtal mensen in de zaal wisten ieder nummer al goed mee te zingen. Met “Rags of Love” werd het tempo iets teruggehaald waarbij zijn zwaardere stem naar voor kwam en zo kregen we een mooie gezapige song die iedereen op zijn gemak liet bewegen.

Want zelfs al is het tempo bij Tempesst niet altijd super hoog, er is altijd wel ruimte om te bewegen. De ene keer is dat wiegen, maar bij bijvoorbeeld “High On My Own” kon dat al wat sneller door een iets feller tempo. Daar viel ook de psychedelische invloed meer op die tegenwoordig wat minder is en al zeker live. De reverb is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een saxofoon die een bepaalde cool in de set brengt. Zeker als de saxofonist dan nog eens een gigantische moustache heeft die zijn geloofwaardigheid alleen maar naar een hoger niveau brachten.

Gelukkig zorgden die meer zachte, smooth vibes niet voor een daling aan kwaliteit. Ieder nummer was piekfijn uitgewerkt en zo kon “Some People Never Change” na een gemoedelijk begin, een stevige gitaarsolo krijgen op het eind. De band besloot om er al na tien nummers mee op te houden, wat gelijk stond aan een goeie veertig minuten durende set, maar verliet het podium niet voor ze nog twee publiekslievelingen speelden, want dat heeft de band natuurlijk. Voor “Mushroom Cloud” kroop de frontman nog eens achter zijn piano waarbij de sixties helemaal naar boven kwamen om uiteindelijk te eindigen met “Prisoner of Desire”, de titeltrack van de nieuwe plaat. Op die manier kon iedereen op een zwoele manier naar huis, maar niet voordat iedereen van de band zich nog een laatste keer had gesmeten. Vol zweet verlieten zij het podium en wij gingen met een warm hart naar huis.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Setlist:

Sunset at Maria’s (Part I)
Sunset at Maria’s (Part II)
Rags of Love
Must Be a Dream
Darkness (Into the Light)
Waiheke
High On My Own
Some People Never Change
Tidal Wave
Voices In My Head

Mushroom Cloud
Prisoner of Desire

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Desertfest maakt eerste namen bekend met o.a. Fu Manchu en Russian Circles

Naast de regen die vandaag met bakken uit de lucht komt, vallen ook de festivalaankondigingen in grote getalen. Zo ook in Antwerpen,…
LiveRecensies

Filter @ Trix: Scherp geschut

Het zijn boeiende tijden voor de Nine Inch Nails-fans. De klassieker The Downward Spiral mocht dertig kaarsjes uitblazen, en Trent Reznor blijft…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.