Opus Kink @ Trix (Bar): Nosferatu met een chapka

Maak kennis met Opus Kink, de zes energieke Britse mannen die klaar zijn om de wereld te veroveren met hun ‘hoorn-gevoede postpunk’, waarbij ze punk en jazz laten samenkomen in rauwe en duistere omstandigheden. Met hun debuutep op Nice Swan Records ‘Til the Stream Runs Dry hebben ze een groeiende reputatie opgebouwd, wat deed verlangen naar meer. En guess what, dat krijgen we bijna! Naar aanleiding van hun derde ep My Eyes, Brother! dat op 19 mei uitkomt, touren ze alvast even rond en maakten ze een stop in Trix. Gisteren waren ze echter op hun chaotische best en het publiek was helemaal aan hun zijde.

Het voorprogramma van de avond wordt verzorgd door Sergeant. Sergeant is een avant-popband, gevormd door de getalenteerde cineast Benjamin Cools en acteur Ferre Marnef. Met behulp van samples en eigen creatieve input hebben ze een muzikale wereld gecreëerd die grenzen doorbreekt en zeer vernieuwend is. Ze nemen je mee op een reis vol muzikale montages, waarin creativiteit en originaliteit centraal staan. Hun muziek is een mix van onconventionele elementen, met verrassende geluiden en onverwachte wendingen die zorgen voor een grensverleggende luisterervaring. Hun titels zijn vrijwel nog het meest grensverleggend en het nummer “Seduced by Each and Every Shiny Object I Became an Infant in a Sea of Glance” klinkt als een trip in de toekomst. De vocalen mengen zich tot een koor, met luide uitbarstingen en zachte fluisteringen. Hoewel het publiek een ontspannen indruk maakt, lijken ze de muziek niet helemaal te begrijpen. Want wat Sergeant precies is, is niet duidelijk, maar wel abstract.

Hoewel het voorprogramma zorgt voor een lichte opwarming, is het duidelijk dat het niet genoeg is om het extravagante en energieke optreden van Opus Kink te evenaren. Het zelfverzekerde gezelschap vult volop het podium met hun aanwezigheid en hun muzikale geluid. Leadzanger Angus Rogers is een waar podiumbeest, zelfs in de beperkte ruimte waarin hij moet bewegen. Zijn plagerige gedrag en podiumprésence vallen direct op; spontane grappen en poses tussen de nummers door werken zo goed bij het publiek, dat ze aan zijn lippen hangen. We beginnen de avond met “Wild Bill”. Het nummer wordt doordrongen met een kunstzinnige mix van muziekstijlen, een tijdloze reeks van vocale stijlen en een onstuimige energie. Het nummer begint met een syncopische gitaarriff die snel omarmd wordt door een chaotisch galopperende drumbeat en verre trompetten. Het duurt slechts enkele seconden voordat het publiek helemaal zot draait en Rogers zich in de menigte stort tijdens dit opwindende nummer.

Oogcontact, iets wat immens kan aannemen bij een publiek. Rogers weet er wel wat van, wanneer hij op mysterieuze wijze oogcontact lijkt te houden met iedereen in de zaal. “Dust” is het eerste voorproefje dat we krijgen van de nieuwe ep. Ze gebruiken veel echo, omarmen de aanwezige feedback van de microfoon en blazen op de trompet tot je er vrijwel tinnitus van krijgt. De band pauzeert even om te kijken naar het indrukwekkende drumwerk van drummer Fin Abbo, wiens beats als een stoot adrenaline door de borstkas van het publiek bonzen.

Deze band is overduidelijk geboren om te schitteren op het podium. De imposante frontman steelt de show met zijn showmanship, terwijl de rest van de band strak speelt en hun muzikaliteit tot in de finesse laat horen. Het nummer “St. Paul Of The Tarantulas” klinkt als een betovering en de perfecte afwisseling tussen het tempo en de pauzes creëert bijna een hallucinerend effect dat de muziek tot leven brengt. Het begint simpel met wat getokkel op de piano, maar barst uit tot een complete state of disorder met wat gebonk op de piano. De band beweegt in een wervelende dans om elkaar heen, lacht uitbundige en af en toe struikelt een van hen over de voeten van een ander. Het is een waar genot om te kijken naar een groep die echt samenwerkt, waarbij perfectie niet het belangrijkste is, maar speelsheid en performance voorop staan.

De ware schoonheid van Opus Kink komt tot uiting in hun blazerssectie, met het originele bandlid Jed Morgans op de saxofoon en de nieuwe aanwinst Jack Banjo Courtney op de trompet. Hun adembeheersing en unieke riffs onderscheiden de band van alle andere postpunkgroepen met koperblazers. Met het nummer “Children” wordt je bijna letterlijk omver geblazen door de blazers. De song is nog maar net gelanceerd op alle streamingplatforms, maar heeft al veel succes bij het publiek. Het is niet verwonderlijk dat “Children” al veel succes heeft bij het publiek. Het is niet alleen een goed uitgevoerd nummer, maar het is ook een voorbeeld van hoe innovatief en creatief Opus Kink kan zijn.

Al met al is het optreden van Opus Kink een ware belevenis. Het publiek wordt meegesleept in de extravagante en unieke wereld van de band, waarin muzikaliteit, podiumperformance en speelsheid samenkomen tot een onvergetelijke ervaring. Het is duidelijk dat Opus Kink geboren is om te schitteren op het podium en het publiek met hun talent en charisma te betoveren!

Instagram / Twitter / Facebook / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Chains
Wild Bill
I Love You, Baby
Dog Stay Down
Dust
Mal
The Unrepentant Soldier
Pip
St. Paul Of The Tarantulas
Children
1:18
This Train