InstagramLiveRecensies

Hooverphonic @ De Casino: Moeilijk ontvangen midlifecrisis

© CPU – Ann Carpentier

Hooverphonic is al bijna dertig jaar een vaste waarde in het Belgische muzieklandschap en dat liet het de afgelopen dagen nog maar eens merken in zijn thuisstad. Alex Callier en Raymond Geerts brachten er samen met Geike Aernaert een bloemlezing van hun grootste hits, enkele ‘hidden gems’ en bovendien een hele reeks nieuwe nummers. De muziek van Hooverphonic is dankzij die uitgesponnen carrière zo uiteenlopend als die van weinig andere bands. Zowel de koele beats en psychedelica als warme strijkers en meezingers zijn onlosmakelijk verbonden met de groep, waardoor ze kan terugblikken op een eclectisch verleden. Hooverphonic onderging regelmatig een facelift en met de meest recente single lijkt die facelift misschien wel strakker dan ooit. “Don’t Think” ging gepaard met een videoclip die ‘camp’ schreeuwt en ook de outfits van de band op het podium doen vermoeden dat Callier een midlifecrisis ondergaat. Of het effectief zo is, weten we niet, maar we genieten er wel van.

Openen gebeurde met het nieuwe “United States of Amnesia”, een donker, dromerig nieuw nummer dat deed terugdenken aan de begindagen van Hooverphonic. Het koele (en eigenlijk ook best wel coole) lied werd al gauw opgevolgd door “The Last Thing I Need Is You” en “George’s Café”, twee minder gekende oudere nummers. Openen met een reeks onbekendere tracks zorgde ervoor dat het publiek niet meteen laaiend enthousiast reageerde en er zelfs vrij mak bij stond. Toch zat er al meteen een evolutie in de openingnummers, die steeds warmer gingen klinken. “George’s Café” werd origineel gezongen door Noémie Wolfs, maar Geike weet het liedje wel om te zetten naar haar stem. Door kleine accenten die ze in haar zang wist te leggen, leek het alsof zij al iets dieper in het glas had gekeken dan Noémie op haar versie, wat mooi aansluit bij de toon van onder meer het kort erna gebrachte “Waves”. Deze kleine verandering was slechts een voorbode van hoe andere oude songs in een nieuw jasje zouden worden gestoken. En dan hebben we het niet over de roze fluffy jas die Geike aanhad.

© CPU – Ann Carpentier

“The Night Before” is een eerste voorbeeld van een lied dat helemaal anders klonk dan hoe we het gewoon zijn. Weg met de snelle akoestische gitaar en welkom aan de drumpartijen van de altijd bedeesde drummer Arnout Hellofs. Het normaal zomerse liedje kwam stoer en dreigend over, alsof het deel uitmaakte van de soundtrack van een grootste Hollywoodproductie. Ook “Eden” werd een hele tijd later voorzien van wat meer beats, iets dat wat wrang aanvoelde, maar logisch werd toen Alex Callier verklapte dat de nieuwe (nog onuitgebrachte) plaat geïnspireerd is door old school hiphop. “One Two Three” werd gespeeld als een soort van club remix zoals die aan het begin van de jaren 2000 door Kylie Minogue had kunnen worden uitgebracht, iets dat we eigenlijk nooit verwacht hadden van Hooverphonic. Met momenten was het een beetje alsof de band in zijn eentje had deelgenomen aan Liefde Voor Muziek, maar eigenlijk toonden deze herwerkingen aan dat Hooverphonic VTM niet nodig heeft om zijn muziek te transformeren tot iets nieuw. De meeste van deze herwerkingen nodigden uit tot dansen en toch werd er bitterweinig bewogen in De Casino, tot het punt waarop we ons afvroegen of de mensen de nummers wel herkenden. En in sommige gevallen zelfs kenden.

Ook bij hits die in hun oorspronkelijk versie werden gespeeld, reageerde het publiek vaak slechts lauwtjes. Dat dat bij “Anger Never Dies” misschien deels te wijten was aan het gebrek aan ‘anger’ in de stem van Geike Arnaert kunnen we nog geloven, maar ook tijdens “Romantic” en het lichtjes herwerkte “Eden” reageerde de zaal niet al te enthousiast. Wanneer Alex Callier opmerkt dat het ‘een vrij enthousiast publiek is voor Sint-Niklaas’ klinkt hij ondanks zijn positieve uitstraling (terecht) niet heel content. Gitaristen Raymond Geerts en Pieter Peirsman moesten grote gebaren maken richting het publiek om kleine en vooral korte reacties uit te lokken. Tegen de tweede helft van “Jackie Cane” leek Sint-Niklaas dan toch eventjes te ontwaken, al moest het later nog opnieuw wakker geschud worden met nummers als “Amalfi”, “Badaboum” en “Sometimes”.

© CPU – Ann Carpentier

Nu, we moeten ook het publiek tegemoet komen en zeggen dat een set met een handvol onuitgebrachte liedjes niet per se ideaal is om in op te gaan. Zo deed “The Best Day of Our Life” (een nummer dat naar verluidt werd geschreven in Italië met een Zweedse die Alex deed beseffen dat hij al een ouwe rot in het vak is) ons ook niet helemaal warm lopen en later op de avond voelde zelfs een nieuwe catchy song na het uitbundige en funky “Badaboum” een beetje als een domper aan. Toch stond het zestal steenvast met volle overtuiging op het podium en dat gecombineerd met kleurrijke outfits en Spaanse ritmes deed de temperatuur toch oplopen tijdens “Por favor”. Sangria leek binnen handbereik en we dachten eventjes dat er flamencodanseressen het podium zouden opwandelen. Hooverphonic tilde al een stukje van de sluier van het album dat volgend jaar in de winkelrekken verschijnt, en tot die tijd luisteren wij nog een aantal keer naar single “Don’t Think” terwijl we dan terugdenken aan de moves die Raymond hier met zijn tamboerijn uitvoerde. Mocht Studio Brussel het te zien krijgen, ze zouden Raymond opnieuw gedurende een week ophypen zoals ze deden in de weken na het Eurovisiesongfestival.

De eerste bisronde opende met “2Wicky”, dé hit van het debuutalbum. Kort na de release van die plaat ging de band met zijn nieuwe zangeres op tournee in de VS als voorprogramma van Fiona Apple. Ondanks dat het publiek ontvangen werd door slechts een klein bandje uit Sint-Niklaas, werd er blijkbaar toch enorm meegezongen met het lied. Alex hoopte dat dat ook in De Casino zou gebeuren en naast wat gsm’s die in de lucht gingen, werd er vooral in stilte genoten van het nog steeds fenomenale lied.

© CPU – Ann Carpentier

Doorheen de avond bracht Hooverphonic een uitlopende set met bekende oude nummers zoals we die kennen, bekende oude nummers zoals we die niet kennen, oude nummers die velen niet kennen en nieuwe nummers die we nog niet konden kennen. Het was misschien te ambitieus van de band om dan op een enthousiast publiek te rekenen, al stond het zestal er wel met volle overtuiging en bracht het de meeste nummers wel echt tot een goed einde. Alex vertelde dat de muziek van Hooverphonic vaak verrassend psychedelisch is voor een band die (naar eigen zeggen) geen ervaring heeft met drugs en misschien ligt daar de oplossing: in het vervolg op voorhand wat pilletjes uitdelen die de fantasie de vrije loop laten gaan tijdens de trippy muziek van Hooverphonic.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

United States of Amnesia
The Last Thing I Need Is You
George’s Café
The Best Day of Our Life
Waves
The Night Before
Anger Never Dies
Romantic
Eden
Vinegar & Salt
Jackie Cane
Don’t Think
Por favor
One Two Three
Badaboum
Somebody
Mad About You
Amalfi

2Wicky
The Wrong Place
Sometimes

One Way Ride
Fake Is the New Dope

1185 posts

About author
braaf zijn hé
Articles
Related posts
FeaturesInterviewsUitgelicht

Interview Hooverphonic: 'Na covid hadden we iets hoopvols nodig'

Hooverphonic gaat al enige tijd mee en blikt dan ook al te graag terug op eerdere prestaties zoals ze de afgelopen maanden…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Hooverphonic - Fake Is The New Dope (★★★★): Terugkeer naar het heden

Geike Arnaert was jarenlang het gezicht en de stem van Hooverphonic vooraleer ze zich eventjes op haar solomuziek focuste. Hooverphonic ging verder…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Hooverphonic - "Fake Is The New Dope"

Fans van Hooverphonic konden de groep het afgelopen jaar met verschillende liveshows aan het werk zien. Tijdens de ene waren er, zoals…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.